Ο Χάρης Κρεμμύδας πρωταγωνιστεί στον «Μύρτο» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Το 1939, σε μια ελληνική κωμόπολη, ο «Μύρτος», οκτώ χρονών, κοιμάται εκ γενετής.

Απέναντί του, η ευυπόληπτη οικογένεια Γαβριήλ. Προύχοντες και φορείς  της ανώτερης κοινωνικής τάξης. Φαινομενικά καθωσπρέπει αλλά ουσιαστικά «λοιμών καθέδρα», όπως τους αποκαλούν οι απέναντι  που παρακολουθούν ηδονοβλεπτικά κάθε τους κίνηση. Μια κόρη ανάπηρη εκ γενετής, ονόματι Περσεφόνη, μια μάνα που θεωρεί ότι η ασχήμια είναι αμάρτημα και προσπαθεί να καλύψει ό,τι δεν είναι σύμφωνο με τις κοινωνικές επιταγές, ένας πατέρας επιρρεπής στη μοιχεία και τη βία, ένα νεαρό κορίτσι που γίνεται μήλον της έριδος ως φορέας της απόλυτης σεξουαλικότητας, ένας εικοσάχρονος που δεν τον αφήνουν να ενηλικιωθεί, ένα ζευγάρι υποτακτικών –βουβοί θεατές των εγκλημάτων των αφεντικών τους, μια νεαρή υπηρέτρια που της σκοτώνουν το νόθο παιδί της, ένας ευνούχος υποτακτικός που παλεύει να καλύψει τις «βρωμιές» τους, πριν γίνουν εφιάλτης.

Ο Μύρτος ξυπνά σ’ ένα λογοτεχνικό σύμπαν που επαναπροσδιορίζει την έννοια της ενοχής, της κακίας και της αμαρτίας.

Η ομάδα 4Frontal μετά τον Μουνή, την Οικογένεια Μπες-Βγες, την Σοφία Λασκαρίδου – μια αγάπη μεγάλη επιστρέφει στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, συνεχίζοντας την αναζήτηση της σκηνικής αναπαράστασης ενός λογοτεχνικού κειμένου.

Ο Χάρης Κρεμμύδας αναλαμβάνει να μας μιλήσει για το έργο που είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι.

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Μύρτος». Πώς προέκυψε η επιλογή του συγκεκριμένου έργου;

Ο Μύρτος λοιπόν είναι μία παράσταση βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι. Βρισκόμαστε σε μία ελληνική κωμόπολη λίγο πριν την εισβολή των δυνάμεων του Άξονα στον ελλαδικό χώρο. Σε ένα σπίτι κοιμάται 8 χρόνια ο Μύρτος, από τη μέρα που γεννήθηκε. Τον φροντίζουν δύο ηλικιωμένα αδέλφια που κατασκοπεύουν μανιωδώς «τους απέναντι». Δηλαδή, τους διαμένοντες στο  μεγαλύτερο και πλουσιότερο σπίτι της πόλης, την οικογένεια Γαβρίηλ. Η χριστιανική τους πίστη, η εμμονή τους για τη διατήρηση της οικογενειακής τους γαλήνης και του κοινωνικοοικονομικού τους στάτους, η μηδενική τους ανοχή στη διαφορετικότητα αλλά και η μόνιμη ανησυχία τους για το «τι θα πει ο κόσμος» οδηγεί τους Γαβρίηλ σε πράξεις που τελικά δεν συμβαδίζουν καθόλου με τις αρχές τους ώσπου ξυπνάει ο Μύρτος και τα αλλάζει όλα. Η επιλογή προέκυψε από τη δραματουργό της παράστασης Νεφέλη Μαϊστράλη. Είχε διαβάσει το κείμενο στο παρελθόν και πολύ σωστά θεώρησε μαζί με τον σκηνοθέτη μας Θανάση Ζερίτη οτι η αμεσότητα του και οι λογοτεχνικές του αρετές ταιριάζουν στην αισθητική και την καλλιτεχνική ταυτότητα της ομάδας.

Τι σημαίνει αυτή η επιλογή για τους 4Frontal;

Το να επιλέγεις να ανεβάσεις ένα μυθιστόρημα στη σκηνή έχει πολλές προκλήσεις. Από τις επιλογές των συμβάντων και των ηρώων μέχρι  την ανάγνωση και το στόχο της παράστασης. Το συγκεκριμένο κέιμενο είναι ιδιαίτερο, εξαιρετικά άμεσο, με πολλές λογοτεχνικές και γλωσσικές ιδιαιτερότητες, πληθώρα σκηνικών και υποκριτικών προκλήσεων και με έντονο το ελληνικό στοιχείο.  Ήταν μία φυσική συνέχεια μετα την «Οικογένεια μπες-βγες» του Γιάννη Ξανθούλη και τον «Μουνή» της Λένας Κιτσοπούλου.

