Χορεύοντας στις Πρέσπες

Oταν πριν από έναν χρόνο ξανάνοιξε το εθνικό ζήτημα του ονόματος της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, λίγοι υποψιάζονταν ότι εξελισσόμενο θα αποδεικνυόταν ικανό να κουνήσει τις τεκτονικές πλάκες του πολιτικού συστήματος.

Ωστόσο υπήρχαν σημάδια από τότε.

Το 2018 λογικά, αν εκπληρώνονταν οι φιλόδοξοι στόχοι της οικονομικής πολιτικής, θα τελείωνε και ο μακρύς κύκλος των βασανιστικών μνημονιακών υποχρεώσεων, που είχε φορτώσει με απίστευτο βάρος τις παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις και απειλούσε να ανατινάξει και τις νεότερες.

Ο Πρωθυπουργός και οι επιτελείς του, επειδή ακριβώς ένιωθαν την επερχόμενη φθορά, έκριναν ότι έπρεπε να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις για να ανοίξουν νέο πολιτικό κύκλο, ικανό να προσφέρει διεξόδους πέρα από τα όποια επιτεύγματα της οικονομίας, τα οποία συνήθως δεν αποτιμώνται αναλόγως…

Στις αρχές του 2018 λοιπόν, βοηθούντος και του διακηρυγμένου πόθου Ευρωπαίων και Αμερικανών για «πρόσδεση» των Δυτικών Βαλκανίων στο άρμα της Δύσης, συνέλαβαν την ιδέα ενεργοποίησης του τρίτου, μετά το 2009, πολιτικού κύκλου, ο οποίος θα επέτρεπε επανατοποθέτηση και μεταμόρφωση του κυβερνώντος κόμματος.

Σύμφωνα με αυτή, η χώρα θα έβγαινε από τα μνημόνια, θα διεκδικούσε την επανένταξή της στο διεθνές οικονομικό σύστημα και μαζί, κλείνοντας το θέμα των Σκοπίων, θα ενίσχυε τη θέση της και τα κέρδη της.

Επιπλέον το ονοματολογικό θα ιδεολογικοποιούσε τις διαφορές, θα τις καθιστούσε ευκρινέστερες και βεβαίως θα έδινε την ευκαιρία ανοίγματος σε άλλες πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται στους «μακεδονομάχους».

Η ιδέα μιας σοσιαλδημοκρατικής στροφής και μεταμόρφωσης του ΣΥΡΙΖΑ σε ΠαΣοΚ του μέλλοντος πάντα γοήτευε τον κ. Τσίπρα.

Ταυτοχρόνως προέκριναν την ανάδειξη των σκανδάλων με σκοπό να διατηρήσουν ζωντανό το μέτωπο των ευθυνών για το παλαιό πολιτικό σύστημα και έτσι συμπίπτει χρονικά η ανάδειξη του θέματος της Novartis. Μόνο που εκεί υπερέβαλαν και αντί να επιτρέψουν τη σύνθεση, προκάλεσαν εχθρότητα και όρθωσαν εμπόδια.

Το σχέδιο εξελισσόταν σχετικά ομαλά μέχρι τα μέσα του 2018, αλλά σκόνταψε σε μη ελεγχόμενους παράγοντες και σε απρόβλεπτα γεγονότα. Αρχικώς το αναπτυχθέν πανευρωπαϊκά εθνολαϊκιστικό κύμα βρήκε και εδώ, με αφορμή το Μακεδονικό» πεδίο δράσης λαμπρό και αργότερα οι φονικές πυρκαγιές στο Μάτι κλόνισαν έτι περαιτέρω την όποια δυναμική του.

Ωστόσο, με τον καιρό η κυβέρνηση θεώρησε ότι απορρόφησε το βάρος εκείνων των γεγονότων και επανήλθε δριμύτερη. Η συμφωνία των Πρεσπών πέρασε με τη βοήθεια του διεθνούς παράγοντα στα Σκόπια και εδώ διαμορφώθηκαν συνθήκες επίσπευσης των σχετικών διαδικασιών.

Ο κ. Τσίπρας έκρινε ότι είχε έλθει η ώρα να τελειώνει με τον παράταιρο συνεταίρο του. Του προσέφερε κάποια ανταλλάγματα, αθέτησε πιθανώς κάποια άλλα, και έτσι το διαζύγιο επήλθε.

Κατόπιν, στο όνομα της απαλλαγής από τον Καμμένο και στη βάση της συμφωνίας των Πρεσπών, άρχισε την πολιορκία των συγγενέστερων προς αυτόν δυνάμεων. Προσεχώς η πίεση προς τις κεντρώες δυνάμεις θα πολλαπλασιαστεί. Ο κ. Τσίπρας επιδιώκει τον διπολισμό και φιλοδοξεί να ηγηθεί του «προοδευτικού» πόλου. Θα κινήσει γη και ουρανό προκειμένου επιτύχει τον σκοπό του. Ολα τα μέτρα των επόμενων μηνών θα υπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Θα μοιράσει λεφτά, θα μειώσει τα δάνεια του ΙΜF, θα θελήσει να εμφανιστεί ως δύναμη σταθερότητας, προκειμένου να προσελκύσει τους ψηφοφόρους του Κέντρου.

Ολα θα εξαρτηθούν από την αντίδραση των μικρότερων κομμάτων και βεβαίως από του κ. Μητσοτάκη την ευελιξία, την έμπνευση και την κινητοποίησή του.

Κακά τα ψέματα, τα παιδιά είναι εκπαιδευμένα στο πολιτικό παιχνίδι. Αλλωστε ασκούνται μια ζωή μόνο σ’ αυτό…