Μάχη αναχωμάτων

Το υπερτόνιζε σε τηλεοπτικό «παράθυρο» δημοσκόπος μια δεκαετία νωρίτερα, μπροστά στην εικόνα καθίζησης που κατέγραφε τότε η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή: «Ο απογοητευμένος ψηφοφόρος σου ή θα φτάσει στην κάλπη δίνοντας σε άλλον την ευκαιρία ή την Κυριακή των εκλογών θα μείνει σπίτι του, εάν δεν προτιμήσει μια βόλτα στην παραλία…». Πρόκειται, προφανώς, για εκτίμηση παντός καιρού – ο ίδιος δημοσκόπος θα μπορούσε να κάνει το ίδιο σχόλιο και για τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ το 2012, όπως θα μπορούσε από την ίδια οπτική γωνία να δει τα πράγματα και σήμερα.

Περισσότερο ενδιαφέρον, ωστόσο, έχει το συμπέρασμα που ακολούθησε, διαχωρίζοντας σαφώς όσους φθάνουν στην κάλπη και επιλέγουν – αρκετοί για πρώτη φορά – ένα άλλο κόμμα, από εκείνους που επιλέγουν να εκτονώσουν τον θυμό τους στον καναπέ ή στις αμμουδιές.

Οι πρώτοι είναι πλέον μια δύσκολη περίπτωση για κάθε κόμμα που τους έχασε, αφού θα πρέπει να επαναπατρισθούν, ενώ ήδη έχουν κάνει μια νέα επιλογή που νιώθουν την προσωπική ανάγκη να υπερασπιστούν. Είναι μια περίπτωση ψηφοφόρων που μπορεί να λειτουργήσουν και ως κομματικοί «γενίτσαροι», στηρίζοντας με σθένος την απόφασή τους.

Οι δεύτεροι, εφόσον τους πείσεις αυτή τη φορά να εμφανιστούν στα εκλογικά τμήματα, είναι πιθανότερο να κινηθούν ως «άσωτοι υιοί», επιστρέφοντας στην παλιά κομματική στέγη. Για τον ίδιο δημοσκόπο, από αυτές τις δύο κατηγορίες ψηφοφόρων μπορεί στις επικείμενες εκλογές να κριθεί και το παιχνίδι της Κεντροαριστεράς.

Στο βαθμό που η προσέγγιση αυτή επιβεβαιώνεται και από τα δημοσκοπικά ευρήματα, μπορεί να είναι αποκαλυπτική και για τις κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα όχι μόνον για την 26η Μαΐου, αλλά έως τις εθνικές κάλπες. Και πάνω σε αυτόν τον άξονα θα κινηθεί και η σύγκρουση με τη Φώφη Γεννηματά και το Κίνημα Αλλαγής. Το μήνυμα είναι ότι το Μαξίμου δεν κοιτάζει πλέον στις δεξιές δεξαμενές.

Ο σχεδιασμός βασίζεται στο ότι το μεγαλύτερο ποσοστό από εκείνους που στις κάλπες του 2015, ακόμη και του 2012, επέλεξαν τον δρόμο της αποχής, είχαν δώσει τον Σεπτέμβριο του 2009 εκείνο το υπερμεγέθες 43,92% στον Γιώργο Παπανδρέου. Ηταν το τελευταίο μεγάλο εκλογικό ποσοστό της παλιάς – προ κρίσης – εποχής. Από αυτούς αρκετοί αποφάσισαν, εις διπλούν, το 2015 να δώσουν την ευκαιρία στον Τσίπρα, αλλά επίσης αρκετοί εξακολούθησαν να παραμένουν μακριά από τις κάλπες.

Στον πρωθυπουργικό πυρήνα, ωστόσο, κινούνται με τη βεβαιότητα ότι τα αντανακλαστικά όσων απείχαν παραμένουν αντιδεξιά. Συνεπώς, η σκληρή αντιδεξιά ρητορική και η αναβίωση της σύγκρουσης Δεξιάς – Αριστεράς στην οποία επενδύει ο Τσίπρας, αποσκοπεί να ξυπνήσει αυτά τα αντανακλαστικά. Αν κάποιοι από αυτούς τους ψηφοφόρους εμφανιστούν τελικώς στην κάλπη, μπορούν να ανατρέψουν τα δεδομένα; Ακόμη και στο πρωθυπουργικό επιτελείο καταλήγουν πως όχι, αλλά θα μπορούσαν να περιορίσουν το άνοιγμα της «ψαλίδας». Το πρόβλημα για τον σχεδιασμό του Μαξίμου, ωστόσο, είναι εάν αυτοί οι ψηφοφόροι επιστρέψουν στην κάλπη και επιλέξουν το Κίνημα Αλλαγής. Σχεδόν αναγκαστικά, τότε, στην τελική ευθεία για τις κάλπες ο Τσίπρας είναι έτοιμος να ανακαλύψει και την τακτική της «χαμένης ψήφου»…

Στην πραγματικότητα, πίσω από αυτή την εικόνα κρύβονται και οι «παγίδες» που προσπαθεί να στήσει από τον περασμένο Ιανουάριο ο ΣΥΡΙΖΑ στο Κίνημα Αλλαγής. Είναι μια κατάσταση που έχει αντιληφθεί από την πρώτη στιγμή και η Γεννηματά, στήνοντας τα δικά της αναχώματα. Οι «γέφυρες» περισσότερο από τα στελέχη με προϊστορία στη Χαριλάου Τρικούπη, αποβλέπουν σε αυτούς του ψηφοφόρους.

Οπως, επίσης, και στο να συγκρατήσουν τους άλλοτε πασόκους που πέρασαν το 2015 στα χωράφια του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας σχεδιάζει εκλογική καμπάνια για το 35,46% των ψηφοφόρων – κανένα άλλο κοινό δεν τον ενδιαφέρει. Οι υπόλοιποι ας παραμείνουν απέναντι, τα στοιχήματα θα κριθούν από όσα μπορεί να περισώσει από τα κεκτημένα του παρελθόντος.