Πώς είναι να πέφτεις;

Φανταστείτε λίγο τη σκηνή. Στη διάρκεια κάποιας κοινοβουλευτικής συζήτησης, ο Πρόεδρος της Βουλής καλεί στο βήμα τον Πάνο Καμμένο. Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ, που δεν διαθέτουν πια κοινοβουλευτική ομάδα, παίρνει το γνωστό αγέρωχο ύφος του και ετοιμάζεται να μιλήσει. Και τότε, αργά αργά, σηκώνονται οι βουλευτές της ΝΔ, του ΚΙΝΑΛ, του ΚΚΕ, του Ποταμιού, και τελευταίοι εκείνοι του ΣΥΡΙΖΑ, και αποχωρούν από την αίθουσα. Ο Καμμένος τυγχάνει της ίδιας αντιμετώπισης με τον Μιχαλολιάκο.

Πώς είναι άραγε το συναίσθημα να πέφτεις; Από εκεί που φωνάζεις «στα τέσσερα, στα τέσσερα!» και δεκάδες βουλευτές σε χειροκροτούν, από εκεί που καταγγέλλεις, λοιδορείς, ειρωνεύεσαι και ολόκληρη η κυβέρνηση ξεκαρδίζεται με τα αστεία σου, να μένεις μόνος, ντροπιασμένος, εγκαταλελειμμένος κι από τους πιο στενούς σου συνεργάτες;

Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Ή πάντως δεν θα το μάθουμε με αυτόν τον τρόπο. Οχι επειδή η πτώση του Καμμένου δεν είναι σίγουρη και προδιαγεγραμμένη, όσα εθνικοπατριωτικά τραγούδια κι αν τραγουδήσει, όσες συνεντεύξεις «έξω από τα δόντια» κι αν δώσει. Αλλά επειδή οι πρώην σύμμαχοί του, εκείνοι που του οφείλουν τόσα χρόνια παραμονής στην εξουσία, δεν έχουν ούτε τη δυνατότητα ούτε τη διάθεση να τον εξευτελίσουν. Ο άνθρωπος που κάποτε τον θεωρούσε μπούλη αλλά μετά κατάλαβε ότι μοιράζεται μαζί του τις ίδιες έγνοιες και στόχους, για να φτάσει να χυθεί στην αγκαλιά του στην Πλατεία Κλαυθμώνος και να πανηγυρίζουν μαζί τη «νίκη του λαού», δεν μπορεί στην αποψινή ιδιότυπη τηλεμαχία τους να παριστάνει τον ανήξερο.

Η αποστασιοποίηση έχει βέβαια ήδη αρχίσει. Οσο παίρνει σάρκα και οστά η πρώτη αληθινά «αριστερή» κυβέρνηση που θα διεκδικήσει λίγο χρόνο ακόμη στην εξουσία, τόσο το ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ μετά το άλλο θα βεβαιώνει ότι πάντα ντρεπόταν για εκείνη τη συγκατοίκηση, πάντα ασφυκτιούσε, αλλά δεν υπήρχε, βλέπετε, άλλη λύση. Το σύνθημα το έδωσε ο Κοτζιάς που, αφού συγκυβέρνησε αρμονικά ή λιγότερο αρμονικά για χρόνια με τον Καμμένο, τον χαρακτήρισε «πεθαμένο πολιτικά» τη μοναδική ίσως φορά που ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ επέδειξε ιδεολογική συνέπεια. Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών δεν ενοχλήθηκε από τόσες χυδαίες επιθέσεις για τόσον καιρό εναντίον τόσο πολλών. Αντέδρασε μόνο όταν αμφισβητήθηκε η δική του εντιμότητα.

Ομως οι αποστάσεις που θα ληφθούν δεν θα λάβουν διαστάσεις χάσματος. Πρώτον, επειδή ο Καμμένος εξακολουθεί να είναι χρήσιμος στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, επειδή κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τι μορφή θα πάρει η εκδίκησή του. Αύριο θα βγάλει ένα βιβλίο, θα αποκαλύψει συνομιλίες, θα εκθέσει ανθρώπους. Τα μίντια θα αρχίσουν να του ζητούν συνεντεύξεις, οι ξένοι θα δείξουν ενδιαφέρον. Συνέβη με τον προηγούμενο αποστάτη, τον Βαρουφάκη, γιατί να μη συμβεί και μ’ αυτόν;

Ετσι είναι τα διαζύγια. Οσο πιο έντονο ήταν το πάθος, τόσο πιο επώδυνη είναι η ρήξη. Το ζητούμενο είναι πάντα να μην την πληρώσουν τα παιδιά.