Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024
weather-icon 21o
Ο Γρηγορής Καραντινάκης σκηνοθετεί «Χρωματιστές γυναίκες» στο Νέο Κόσμο

Ο Γρηγορής Καραντινάκης σκηνοθετεί «Χρωματιστές γυναίκες» στο Νέο Κόσμο

Ένα έργο για δύο υπάρξεις, δύο αντίρροπες δυνάμεις που βασίζονται στο «Ναι» και το «Όχι», στο «Συν» και στο «Πλην», στο άνθρωπος και μη-άνθρωπος, στο χρώμα και στο μη-χρώμα. 

Ο Γρηγόρης Καραντινάκης σκηνοθετεί την παράσταση «Χρωματιστές γυναίκες» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ένα έργο για δύο υπάρξεις, δύο αντίρροπες δυνάμεις που βασίζονται στο «Ναι» και το «Όχι», στο «Συν» και στο «Πλην», στο άνθρωπος και μη-άνθρωπος, στο χρώμα και στο μη-χρώμα.

Οι χρωματιστές γυναίκες είναι μια σκηνική ελεγεία για τη χαμένη ελευθερία και την απελπισία της ανθρώπινης ύπαρξης. Η Έλλη και η Άννα είναι δύο αδελφές εγκλωβισμένες στο πατρικό τους σπίτι, αλλά και σε κάτι μεγαλύτερο. Σε αυτό που αποκαλούν παρελθόν: 
– Ριζώνουν και στοιχειώνουν… Στη γωνία τους… Πιάνουν μια γωνιά και σκιάζονται, σκιάζονται… Όλο και πιο πολύ, ώσπου να γίνουν ένα με το σπίτι.

Η παιδική κακοποίηση και η σιωπή μια κλειστής κοινωνίας που ξέρει και δεν μιλά, στοιχειώνουν τα δυο κορίτσια. Παλεύουν για να γκρεμίσουν όλα τα φαντάσματα, και να διεκδικήσουν την ζωή τους.

Η γραφή του Βασίλη Ζιώγα αγγίζει ένα καυτό θέμα και συνδυάζει την ποιητική διάσταση με το πικρό χιούμορ, την τρυφερότητα με τον κυνισμό.  

Στην σκιά του παραλόγου στο έργο, αναζητά καθετί ζωντανό που μετέπεσε σε κατάσταση ακινησίας και έγινε άψυχο, καθετί ζωντανό που το κάρφωσαν τρεμάμενο στο πανί, όπως καρφιτσώνουμε τα έντομα σε μία συλλογή.

Λύστε τους κόμπους της σοφίας και ελευθερώστε την συνείδηση του χρώματος. Εκεί κάπου από ότι απομείνει θα κτιστεί η νέα ζωή κι εκεί ίσως βρεθεί μιά νέα ισορροπία.
Κ. Μαλέβιτς, Ι. Κλιούν, Μ. Μενκόφ 

Ο Γρηγόρης Καραντινάκης μας μιλάει για αυτό το τόσο ιδιαίτερο έργο.

Κινηματογράφος, τηλεόραση ή θέατρο; Τι προτιμάτε να σκηνοθετείτε;

Πολλοί νομίζουν πως ξεκίνησα, από το σινεμά και την τηλεόραση, αλλά αυτό είναι λάθος. Από το θέατρο ξεκίνησα και συγκεκριμένα από το Θέατρο Καισαριανής. Για μένα και τα τρία είδη έχουν την δική τους γλώσσα και τον δικό τους μηχανισμό προσέγγισης. Το πεδίο όμως είναι κοινό. Αυτό είναι η αφήγηση μιας ιστορίας. Δεν μπορώ να πως προτιμώ κάποιο. Ξέρετε η τέχνη έχει λόγο ύπαρξης, επειδή η ζωή είναι δύσμορφη, ο στόχος της για μένα είναι η αναζήτηση και η ανάδειξη αυτής της χαμένης αρμονίας. Ακόμα και αν χρειάζεται να αφηγηθείς σκληρές και δύσκολες ιστορίες, ο στόχος πάντα είναι η αναζήτηση του «φωτός». Στην συγκεκριμένη παράσταση, παλεύουν το φως με το σκοτάδι και οι άνθρωποι με τις σκιές τους.

Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση «Χρωματιστές Γυναίκες». Πώς προέκυψε η επιλογή του συγκεκριμένου έργου;

Το έργο μου το πρότεινε η Βιργινία Ταμπαροπούλου. Όταν το διάβασα με ξάφνιασε  για πολλούς λόγους. «Διάβασα» σε αυτό την αγωνία του Βασίλη Ζιώγα, να αφηγηθεί μια δύσκολη ιστορία, που για μένα είναι το «τραύμα» που αφήνει η παιδική κακοποίηση, με ένα όχι και τόσο εύκολο τρόπο. Η γραφή του είναι ελλειπτική, με συγκοπές στην ρεαλιστική αφήγηση και φυγές στο πεδίο των συνειρμών και του ασυνείδητου, δηλαδή στο πεδίο της ποίησης. Επίσης είδα στο έργο την προσπάθεια της φυγής, από τα όρια της ηθογραφίας. Θα έλεγα πως είναι ένα έργο για την υπέρβαση των ορίων και προς το κακό και προς το καλό. Πρέπει να δώσει μάχες κάποιος για να κρατήσει την συνείδησή του καθαρή. Πολλές φορές σιωπά, άλλες βολεύεται και κάνει πως δεν βλέπει, άλλες πάλι συνηθίζει την βία και την κάνει κι επάγγελμα, με αποτέλεσμα να χάσει την όποια αίσθηση χαράς κι ελευθερίας. Διότι χαρά, ελευθερία και βία είναι έννοιες ασύμβατες.

Ο συγγραφέας αυτό που κάνει είναι να να «πετάξει» μια πέτρα σε μια ακίνητη λίμνη. Αυτό που εμείς παρατηρούμε είναι οι ομόκεντροι κύκλοι που δημιουργεί η πέτρα στην επιφάνεια του νερού. Εκείνη όμως «ταξιδεύει» προς τα κάτω κάνει κι εκεί κύκλους, που δεν φαίνονται. Τρομάζει το «βασίλειο» του βυθού μέχρι να φτάσει στον πάτο και να σηκώσει σκόνη.

Θεωρώ πως στην εποχή του εγκλωβισμού που ζούμε, το έργο είναι επίκαιρο όχι μόνο για την θεματολογία του, αλλά για τον καθοριστικό ρόλο που έχει η με κάθε κόστος αναζήτηση της χαμένης ελευθερίας. Στο παιχνίδι με την καταφυγή στην χαμένη παιδική αθωότητα, στην πηγή του τραύματος, βρίσκεται η ελπίδα να γκρεμίσεις τους φόβους και να δεις ένα άλλο «τοπίο». Χωρίς δράκους και φαντάσματα. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα να δεις τον άλλο πραγματικά.

Τι πραγματεύεται το έργο; 

Ο συγγραφέας επιλέγει κάποιο νησί για να τοποθετήσει την δράση του έργου. Ένας χώρος που περιβάλλεται από θάλασσα. Δύο αδελφές. Ένα κοινό τραύμα. Η παιδική βία που έχουν υποστεί και η έλλειψη αγάπης. Μια κοινωνία που γνωρίζει και σιωπά. Μια κοινωνία που το πατριαρχικό μοντέλο. Αυτό του Πατέρα-αφέντη και κυνηγού, έχει επιβάλλει τις δομές και το πλαίσιο επιβίωσης. Η μία επιλέγει να παραμείνει στο νησί και να συνεχίσει την διαδρομή του φόβου που γεννά την σιωπή και την υποταγή. Επιλέγει την ζωή που έκανε και η μητέρα της.

