Γιατί χλευάζεται η Άντζυ Σαμίου;

Η Άντζυ Σαμίου υπήρξε εξαιρετικά δημοφιλής κατά την δεκαετία του ’90, τότε που στις μεγάλες πίστες ανθούσε το ελληνάδικο. Μία light λαϊκή μουσική με την -αποτυχημένη- απόπειρα να εισάγει ποπ στοιχεία. Μία ακριβής αισθητική αποτύπωση του νεοπλουτισμού, που επίσης άνθιζε στην χώρα.

Η πολιτιστική και η κοινωνική -και η πολιτική, βεβαίως, πραγματικότητα άρχισε να αλλάζει εξαιρετικά ραγδαία από τα τέλη της δεκαετίας του 2000. Η μπάλα πήρε τα ελληνάδικα και οι αστέρες του ’90 και των αρχών του 2000 άρχισαν να δύουν, σε μία πολύ λογική εξέλιξη, αφού και οι ίδιοι μεγάλωσαν πια για τις άγριες αθηναϊκές νύχτες.

Όμως το τελευταίο διάστημα, μία περσόνα εκείνης της στραφταλιζέ εποχής, απασχολεί τα τωρινά Μέσα. Και μιλάμε για την Άντζυ Σαμίου. Η τραγουδίστρια εκφράζει συστηματικά και δημόσια την στήριξή της προς τον ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα να εισπράττει χλεύη και ειρωνικά -στην καλύτερη, στην χειρότερη πολύ σεξιστικά- σχόλια.

Φυσικά, δεν είναι η μοναδική γυναίκα που δέχτηκε αντίστοιχη επίθεση, ένθεν κακείθεν. Ποιος ξεχνάει τα ειρωνικά άρθρα και τις ακόμα χειρότερες δημόσιες αναρτήσεις για τις κυρίες Αλ Σάλεχ και Γκερέκου του ΠΑΣΟΚ, που συνοδεύονταν με φωτογραφίες από την καλλιτεχνική τους περίοδο; Όπως και της Νόνης Δούνια, από τη Νέα Δημοκρατία. Κι η λίστα συνεχίζεται μακρά.

Τώρα είναι η σειρά της κυρίας Σαμίου, που αυτήν την φορά δέχεται πυρά τόσο από τον κόσμο της δεξιάς όσο και από εκείνον της αριστεράς, ακόμα και του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο και υποστηρίζει. Ως φαίνεται, μία γυναίκα του λαϊκού ρεπερτορίου όφειλε να αναφέρεται μόνο στις γαρδένιες και τον πυρετό που την ψήνει – κι εσύ είσαι η ασπιρίνη.

Επίσης, ως φαίνεται, πέραν του προσωπικού γούστου υπάρχει και το ταξικό: Τυχαίνει να υπάρχουν ακροατές -και ψηφοφόροι- προερχόμενοι από μη μεσαία στρώματα. Και για να μιλήσουμε σε μία πιο… οικεία γλώσσα «εκείνοι, η μεσαία τάξη είναι η μόνη τάξη η έχουσα συνείδηση… πολιτική». Παραφράζοντας Δήμο Μούτση, θα ήταν καλό να γνωρίζουμε πως δε μεγάλωσαν όλοι ακούγοντας Φαραντούρη και Νάνα Μούσχουρη. Κάποιοι -πιο λαϊκοί, αν θέλετε- μεγάλωσαν και με Άντζυ Σαμίου.

Το γεγονός ότι η κυρία Σαμίου υποστηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα αποτελεί «κόκκινο πανί» για τους υποστηρικτές της αντιπολίτευσης, είναι κατανοητό. Αλλά το γεγονός ότι έγινε «κόκκινο πανί» και για ορισμένους της Αριστεράς, αυτό είναι πρόβλημα. Ως αποδεικνύεται, πριν μιλήσει θα έπρεπε να έχει υποβάλει διαπιστευτήρια κουλτούρας και αισθητικής συμπορευόμενης με τα «χρηστά ήθη» του αριστερού κόσμου. Θα έπρεπε, ας πούμε, να μετεξελιχθεί σε Λυδία Κονιόρδου της πίστας, πριν αποτελέσει πολιτικά σκεπτόμενο υποκείμενο.

Η κριτική προς την κυρία Σαμίου ξεκινά και τελειώνει στο αισθητικό του πράγματος: Δεν είναι αρκετά κουλτουριάρα για να μιλάει δημόσια για πολιτική. Μια κριτική βαθύτατα ελιτίστικη και οπωσδήποτε άσχετη με το διά ταύτα, δηλαδή την ίδια την πολιτική της άποψη. Που σε κάποιους, όπως και η μουσική της, μπορεί να αρέσει, μπορεί και όχι, αλλά αυτά παραμένουν δύο ξεχωριστά πράγματα.

Πλέον, μέσω των social media όλα είναι δημόσια, όλες οι απόψεις, δηλαδή. Απλώς της κυρίας Σαμίου είναι λίγο πιο δημόσια, επειδή είναι και η ίδια διάσημη.

Αλλά, αν έχει καμία σημασία η επισήμανση, ζούμε σε μία χώρα που αρθρώνονται δημοσίως και μάλιστα κοινοβουλευτικά οι πολιτικές απόψεις των υπόδικων της Χρυσής Αυγής. Υποθέτω, ότι οι καθόλα μη ρατσιστικές, μισάνθρωπες, επικίνδυνες τοποθετήσεις της κυρίας Σαμίου, δεν θα έπρεπε να αποτελούν πρόβλημα με κανέναν τρόπο. Κι εξάλλου, έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να λύσουμε από το αν πρέπει οι λαϊκές τραγουδίστριες να μιλούν και για άλλα πράγματα εκτός από τα στερεότυπα του -υποτιθέμενου- ρόλου τους.