«Τίποτα δεν φοβίζει τον Τραμπ»

Με αφορμή τη συμπλήρωση δυο χρόνων από την ανάληψη της αμερικανικής προεδρίας από τον Ντόναλντ Τραμπ, η γερμανική Welt σχολιάζει: «[…] Οι δημοσκοπήσεις δικαιώνουν τον Τραμπ. Οι οπαδοί του συνεχίζουν να τον στηρίζουν ενώ οι εχθροί του τον μισούν ακόμη περισσότερο. Η Αμερική έγινε ασπρόμαυρη. Ο οικονομικός απολογισμός του Τραμπ δεν είναι κακός. Ο αυστηρός οικονομικός του πατριωτισμός λειτουργεί. Φοβούμενες πιθανές κυρώσεις, αμερικανικές αλλά και ξένες επιχειρήσεις ανταποκρίνονται στις επιθυμίες του Τραμπ. Δεν τον αγαπούν, αλλά τον φοβούνται».

Με αφορμή τα σκάνδαλα και τις κατηγορίες για διαφθορά που συνεχίζουν να ταλανίζουν την αμερικανική κυβέρνηση, η Süddeutsche Zeitung επισημαίνει: «[…] Όσο περισσότερο απομονώνεται τόσο περισσότερο θα χρειάζεται τη στήριξη των πιο πιστών οπαδών του. Θα συνεχίσει να ασκεί πολιτικές οι οποίες πιστεύει ότι τού διασφαλίζουν τη στήριξη της εκλογικής του βάσης. Ήδη κατά τα δυο πρώτα χρόνια της θητείας του ο αμερικανός πρόεδρος είχε ιδέες την υλοποίηση των οποίων κατάφεραν να αποτρέψουν την τελευταία στιγμή υπουργοί και σύμβουλοί του. Μεταξύ αυτών η αποχώρηση των ΗΠΑ από το ΝΑΤΟ, μια επίθεση εναντίον του Ιράν, η απόλυση του ειδικού ανακριτή Μιούλερ. Το Shutdown καταδεικνύει ότι ακόμη και μια πολιτική που κινείται στο χείλος του γκρεμού δεν φοβίζει τον Τραμπ».

Ακόμη πιο απρόβλεπτος;

Η Lausitzer Rundschau σημειώνει ότι «[…] τόσο από αμερικανική όσο και από ευρωπαϊκή σκοπιά δεν υπάρχουν βάσιμες ελπίδες ότι τα επόμενα δυο χρόνια θα επέλθει μεγαλύτερη σταθερότητα. Όσο συνεχίζονται οι έρευνες για πιθανές διασυνδέσεις με τη Ρωσία και όσο το ενδεχόμενο αποπομπής του Τραμπ συνεχίζει να αιωρείται σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από την προεδρία του, οι προσωπικές επιθέσεις, οι μονομερείς πολιτικές ενέργειες και οι επικίνδυνες συμμαχίες με πρώην εχθρούς θα συνεχίσουν να ορίζουν την ημερήσια διάταξη στην Ουάσιγκτον».

Η Mannheimer Morgen προχωρά σε παραλληλισμούς μεταξύ ΗΠΑ και Μεγάλης Βρετανίας: «Η εσωτερική παράλυση της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ και η ανικανότητα των ηγετών τους να γεφυρώσουν το κοινωνικό χάσμα δεν θα πρέπει να προκαλούν χαιρεκακία. Η αδυναμία επίτευξης συμβιβασμών φέρνει με μαθηματική ακρίβεια καταστροφές. Μέι και Τραμπ οδηγούν τις δυο μεγάλες δημοκρατίες τους πίσω σε μια πολιτική απομόνωσης […]. Η επιστροφή του λαϊκίστικου απομονωτισμού δημιουργεί κενά τα οποία προτίθενται να καλύψουν ευχαρίστως αναδυόμενες οικονομίες όπως η Κίνα αλλά και κυνικά καθεστώτα όπως αυτό της Ρωσίας».

Κώστας Συμεωνίδης