Κ.Λαμπροπούλου: Άφησε τις πινελιές της στη μεγάλη οθόνη και το σανίδι

Η ηθοποιός με τη γλυκιά φυσιογνωμία και το χαριτωμένο ύφος, κατάφερε να αναδειχθεί μέσα από δευτεραγωνιστικούς ρόλους στον κινηματογράφο, δίνοντας με την ερμηνεία της το προσωπικό της στίγμα.

Γεννήθηκε το 1926 και ήταν το δεύτερο παιδί της οικογένειας Λαμπροπούλου, με πρώτο τον αδελφό της Ηρακλή και τρίτη την αδελφή της Τοτό. Τα πρώτα χρόνια της ζωής της, τα πέρασε στην Κωνσταντινούπολη, όταν ο πατέρας της που ήταν έμπορος αποφάσισε να μεταβεί εκεί προκειμένου να δραστηριοποιηθεί επιχειρηματικά. Η οικογένεια θα παραμείνει εκεί για 5 χρόνια και μετά μετακομίσει στην Αθήνα.

Η νεαρή Καίτη που από μικρή ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός, ακούγοντας ότι ο Κάρολος Κουν αναζητά νέες κοπέλες για ένα θεατρικό που ανεβάζει, δηλώνει συμμετοχή.

Ο πατέρας της είναι συντηρητικός και αρνητικά προδιατεθειμένος στις βλέψεις της κόρης του να γίνει ηθοποιός.

Έτσι η Λαμπροπούλου, σε ηλικία μόλις 16 ετών, αρχίζει να φοιτά κρυφά στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν και γίνεται αμέσως δεκτή ως «εξαιρετικό ταλέντο».

Ο ίδιος ο Κουν αναλαμβάνει να ενημερώσει και την οικογένειά της για τα πρώτα βήματα της κόρης τους στην δραματική τέχνη και εκείνοι παρόλες τις αρχικές αντιρρήσεις τους, όταν τη βλέπουν στη σκηνή άρουν τους ενδοιασμούς τους.

Πρωτόπαιξε στην «Αγριόπαπια» του ‘Ιψεν (1942-’43), που ήταν και η πρώτη παράσταση του νεοϊδρυθέντος τότε Θεάτρου Τέχνης. Δίπλα στον Κουν, έπαιξε και σε άλλα έργα ως το 1946 που συνεργάστηκε με τον θίασο της κυρίας Κατερίνας.

Το 1947 αποφασίζει να δώσει εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο και εκεί κερδίζει την εκτίμηση του Δημήτρη Ροντήρη ο οποίος επίσης την κάνει δεκτή ως «εξαιρετικό ταλέντο».

Στο Εθνικό Θέατρο, ερμήνευσε ρόλους σε εξαιρετικές παραστάσεις του κλασικού ρεπερτορίου, και όταν το 1950 ο Ροντήρης ίδρυσε την Ελληνική Σκηνή την πήρε μαζί του.

Εκεί θα συναντήσει τον μετέπειτα σύζυγό της,  συγγραφέα και δημοσιογράφο Γιώργο Ρούσσο.

Ο Ρούσσος είχε γράψει τον «Πρωτευουσιάνο» που ανέβαζε ο Ροντήρης στο θέατρό του και ο έρωτας μεταξύ τους ήταν κεραυνοβόλος. Παντρεύτηκαν με κουμπάρο τον Χρήστο Λαμπράκη με τον οποίο θα ζήσουν μαζί ως το θάνατό του το 1984.

«Για τριάντα χρόνια μείναμε μαζί. Περάσαμε ωραία ζωή, ευτυχισμένη. Έχουν περάσει τόσα χρόνια από το θάνατό του κι εγώ είμαι ακόμη μαζί του. Κουβεντιάζουμε μαζί … Το βράδυ πολλές φορές όταν είμαι στεναχωρημένη, η κουβέντα μαζί του με κάνει να παίρνω θάρρος» έχει πει η ίδια σε συνέντευξή της.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1951 στην ταινία του Νίκου Τσιφόρου «Το παιδί μου πρέπει να ζήσει» ενώ θα ακολουθήσουν πολλές ταινίες.

Οι όποιες αναστολές της να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο φαίνεται ότι άρθηκαν, όταν γνώρισε την Αλίκη Βουγιουκλάκη,  με την οποία έγιναν αχώριστες φίλες και συνεργάτιδες σε πολλές θεατρικές παραστάσεις.

Έπαιξε σε σχεδόν 85 ταινίες και υπηρέτησε το θέατρο για 57 ολόκληρα χρόνια. Εξίσου αξιόλογη ήταν και η τηλεοπτική της παρουσία καθώς έπαιξε στο «Θέατρο της Δευτέρας» αλλά και σε σειρές όπως «Ο παράξενος ταξιδιώτης», «Η βασίλισσα Αμαλία», «Εύθυμη χήρα» κ.ά.

Στις 20 Δεκεμβρίου 2004, της απονεμήθηκε το έπαθλο «Κυβέλη» για τη συνολική θεατρική προσφορά της.

Επέλεξε να περάσει τα τελευταία χρόνια της ζωής της, μακριά από τα καλλιτεχνικά δρώμενα, στο σπίτι της αδελφής της στον Διόνυσο. Έφυγε στον ύπνο της από καρδιακή ανακοπή στις 31 Ιανουαρίου 2011.