Αναπηρία

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι ένας νέος 34 χρονών, είναι επιστήμονας (γιατρός) και έχει κάνει μία πολιτική επιλογή, η οποία είναι η συσστράτευσή του με την Νέα Δημοκρατία. Επίσης, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος είναι ανάπηρος και βρίσκεται σε αμαξίδιο.

Κι αυτά είναι όλα όσα μας ενδιαφέρει να ξέρουμε για τον κ. Κυμπουρόπουλο, αν, δηλαδή, δεν είμαστε “φτηνοί῾ Ούτε “παιδί είναι, ούτε θύμα κανενός, κατά την γνώμη μου. Τον ενδιαφέρει η πολιτική, η Νέα Δημοκρατία έχει πολιτικό πρόγραμμα και μάλιστα ανοιχτά. Έχει πρόγραμμα και για την Υγεία και για το Κράτος Πρόνοιας. Το γεγονός ότι ο κ. Κυμπουρόπουλος επέλεξε να συσστρατευτεί με αυτό το κόμμα, είναι πολιτική του επιλογή και εξ όσων είμαι και η ίδια σε θέση να αναγνωρίζω, αναπηρία δε σημαίνει ξαφνική απώλεια της προσωπικότητας, της πολιτικής σκέψης, των φιλοδοξιών. Η ζωή γίνεται δυσκολότερη, ναι, αλλά έχουμε ξεφύγει από τους σκοτεινούς -για τον ανάπηρο- καιρούς.

Θυμάστε τον “Ζητιάνο” του Καρκαβίτσα; Στην εποχή που γράφει ο συγγραφέας, άλλη επιλογή από την ζητιανιά δεν υπήρχε αν ήσουν ανάπηρος. Μα εμείς έχουμε ξεγλιστρήσει απ’ την κατάρα του Καιάδα, αυτό δεν μπορεί κανένας να το αρνηθεί.

Οι αντιδράσεις απέναντι στην δήλωση Κυμπουρόπουλου για το Κοινωνικό Κράτος (ότι δηλαδή ως ανάπηρος δεν διεκδικεί επιδόματα, ούτε χάρες, αλλά ίσες ευκαιρίες) ήταν κυματώδεις. Κυματώδεις, σα να λέμε να πέσουμε να μας πνίξουν να ηρεμήσουμε πια από την ανθρωπότητα.

Αυτή η δήλωση ταιριάζει πολύ στο κόμμα που διάλεξε να υποστηρίξει με την υποψηφιότητά του, φυσικά και ταιριάζει. Και δεν είναι καθόλου σπάνιο να υποτιμάται η σπουδιότητα της επιδοματικής πολιτικής με ειχειρήματα που την κατατάσσουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, ένα μόλις στάδιο πιο πάνω από την τεμπελιά. Εξάλλου, ο κ. Κυμπουρόπουλος έχει στο παρελθόν πει πως πρέπει να βρεθεί τρόπος να ενταχθεί ο ανάπηρος στον παραγωγικό ιστό.

Αυτή είνα μιά τοποθέτηση σοβαρή, τι να κάνουμε τώρα. Ο άνθρωπος αυτό πιστεύει δεν είναι υποχρεωμένος επειδή είναι κι ανάπηρος να γίνει κι ο υπερασπιστής που έχουμε στο μυαλό μας ότι πρέπει ένας ανάπηρος να είναι: Ο Κυμπουρόπουλος δεν είναι μαριονέττα φαντασιώσεων κανενός. Είναι πολιτικό ον.

Κι αυτό είναι το κλειδί. Ο ανάπηρος είναι πολιτικό ον, είτε συμμετέχει ενεργά, είτε αγορεύει στα καφενεία σαν του γραφικούς μπαρμπάδες που επιθυμούν να γίνουν πολιτικοί για μία μέρα. Αυτές τις μέρες είναι σα να ζητούμε από τον κάθε Κυμπουρόπουλο να γίνει αγωνιστής – σύμβολο για να δεχτούμε, υποσυνείδητα, την αναπηρία του. Για να μη μας πληγώνει…

Αλλά μάθετε τούτο: Δεν είναι κρίμα κανένας ανάπηρος, κανένας άνθρωπος δεν είναι κρίμα. Η σημασία του Κοινωνικού Κράτους είναι ακριβώς αυτή: Να μην αφήνεται σε μία κοινωνία υπέρ των αρτιμελών η μοίρα των αναπήρων στην φιλανθρωπία. Η σημασία της Δημόσιας Υγείας αυτή ακριβώς είναι, να μην χάνει ευκαιρίες ζωής, ευκαιρίας ποιότητας ο ανάπηρος, επειδή δεν μπορεί να καλύψει τα έξοδα. Να μπορεί να ενταχθεί στο εργατικό δυναμικό του συστήματος Υγείας με ευνοϊκότερες ρυθμίσεις, αν χρειαστεί, ναι. Αυτά δεν είναι χάρες, είναι δικαιοσύνη. Σε έναν κόσμο πλασμένο για γερά σώματα, για πόδια που περπατούν και μάτια που βλέπουν, είναι δικαιοσύνη να μην πετιούνται στα… πανέρια τα άτομα με αναπηρία.

Και πολύ λυπάμαι που δεν είναι σαφές αυτό. Λυπάμαι για τις φτηνές αντιδράσεις τις διαδικτυακές, που γαύγιζαν να μην πιάνει κανένας στο στόμα του έναν υποψήφιο ευρωβουλευτή, μόνο και μόνο επειδή είναι ανάπηρος κι επομένως “κρίμα”. Λυπάμαι κι που ο αναληρωτή Υπουργός Υγείας δημοσίευσε το ΦΕΚ του Κυμπουρόπουλου για να αποδείξει πως έκανε χρήση ενός αναφαίρετου δικαιώματός του, που λέγεται Κράτος Πρόνοιας.

Εξάλλου, το Κράτος Πρόνοιας τους αφορά όλους, όπως κι αν το φαντάζεται κανείς. Δεν έχει κολλήματα και ιδεοληψίες το Κράτος Πρόνοιας.