Βλάσης Αγτζίδης: Η στήριξη στη συμφωνία των Πρεσπών και η «αποθέωση» του Ιβάν Σαββίδη

Ο Βλάσης Αγτζίδης είναι ιστορικός. Βασικές του σπουδές είναι τα μαθηματικά και οι Η/Υ (Φυσικομαθηματική σχολή πανεπιστημίου Αθηνών) και εξειδικεύτηκε στην ανάλυση και προγραμματισμό μεγάλων συστημάτων.  Εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στην Ιστορία στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ. Τα κύρια ερευνητικά του ενδιαφέροντα επί της Ιστορίας, σχετίζονται με το σοβιετικό Μεσοπόλεμο και την ιστορία του σοβιετικού ελληνισμού, καθώς και με τη διαδικασία μετάβασης από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην εποχή των εθνών-κρατών και με την ιστορική εμπειρία του ελληνισμού στη Μικρά Ασία.

Αίσθηση είχε προκαλέσει άρθρο του με το οποίο στήριζε τον Ιβάν Σαββίδη μετά την εισβολή του με πιστόλι στο γήπεδο της Τούμπας, χαρακτηρίζοντάς το «ατυχές γεγονός».

Συγκεκριμένα έγραφε:

«Τα πρόσφατα γεγονότα στον ΠΑΟΚ, το ατυχές συμβάν με την παράνομη είσοδο του ένοπλου Ιβάν Σαββίδη στον αγωνιστικό χώρο, προκάλεσαν έντονα γεγονότα και αντιδράσεις που αξίζει να αναλυθούν προσεκτικά.

Η προσεκτική ανάλυση και η ψύχραιμη τοποθέτηση θα αποτρέψει αφενόςτην ανοχή προς τα συγκεκριμένα κυκλώματα που προσπαθούν να υπονομεύσουν τονΣαββίδη χρησιμοποιώντας τα παρωχημένα αντιπροσφυγικά – ρατσιστικά σύνδρομα που ακόμα έχει ένας μικρός αριθμός ατόμων στο Νότο και αφετέρου να εμποδίσει μια σειρά κομπλεξικών τύπων του Βορρά που επιχειρούν να αναδείξουν τον αντιδραστικό τοπικισμό ως μοναδική λύση αντίδρασης, προκαλώντας πρωτίστως έναν νέο εμφύλιο μεταξύ των Ποντίων που τους διχάζουν σε Βόρειους και Νότιους.

Κατ’ αρχάς, οι αιτιάσεις και οι καταγγελίες για το παραβατικό μέρος του ζητήματος ήταν και παραμένουν εντελώς δικαιολογημένες.

Όμως το μεγαλύτερο μέρος των αντιδράσεων σχετίστηκε με ρατσιστικές αναφορές στην εθνικοτοπική του καταγωγή και εκπορεύτηκε από κύκλους που είχαν ανταγωνιστικά επιχειρηματικά, αλλά και γεωπολιτικά συμφέροντα. Οι εκφραστές της απόλυτης εξάρτησης από τον αμερικανικό παράγοντα κατηγόρησαν τον Σαββίδη ότι πρακτορεύει τα συμφέροντα της Ρωσίας στην Ελλάδα. Ακόμα και ο Αμερικανός πρέσβης πήρε θέση, πιστεύοντας ότι βρισκόμαστε στην εποχή του «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας!». Αυτό ειδικά ήταν κάτι παράδοξο και ειρωνικό, εάν αναλογιστούμε ότι οι Αμερικανοί ήταν αυτοί που επέβαλαν στους Έλληνες την επτάχρονη δικτατορία του 1967 και επίσης πράκτορές τους ήταν αυτοί που καθοδήγησαν τον Ιούλιο του 1974 τον εγκάθετο δικτάτορα Ιωαννίδη να διαπράξει το έγκλημα του πραξικοπήματος στην Κύπρο επιτρέποντας την τουρκική εισβολή».

Μακεδονικό

Σε άρθρο του για το «Μακεδονικό» ο Αγτζίδης ανέφερε: Ο γεωγραφικός όρος «Μακεδονία» που έως το 1912 κατεχόταν αποκλειστικά και μόνο από τους Οθωμανούς, στη συνέχεια μοιράστηκε σε τρία κράτη: Ελλάδα, Σερβία, Βουλγαρία. Για καλή της τύχη, η Ελλάδα λόγω της μεταπολίτευσης του 1909 και της νέας πολιτικής που ακολούθησε, είχε προσχωρήσει τελευταία στην Βαλκανική Συμμαχία κατά των Νεότουρκων. Κατάφερε –κυριολεκτικά την ύστατη στιγμή- να συμμετάσχει στο νικηφόρο Α’ Βαλκανικό Πόλεμο. Και εξαιτίας την υπερφίαλης επεκτατικής πολιτικής της Βουλγαρίας, της θεωρούμενης ως Πρωσία των Βαλκανίων, κατάφερε με τον Β’ Βαλκανικό Πόλεμο να ενσωματώσει την Κεντρική και Ανατολική Μακεδονία.

Από τα συντρίμμια της Οθωμανικής Μακεδονίας ξεπήδησαν τρείς γεωγραφικές περιοχές όμορων κρατών που έφεραν το όνομα Μακεδονία: η ελληνική, η βουλγαρική (του Πιρίν) και η σερβική.

