Η απανθρωπιά του Πολάκη δεν μας αθωώνει

Δεν νομίζω ότι θα κομίσει κάτι καινούργιο μια ακόμη αναφορά στην ανοίκεια επίθεση του κ. Πολάκη στον κ. Κυμπουρόπουλο. Αυτή η επίθεση όμως μάς δίνει αφορμή να στοχαστούμε πάνω σε δυο άλλες πλευρές του προβλήματος.

Η πρώτη αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζονται από το κράτος μας τα άτομα με αναπηρία και όχι με «ειδικές ικανότητες» όπως μια φαιδρή «φιλανθρωπία» διατείνεται, παίζοντας με τη ζωή αυτών των ανθρώπων. Αν αυτοί που με τόση ευκολία μιλούν για ειδικές ικανότητες, ήσαν έστω και μια στιγμή στη θέση αυτών στους οποίους αναφέρονται και στη θέση των κοντινών τους ανθρώπων, ίσως καταλάβαιναν πόση αλαζονεία και ειρωνεία περιέχει αυτή η φράση.

Τις «ειδικές ικανότητες» όμως θα έπρεπε να τις εξασφαλίζει ένα κράτος παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, η απουσία του οποίου είναι το μείζον θέμα που ανοίγει η επίθεση Πολάκη. Αυτό θα εγγυόταν μια καλύτερη ζωή για τα άτομα με αναπηρία, σωματική ή ψυχική (που πολλές φορές είναι ακόμη βαρύτερη). Ενα τέτοιο κράτος θα εξασφάλιζε χώρους μάθησής τους στα «κανονικά» σχολεία, θα αναβάθμιζε τα ιδρύματα μαθητείας για όσους δεν μπορούσαν να πηγαίνουν σ’ αυτά τα σχολεία, αλλά κυρίως δεν θα ξεχνούσε στο κουκούλι της απομόνωσης του σπιτιού τους ενήλικες με αναπηρία ή ψυχική ασθένεια. Ενα τέτοιο κράτος δεν θα τους ταλαιπωρούσε με το να τρέχουν κάθε μήνα για τη συνταγογράφηση και κάθε τρία και λιγότερα χρόνια για να πιστοποιούν την αναπηρία τους, τρέχοντας από τη μια υπηρεσία στην άλλη μέχρι να φτάσουν στα ΚΕΠΑ. Κυρίως ένα τέτοιο κράτος θα τους εξασφάλιζε μια αξιοπρεπή ζωή και μετά τη ζωή των οικείων τους. Πώς θα φτιάξουμε ένα τέτοιο κράτος είναι η ευκαιρία που μας δίνει να συζητήσουμε ο κ. Πολάκης.

Η δεύτερη πλευρά αφορά την αγριότητα με την οποία αντιμετωπίζει μια «αγενής κοινωνία» αυτά τα άτομα. Μια κοινωνία που δεν σέβεται τον χώρο των αναπήρων, δεν κατανοεί τον διαφορετικό και τις ανάγκες του και είναι έτοιμη να τον περιγελάσει ακόμη και στις οθόνες της τηλεόρασης. Μια κοινωνία που την χαρακτηρίζει όχι το κατά Ρουσό ήθος του ευγενούς αγρίου, αλλά το ήθος του αγενούς «πολιτισμένου» της διπλανής πόρτας.

Τελικά σ’ αυτή την περίπτωση ταιριάζει ό,τι έγραφε το 1952 ο Μπορίς Παστερνάκ στον Βαρλάμ Σαλάμοφ. «Ας μη σας παρηγορεί η αδικία των καιρών μας. Η ηθική τους αδικία και πάλι δεν καθιστά εμάς δίκαιους, η απανθρωπιά τους δεν αρκεί ώστε, διαφωνώντας μαζί της να γινόμαστε εξ αυτού και μόνον άνθρωποι».  Η απανθρωπιά του Πολάκη δεν αθωώνει την κοινωνία μας.

Το νέο βιβλίο του Γιώργου Σιακαντάρη «Το πρωτείο της Δημοκρατίας. Η σοσιαλδημοκρατία μετά τη σοσιαλδημοκρατία» από τις Εκδόσεις Αλεξάνδρεια παρουσιάζεται στις 14 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής