Ίμια: Ο δρόμος του καθήκοντος

Στις 13 Απριλίου 2018, την επομένη του θανάτου του σμηναγού Γεωργίου Μπαλταδώρου, χειριστή ενός αεροσκάφους Mirage 2000-5 της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας, είχα προβεί στη δημοσίευση ενός κειμένου που έφερε τον τίτλο «Ένα άρθρο για τον Γιώργο από το Μορφοβούνι γραμμένο… εκ των προτέρων».

Σε αυτό γινόταν λόγος, μεταξύ άλλων, για τους Βλαχάκο, Γιαλοψό και Καραθανάση, τους οποίους κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, με αφορμή τα γεγονότα στη θαλάσσια περιοχή των Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996, ανακαλούμε στη μνήμη μας και τιμούμε, καθένας και καθεμία σύμφωνα με το δικό του ασφαλώς αξιακό κώδικα και τις δικές του προσλαμβάνουσες.

Στην όλη αυτή διαδικασία υπενθύμισης και προβολής των διαδραματισθέντων στις δύο βραχονησίδες των Δωδεκανήσων εκείνες τις ζοφερές για την Ελλάδα και τον ελληνισμό ώρες πρωταγωνιστούν, όπως είναι λογικό και αναμενόμενο, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης της χώρας μας, έντυπα και ηλεκτρονικά.

Δυστυχώς, εδώ και 23 ολόκληρα χρόνια, τα εν λόγω μέσα, στη συντριπτική πλειονότητά τους, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να συναγωνίζονται το ένα το άλλο σε «αποκαλύψεις», να φωτίζουν «άγνωστες πτυχές», να καταλογίζουν ευθύνες σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, να καταφεύγουν, φευ, σε αφόρητες κοινοτοπίες και χιλιοειπωμένα κλισέ για τους τρεις απολεσθέντες αξιωματικούς του Πολεμικού Ναυτικού και το τι θα μπορούσε να κρύβεται πίσω από τη μοιραία πτώση του ελικοπτέρου τους.

Προσωπικώς, και επιτρέψτε μου το α’ ενικό πρόσωπο και την τρόπον τινά αιρετική άποψή μου, θυμάμαι και τιμώ (και όχι μόνον κάθε Ιανουάριο) τους τρεις πεσόντες των Ιμίων για τον ίδιον ακριβώς λόγο που θυμάμαι και τιμώ τον Νικόλαο Σιαλμά του Αγίου Ευστρατίου, τον Κωνσταντίνο Ηλιάκη της Καρπάθου και τον Γεώργιο Μπαλταδώρο της Σκύρου.

Τους θυμάμαι και τους τιμώ όχι ως ήρωες, αλλά ως ανθρώπους που σε στιγμές κρίσιμες και οριακές ακολούθησαν το δύσβατο και ανηφορικό δρόμο του καθήκοντος.

Τα παλικάρια αυτά, είναι βέβαιο, δε θεωρούσαν εαυτούς ήρωες, αλλά απλώς ανθρώπους που επιτελούσαν το καθήκον τους με αποφασιστικότητα και αυταπάρνηση, τιμώντας την ιστορία του Πολεμικού Ναυτικού και της Πολεμικής Αεροπορίας, αλλά και την ίδια την ελληνική πολιτεία, που επί σειράν ετών τούς μόρφωσε, τους εκπαίδευσε και τους εμπιστεύτηκε.

Στη σημερινή εποχή, εποχή των υπερβολών και των άκρων, αυτή η ταπεινοφροσύνη και αυτή η συνέπεια των εν όπλοις αδελφών μας είναι κάτι το σπάνιο και το ξεχωριστό, που οφείλουμε να το αναγνωρίζουμε και να το τιμούμε καθημερινά, και όχι μόνο στις θλιβερές επετείους και στις περιόδους έντασης με την εξ ανατολών γείτονα.