Η άλλη το σκάει μην αντέχοντας αυτή την βία. Το σκάει για άγνωστα λιμάνια. Προτιμά να γίνει πόρνη από επιλογή και όχι από φόβο και αδυναμία.

Οι δυο αδελφές η Έλλη και η Άννα ξαναβρίσκονται μετά από χρόνια, όταν επιστρέφει από το εξωτερικό η Άννα. Εκεί βρίσκει την Έλλη πλήρως χαμένη σ’ αυτή την ερμητικότητα, πλήρως υποταγμένη, απλά για την επιβίωση. Πλήρως ακίνητη στον «βάλτο» του κοινωνικού της ιστού.

Από την αρχή η Άννα προσπαθεί να διαταράξει αυτή την ακινησία, με την ελπίδα να ξεκολλήσει την αδελφή της, από τις «λάσπες» αυτού του «βάλτου». Να της δώσει την δυνατότητα, να πάρει την ζωή της στα χέρια της.

Η αμφισημία της ύπαρξης της Άννας κάνει την κραυγή της Έλλης ακόμα πιο δυνατή. Η Άννα έρχεται από το εξωτερικό ή από τα βάθη του μυαλού της Έλλης;

Για μένα δεν έχει σημασία από που έρχεται, σημασία έχει αυτό που δίνει με τον ερχομό της. Αυτό που δίνει η Άννα, είναι η δυνατότητα να πιστέψει η Έλλη πως μπορεί να παλέψει με τους φόβους της, να πάει κόντρα στα φαντάσματα και ως άλλος Οιδίπους, στο τέλος να δει πραγματικά, όχι με τα μάτια της όρασης, αλλά με τα μάτια της ψυχής.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Πως θέλει αγώνα και πίστη για να τα καταφέρεις να παλέψεις με όσα σε στοιχειώνουν, πως μόνο μέσα από τον άλλο, όποιος κι αν είναι, υπάρχει πιθανότητα λύτρωσης, πιθανότητα να αισθανθείς τι σημαίνει αγάπη, πως μόνο αν καταφέρεις να αποτάξεις τους φόβους, υπάρχει πιθανότητα να δεις φώς !

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων; 

Δυο αδελφές η Άννα και η Έλλη εγκλωβισμένες στο παρελθόν τους.

Η μια εκφράζει την ακινησία και η άλλη την κίνηση, με όλα όσα συμπαρασύρουν οι δύο αυτές λέξεις.

Η μία σύμμαχος του συστήματος φροντίζει την διαιώνιση του, άλλη εχθρός.

Η μία υποταγμένη στον άντρα. Η άλλη εκμεταλλεύεται τα πάθη του, ως πόρνη.

Και οι δύο έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με το παρελθόν. Συγκρούονται μεταξύ τους, αλλά και με τα φαντάσματα και τα απωθημένα τέρατα, που τις στοιχειώνουν, στην αρένα του ασυνειδητου, της φαντασίωσης και της επιθυμίας.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα; 

Όσο συνεχίζεται η καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο, τόσο το έργο θα έχει αναφορές στο σήμερα. Γιατί κατά την ταπεινή μου άποψη όσο περιορίζουμε την καταπίεση, στο μοντέλο άντρας – γυναίκα, δεν υπάρχει σωτηρία για την ανθρωπότητα. Όσο έννοιες όπως φύλο, φυλή, χρώμα, εθνικότητα, θρησκεία, υπερβαίνουν την αξία της ανθρώπινης ζωής, έργα όπως αυτό θα προσπαθούν να θέσουν ερωτήματα για αυτή την αξία, πόσο εκτιμάται η ανθρώπινη ζωή και πόσο αγώνας χρειάζεται και ως ποιο σημείο μπορεί κάποιος να φτάσει, για να κατακτήσει την ελευθερία του και να κατανοήσει έτσι την δύναμη της αγάπης και της ανάγκης του άλλου. Που πολλές φορές, αν δεν υπάρχει αναγκάζεσαι να τον «δημιουργήσεις».