Τι πραγματεύεται το έργο;

Μία οικογένεια που προσπαθεί να δείξει στην κοινωνία οτι είναι πρότυπο ηθικής και κάλλους.  Τα μέλη της επιθυμούν να δείχνουν οτι ζουν με ευτυχία αλλά αποτυγχάνουν παταγωδώς καθώς τα καταπιεσμένα τους θέλω, το παρελθόν τους αλλά και οι αποφάσεις τους που λειτουργούν με γνώμωνα τις απόψεις των άλλων, τη θρησκεία αλλά και τα παιχνίδια εξουσίας τους κάθιστούν θύτες και θύματα ενός φαύλου κύκλου που μόνο τα αντίθετα αποτελέσματα έχει από αυτά που θέλουν. Η τιμωρία στο τέλος έρχεται. Τελικά όμως, είναι αρκετή; Αποτελεί η τιμωρία προϊόν παραδειγματισμού; Κάποιος άμωμος και άμεμπτος έχει την εξουσία να τιμωρεί;

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Την ενοχή που μας δημιουργεί η θρησκεία αλλα και οι κοινωνικές επιταγές, την έννοια της αμαρτίας, της τιμωρίας και της κακίας, την αποδοχή της διαφορετικότητας, τον έρωτα, την εμμονή της ελληνικής κοινωνίας για το τι θα πει ο κόσμος, την ανάγκη μας να πιστεύουμε σε κάτι ανώτερο και την ψευδαίσθηση που διατηρεί ο άνθρωπος οτι έχει τη δυνατότητα να ελέγχει το μέλλον του ανεξάρτητα από τους αστάθμητους παράγοντες.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;

Θεόδωρος Γαβρίηλ: Ο πατέρας, επιρρεπής στη μοιχεία.

Ντόρα Γαβρίηλ: Η μητέρα που ελέγχει τους πάντες και τα πάντα και καλύπτει οτι δεν    είναι σύμφωνο με τις κοινωνικές επιταγές.

Βελισάριος: Ο αρχιυπηρέτης  που καλύπτει τις «βρωμιές» της οικογένειας και ζητάει δικαίωση για κάτι που του έκαναν στο παρελθόν,

Δημητράκης: Ο γιος που δεν τον αφήνουν να ενηλικιωθεί.

Περσεφόνη: Η κόρη που ζεί σχεδόν φυλακισμένη λόγω νοητικής υστέρησης.   Καλομοίρα: Η νεαρή υπηρέτρια που της δολοφονούν το νόθο παιδί της.

Μαρίνα: Το νεαρό κορίτσι, «μήλον της έριδος» που θα προσπαθήσει να τους ξεσκεπάσει όλους.

Σταύρος-Διονυσία: Ένα ζευγάρι υποτακτικών, βουβοί θεατές των εγκλημάτων των αφεντικών τους.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;

Οι αναφορές του στο σήμερα είναι πολλές καθώς η ελληνική κοινωνία δεν σταματάει ακόμα και σήμερα να κρίνει και να μην αποδέχεται οτιδήποτε είναι διαφορετικο και οτιδήποτε δεν συμβαδίζει με τα συνηθισμένα. Επιπλέον η έννοιες της κακίας, της ενοχής, της τιμωρίας και της αμαρτίας είναι έννοιες διαχρονικές που έχω την αίθηση οτι θα μας απασχολούν για διαπαντός.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Το ζητούμενο είναι να προβληματιστεί δημιουργικά, να αναρρωτηθεί εαν έχει κοινά κομμάτια με τους ήρωες του μυθιστορήματος και να σκεφτεί εαν είναι σε θέση να κρίνει τις πράξεις τους.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή; 

Η αγαπημένη μου σκηνή είναι αυτή του τελευταίου τσακωμού όπου «ξεσκεπάζονται» τα περισσότερα μυστικά της οικογένειας. Είναι μία στιγμή δικαίωσης για εμένα.

Πείτε μας μια αγαπημένη φράση από το έργο και τι σημαίνει για σας.

Λέει ένας εκ των ηρώων:

«Χρόνια το περιμέναμε, η τιμωρία των αμαρτωλών είναι ημέρα εορτάσιμος.» Κάθε φορά που την ακούω με κάνει να συνηδειτοποιώ οτι τελικά η τιμωρία ούτε πρόκειται να σταματήσει το «κακό» να εξαπλώνεται αλλά και οτι ο τιμωρός πολλές φορές μπορεί να γίνει ίδιος με αυτόν που τιμωρείται.