Της Πασχαλιάς

– Θύμισέ μου, η Κασσιανή τι ήτανε;

– Τροπάριο!

– Πριν γίνει τροπάριο;

– Τροπάριο γεννήθηκε.

– Πολύ με συγκινεί που ήταν περιπεσούσα. Αυτό και το «σήμερον κρεμάται» τ’ ακούω και βουρκώνω αν και μπορεί να είναι από τη γύρη.

– Εμένα πάλι κατάθλιψη με πιάνει, ως χαρακτήρας προτιμώ κάτι πιο αλέγκρο, πιο μπριόζο. Προτιμάω τον Γαϊτάνο που θρηνεί έτσι πιο χαρούμενα, πιο γελαστά.

– Είναι και ξανθούλης, έχει αυτό το φωτεινό, ανοίγει η ψυχή σου ανοίγει.

– Ετσι πρόσχαρα πρέπει να θρηνούμε, εμείς και στου θείου μου, Θεός σχωρέσ’ τον, την κηδεία, κάναμε τρελό γέλιο στην κηδεία.

– Ας είναι ελαφρύ το χώμα του.

– Ζωή σε μας. Ασχετο, τον γκόμενο της Κασσιανής πώς τονε λέγανε;

– Θεόφραστο.

– Οχι, αλλιώς. Θεόδωρο; Θανάση; Θέμη; Από «θου», πάντως.

– Εφαγε κι αυτή η καψερή μια χυλόπιτα!

– Και μπροστά στον ξένο κόσμο μη σου τύχει.

– Ηταν παρδαλούλα η μακαρίτισσα, γι’ αυτό ο Θεόφραστος πήρε άλληνε!

– Πώς τηνε λέγανε την άλληνε;

– Εδώ η ντομάτα πήγε στο Θεό, θα σου ασχοληθώ εγώ πώς λέγανε τη γυναίκα του γκόμενου της Κασσιανής;

– Α όχι, εγώ είμαι πολύ ψείρα με δαύτα, δεν με ενδιαφέρουν τα γήινα. Ο άλλος πάνω στον σταυρό μες στο όξος και τη χολή και θες να σου σχολιάσω τη ντομάτα;

– Τελικά, η Κασσιανή δεν έγινε αυτοκράτειρα, ε;

– Γι’ αυτό δεν έκλεισα μάτι χτες όλη νύχτα. Γιατί δεν έγινε η Κασσιανή αυτοκράτειρα! Ολα τα άλλα προβλήματα στη ζωή μου είναι λυμένα. Οικονομικά, κοινωνικά, υπαρξιακά, τα πάντα. Μόνο η Κασσιανή μου προκαλεί αυτό το απύθμενο κενό μέσα μου.

– Δεν επικοινωνούμε.

– Δεν μας παρατάς, ρε Μάρω, πασχαλιάτικο;

– Δεν ακρίβυνε μόνο ο οβελίας. Ακρίβυνε και η μαγειρίτσα.

– Α, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας! Αυτή η πλεονεξία θα μας φάει.

– Δεν βγαίνει ο μισθωτός.

– Αντιθέτως, ο άνεργος θα την κάνει ταράτσα.

– Και δεν είναι μόνο το κρεατικό. Είναι και τα σου ‘πα – μου πες. Μία πατάτα, μια σαλάτα, ένα κρασί… Τα βάζει κάτω ο άλλος…

– Και ψάλλει το τροπάριο της Κασσιανής.

– Και κόψανε λέει υπερωρίες, δώρα, επιδόματα…

– Αντε, με το καλό, να κόψουνε και τους μισθούς.

– Να δουλεύουμε και να τους πληρώνουμε κι από πάνω.

– Ποιος δουλεύει ποιον!

– Ποιος πληρώνει ποιον!

– Ποιος σουβλίζει ποιον!

– Τελικά, εσείς τι θα σουβλίσετε;

– Μια ομελετίτσα!

– Ασχετο, αλλά πολύ δεν στο κρεπάρανε το μαλλί στο κομμωτήριο;

– Δεν είναι απ’ αυτό. Πέρασα κάτω από τον Επιτάφιο, σηκώθηκα το ζώον απότομα κι έκανα καρούμπαλο.

– Πέρυσι η Τέτα πήγε Ιβηρική Χερσόνησο.

– Εμείς πέρσι πήγαμε στην Κούλα στο ισόγειο.

– Περάσατε καλά;

– Την πετύχαμε κλειστή. Είχε πάει Καρύταινα.

– Καλό παιδί η Καρύταινα.

– Χωριό είναι η Καρύταινα. Στην Ορεινή Αρκαδία.

– Κι η Αρκαδία καλό παιδί…

– Καλό παιδί.

– Καλό Πάσχα.

– Καλώ Θεσσαλονίκη!