«Τα σκοτάδια μας δεν τα αναγνωρίζουμε»

Σχεδόν ποτέ δεν επαναλαμβάνετε ένα έργο. Παίζετε κάθε χρόνο κάτι καινούργιο.

Απαιτείται όμως και προετοιμασία για το νέο.

Ναι, βέβαια, αλλά στη δική μας τη δουλειά χρειάζεται και ανανέωση. Και όσο περνούν τα χρόνια αυτή η ανανέωση είναι όλο και πιο απαραίτητη. Δεν σου φτάνουν αυτά που κάνεις, θες περισσότερα.

Πότε νιώθετε ότι δεν σας φτάνουν;

Οταν έχεις εργαστεί σκληρά, όταν παρουσιάζεις αυτό που δημιουργείς και το εκθέτεις στο κοινό, έπειτα από ένα διάστημα αρχίζει και σου φαίνεται ρηχό. Τότε έρχεται η στιγμή που επιθυμείς να πας κάπου αλλού, πρέπει να φύγεις. Γιατί μετά μοιάζει σαν ξεπατικωτούρα της προηγούμενης μέρας και γίνεται πολύ άσχημο.

Από τη στιγμή που εισχωρεί το συναίσθημα του ανικανοποίητου, επηρεάζει τον τρόπο που παίζετε;

Φυσικά. Κανονικά δεν θα ‘πρεπε να επηρεάζει, αλλά μέσα σου μοιραία σε επηρεάζει. Εχεις το μυαλό σου και το αίσθημά σου αλλού. Από τη στιγμή που σκέφτεσαι ότι αυτό έχει κατακτηθεί, έχει ολοκληρωθεί – όσο μπορεί να ολοκληρωθεί κάτι στη δουλειά μας -, δεν σ’ ερεθίζει πια ερευνητικά. Δεν γνωρίζεις βέβαια τι αποτέλεσμα – σε καλλιτεχνικό ή πνευματικό επίπεδο – θα έχει το άλλο. Και δεν έχει και τόση σημασία. Απλώς επιθυμείς να κάνεις κάτι διαφορετικό.

Οταν ξεκινούσατε, φανταζόσασταν ότι θα έχετε αυτήν τη διαδρομή;

Οχι. Εδώ είναι και η δύσκολη στιγμή μου. Και μάλιστα η απάντηση εφάπτεται του ερωτήματος. Οταν πας να καταπιαστείς με κάτι – πολλώ δε μάλλον με το θέατρο και εκείνες τις εποχές -, δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι. Και δεν πρέπει να ξέρεις. Απλώς υπάρχει μια εσωτερική ροπή, η οποία σε οδηγεί με έναν τρόπο προς τα πράγματα. Προς τη σκηνή, εν προκειμένω, αφού μιλάμε για θέατρο. Η επιθυμία αυτή συνήθως είναι δύσκολο να γεννηθεί όταν είσαι πολύ μικρός. Οταν λες ποιήματα στο δημοτικό, δεν σημαίνει ότι είσαι κατάλληλος για το θέατρο.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στα «ΝΕΑ»