O Νίκος Μουζέλης κι ο κρατισμός της πολιτικής ορθότητας

Πάντα ήμουνα πιστός θιασώτης των γραπτών του Νίκου Μουζέλη. Ανεξάρτητα αν κατά καιρούς διαφωνούσα. Εκτός του τελευταίου του άρθρου στα «ΝΕΑ» («Η Γέφυρα κι ο νεοφιλελευθερισμός», 6-7/4/2019) που με απογοήτευσε. Διότι πάσχει, κατά τη γνώμη μου, από λογική ανακολουθία.

Απαντώντας σε ένα κείμενο του Γ. Παγουλάτου, ο Μουζέλης υποστηρίζει πως η πολιτική ατζέντα της «Γέφυρας» στρέφεται εναντίον του νεοφιλελευθερισμού γενικά, που προκαλεί δραματικές ανισότητες και είναι η αφετηρία του ακραίου λαϊκισμού. Παραδέχεται όμως πως δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα τέτοιου είδους νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός. Αυτό εντούτοις «χαρακτηρίζει τη σημερινή ΝΔ». Που όμως στις τάξεις της έχει και σημαντικό κομμάτι παραδοσιακών «φιλολαϊκών» δεξιών. Τους οποίους και δεν κατακρίνει!

Στην Ελλάδα όμως σήμερα υπάρχουν «τεράστιες ανισότητες και απίστευτη συγκέντρωση πλούτου». Ποιος όμως τα έχει αυτά δημιουργήσει; Αφού δεν υπάρχει, κι ούτε υπήρξε ποτέ, laissez-faire νεοφιλελευθερισμός; Μήπως ο δεξιός φιλολαϊκός κρατισμός κι ο αντίστοιχος φορομπηχτικός παρεμβατισμός Αριστεράς και Κεντροαριστεράς; Πού βρίσκεται έπειτα από αυτά το αφήγημα μιας «γέφυρας» δημιουργίας «προοδευτικού» αντινεοφιλελεύθερου μετώπου;

Σε τελευταία ανάλυση και το επιχείρημα αντίστασης στον λαϊκισμό πώς στέκεται; Σε όλη την Ευρώπη, και στις ΗΠΑ του Τραμπ, ο λαϊκισμός γιγαντώθηκε σαν απάντηση στις αψυχολόγητες πολιτικές υποστήριξης της ταυτότητας και των δικαιωμάτων των μειοψηφιών, παραβλέποντας τις απαιτήσεις και τις ευαισθησίες των παραδοσιακών ισχυρών πλειοψηφιών. Οταν αγνοείται το σύνολο της κοινωνίας, για να στηριχθούν επιδιώξεις και στόχοι μειονοτικών κοινωνικών ομάδων και μεταναστών, δημιουργείται οργή που μεταφράζεται σε κινήσεις κατά των ελίτ και της λεγόμενης επίσημης ορθότητας.

Δεν προκαλεί τον λαϊκισμό η οικονομική ανισότητα αλλά η τύφλωση των κοινωνικών ταγών απέναντι στις ισχυρότατες λαϊκές αξίες κι ευαισθησίες. Αυτό δείχνει να παραβλέπει ο Ν. Μουζέλης, αγνοώντας τις σχετικές προειδοποιήσεις σοβαρών κεντρώων στοχαστών, όπως ο Mark Lilla («After Identity Politics»).