Ενας αγώνας χωρίς ούτε καν σήμερα!

Είναι αυτό που λένε εκ των ων ουκ άνευ και όλα τα συμπαρομαρτούντα και μάλιστα επί το δραματικότερον: αγώνας ζωής και θανάτου, ματς χωρίς αύριο και δεν συμμαζεύεται!

Ολοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί και οι προσδιορισμοί ταιριάζουν γάντι στην αποψινή επιχείρηση του Παναθηναϊκού που υποδέχεται την Αναντολού Εφές με την αδήριτη ανάγκη να εφαρμόσει άνευ αναστολής τον περιβόητο «νόμο του ΟΑΚΑ» και να μην επιτρέψει στους Τούρκους να βαδίσουν στα χνάρια της Ζαλγκίρις, της Φενέρμπαχτσε και της Αρμάνι Μιλάνο, οι οποίες τον καταστρατήγησαν νωρίτερα…

Επειτα από μια… τζούφια τουρνέ στη Βαρκελώνη, στο Κάουνας και στο Τελ Αβίβ, από την οποία επέστρεψε όχι μονάχα με άδεια χέρια, αλλά και καταχρεωμένος μέχρι τα μπούνια και κουβαλώντας το άχθος των δώδεκα ηττών στους πρώτους είκοσι αγώνες, ο Παναθηναϊκός τελεί σε διατεταγμένη υπηρεσία: αναζητεί την υπέρβαση και είναι υποχρεωμένος να παίξει τα ρέστα του (χωρίς κιόλας να διαθέτει τα καλύτερα χαρτιά της τράπουλας) ώστε να μην υποστεί τον εξοστρακισμό από τα πλέι οφ για πρώτη φορά έπειτα από εννέα χρόνια. Ολοι οι υπόλοιποι δέκα αγώνες δεν είναι σαν τελικοί, αλλά σκέτοι τελικοί, χωρίς τη χρεία ομοιωματικού μορίου και όσο αντέξει!

Παρεμπιπτόντως τέτοια ματς χωρίς αύριο κόντρα στην Εφές είναι déjà vu για τους Πράσινους από τέσσερις ανάλογες περιστάσεις στο παρελθόν, μόνο που όλες τις προηγούμενες φορές το διακύβευμα υπήρξε πολύ κρισιμότερο και παίχθηκε σε πολύ πιο προχωρημένο στάδιο της διοργάνωσης.

Ετερον ένα ματς της κανονικής περιόδου, στο οποίο βεβαίως η ήττα απαγορεύεται διά ροπάλου, εκάτερον οι ημιτελικοί στα Φάιναλ Φορ του 2000 στη Θεσσαλονίκη και του 2001 στο Παρίσι, ο τρίτος αγώνας των πλέι οφ του 2005 στο ΟΑΚΑ και το ματς στο Top 16 του 2006 στην Κωνσταντινούπολη.

Και τις τέσσερις φορές ο Παναθηναϊκός έριξε στο κανναβάτσο τους Τούρκους και προχώρησε, αλλά, ως γνωστόν, το παρελθόν δεν εγγυάται κιόλας το παρόν…