Από τη σερβική Μακεδονία προήλθε -στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας- η αντίστοιχη Σοσιαλιστική Δημοκρατία.

Από τη διάλυσή της Γιουγκοσλαβίας προήλθε ως εθνικό κράτος των Σλαβομακεδόνων η FYROM – ΠΓΔΜ. Oι Σλαβομακεδόνες προσπάθησαν να οικειοποιηθούν απολύτως το ιστορικό εθνικό όνομα «Μακεδόνες», αλλά μάλλον δεν τους βγήκε τελικά…

Η επόμενη περίοδος θα έχει ενδιαφέρον και πιστεύω ότι το σλαβομακεδονικό ζήτημα θα μπορέσει να λυθεί οριστικά με το σεβασμό όλων των μερών και βεβαίως με το σεβασμό της ιστορίας. Η επίλυση είναι αναγκαία, ώστε να επικεντρωθεί η ελληνική προσπάθεια στην αντιμετώπιση του μοναδικού στρατηγικού αντιπάλου, που δεν είναι άλλος από την αναθεωρητική Τουρκία, η οποία εποφθαλμία τμήματα του εθνικού μας χώρου.

Η πατριδοκαπηλεία είναι εδώ

Με αφορμή τη συζήτηση που γίνεται για την επίλυση του ζητήματος εμφανίστηκε στην ελληνική πλευρά μια ακραία άποψη που αρνείται τη χρήση του όρου «Μακεδονία» σ’ ένα σύνθετο όνομα για το γειτονικό έθνος. Ούτε καν «Νovamachedonia» ή «Gortsamachedonia» ή «Slavomachedonia». Αγνοώντας βεβαίως ότι η σημερινή προσωρινά επίσημη ονομασία είναι F.Y.R.O.Macedonia (ΠΓΔΜ). Και ότι η ΠΓΔΜ έχει διπλωματικές σχέσεις με 167 κράτη και διαθέτει διπλωματική εκπροσώπηση σε 38 από αυτά.

Ενάντια στην πατριδοκαπηλεία

Αξιοσημείωτο είναι ότι αντίστοιχη ακραία πατριδοκαπηλική ελληνική συμπεριφορά δεν έχει παρατηρηθεί για τον όρο «Θράκη», που τον μοιράζονται Έλληνες, Βούλγαροι και Τούρκοι.

Η άποψη που υποστηρίζει την πλήρη εθνικοποίηση του γεωγραφικού όρου «Μακεδονία» είναι ποιοτικά το ακριβές αντίστοιχο της σλαβομακεδονικής προσπάθειας οικειοποίησης. Γενικά είναι μια παράλογη και αντιιστορική άποψη, εφόσον πάρα πολλά τοπωνύμια που δημιουργήθηκαν ή διασώθηκαν στον ιστορικό χρόνο διαμέσου των Ελλήνων σήμερα χρησιμοποιούνται αδιαμαρτύρητα από άλλες εθνικές ομάδες. Τέτοια ονόματα είναι: Σόφια (Βουλγαρία, από τη λέξη «σοφία), Ιζμίρ (Σμύρνη – Τουρκία), Ιστανμπουλ (Εις την Πόλι), Τραμπζόν (Τραπεζούντα – Τουρκία), Σινόπ (Σινώπη – Τουρκία), Μουντανιά (Μουδανιά – Τουρκία), Νάπολι (Νεάπολη – Ιταλία), Τρίπολι (Λιβύη), Τιρέμπολου (Τρίπολη – Τουρκία), και πολλά άλλα.

Δυστυχώς στο εύκολο παιχνίδι της πατριδοκαπηλείας συμμετέχουν και τα δευτεροβάθμια ποντιακά όργανα, τα οποία αφού απέτυχαν να εκφράσουν σοβαρά το ποντιακό ζήτημα και να κάνουν αξιόπιστο το ποντιακό κίνημα, αποφάσισαν να ενδυθούν τη στολή του μακεδονομάχου… Δυστυχώς δεν κατανόησαν ούτε τη θέση του γνωστού Μακεδόνα , δημοσιογράφου, πρώην προέδρου της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, πολιτικού Νίκου Μέρτζου, ο οποίος έγραψε με σαφήνεια: «Σ’ αυτό το μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό πεδίο οι ελληνικές πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να διαφυλάξουν και να ενισχύσουν τη θέση της Ελλάδος. Κλειδί μπορεί να αποδειχθεί ένας έντιμος συμβιβασμός με το κράτος των Σκοπίων.»

Παρόμοια ακραία συμπεριφορά μ’ αυτή των σύγχρονων μακεδονομάχων μας, παρατηρήθηκε και στην άλλη άκρη του πολιτικού φάσματος με την εμφάνιση μιας σλαβομακεδονολαγνικής πολιτικής. Κάποιοι πολίτες και κάποιες πολιτικές (περιθωριακές) ομάδες, επέλεξαν τη στάση της πλήρους αποδοχής της σλαβομακεδονικής θεώρησης με την πλήρη παράδοση του όρου «Μακεδονία» στο νέο εθνικό κράτος που δημιουργούταν στον μετακομμουνιστικό κόσμο.

Αλλά αυτή είναι άλλη μια θλιβερή ιστορία της νεοελληνικής μας αμφίπλευρης κατάπτωσης.