Ποια είναι η σκηνοθετική προσέγγιση που ακολουθήσατε; 

Η προσέγγιση έχει να κάνει με την «ανάγνωσή» μου στο έργο.

Το σκεπτικό μου ξεκινάει πάντα, από την ερμηνεία μου για το τι συμβαίνει.

Τι ήταν αυτό που έσπρωξε τον συγγραφέα ν’ αφηγηθεί αυτή την ιστορία με τέτοιο τρόπο;  Αυτό καθορίζει και την φόρμα της παράστασης.

Στο έργο υπάρχει μια ποίηση, που δεν ξέρω αν το πέτυχα, γιατί η παράσταση ανήκει πλέον στους ηθοποιούς και στους θεατές, υπάρχει λοιπόν μια ποίηση, που υπόγεια κινεί τους ήρωες, σε συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Αυτή την ποίηση προσπάθησα να αναδείξω στην ατμόσφαιρα της παράστασης.

Δεν ξέρω αν το κατάφερα.

Πότε δεν το ξέρεις πραγματικά, διότι όπως και οι ήρωες, έτσι κι εγώ, που είμαι με την φαντασία μου, ο πρώτος θεατής του έργου, με τα δικά μου φαντάσματα παλεύω.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση; 

Μόνο η πάλη με τα φαντάσματα που μας στοιχειώνουν μπορεί να νικήσει  τον φόβο. Η αγάπη και η συγχώρεση ως όπλο, μπορεί να δώσει την δύναμη που χρειάζεται γι’ αυτή την πάλη, στην προσπάθεια να ξεφύγει κάποιος, από όσα τον στοιχειώνουν, ώστε από το σκοτάδι να δει λίγο φως.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή; 

Δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα.

Η μια σκηνή οδηγεί στην άλλη. Αυτό που αγαπώ όμως είναι πως υπάρχει μια αν και αδόκιμο θα έλεγα, συγκοπτόμενη ροή στο έργο.

Η στιγμή της αλλαγής από την μια κατάσταση στην άλλη είναι αυτό μου αρέσει.

Πείτε μας μια αγαπημένη φράση από το έργο και τι σημαίνει για σας.

Το «Σε βλέπω». Για να δούμε πραγματικά, πολλές φορές πρέπει να περάσουμε από την κόλαση της απώλειας της όρασης. Να «ζήσουμε» λίγο στο σκοτάδι και να αισθανθούμε τον κόσμο με τις υπόλοιπες αισθήσεις. Τότε όλα αλλάζουν.

Γιατί μπορεί να κοιτάζουμε, αλλά στην πραγματικότητα να μην βλέπουμε.

Όπως ο ΟΙδίποδας, που είδε πραγματικά, από την στιγμή που τυφλώθηκε!

Sports in

«Μπάχαλο» στη Γαλλία για τον… πετεινό στην φανέλα (pic)

Τσακώνονται σαν τα… κοκόρια οι Γάλλοι οπαδοί για τον τεράστιο πετεινό στη νέα φανέλα της Εθνικής Γαλλίας

Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

in.gr | Ταυτότητα

Διαχειριστής - Διευθυντής: Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος

Διευθύντρια Σύνταξης: Αργυρώ Τσατσούλη

Ιδιοκτησία - Δικαιούχος domain name: ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ ΜΜΕ Α.Ε.

Νόμιμος Εκπρόσωπος: Ιωάννης Βρέντζος

Έδρα - Γραφεία: Λεωφόρος Συγγρού αρ 340, Καλλιθέα, ΤΚ 17673

ΑΦΜ: 800745939, ΔΟΥ: ΦΑΕ ΠΕΙΡΑΙΑ

Ηλεκτρονική διεύθυνση Επικοινωνίας: in@alteregomedia.org, Τηλ. Επικοινωνίας: 2107547007

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024