Η τέχνη της επιστήμης
Είναι όμως και κάτι ακόμη που έχει να κάνει με την ιατρική. Η φιλοσοφική και η υπαρξιακή της διάσταση. Γιατί ο άνθρωπος άρχισε από αρχαιοτάτων χρόνων να ψάχνει θεραπείες και φάρμακα, να «ψαχουλεύει» ασθένειες;
Spotlight
-
Καθηγητής του Χάρβαρντ: «Απεχθάνομαι το ιρανικό καθεστώς, αλλά έχει δίκιο – Ένοχες οι ΗΠΑ»
-
«Αυτό είναι σκουπίδι»: Κάντε πίσω influencers, ήρθαν οι de-influencers
-
Νίσυρος: Σοκαρισμένος ο δήμαρχος με τις καταγγελίες – «Βρισκόμαστε εν μέσω κοινωνικού τυφώνα»
-
Πέθανε ο μακροβιότερος ασθενής με COVID - Υπέφερε για 613 μέρες και πέρασε 50 μεταλλάξεις
Διαβάζοντας όσα λέει ο Κωνσταντίνος Τζελέπης, ελάχιστα κατάλαβα. Εννοώ όσον αφορά την επιστημονική διάσταση της ανακάλυψης που ανοίγει την πόρτα στη θεραπεία της λευχαιμίας. Συνειδητοποίησα όμως, για άλλη μία φορά, ότι επιστήμες όπως η ιατρική και η γενετική – πέρα από τη συμβολή τους στην αναβάθμιση των θεραπειών και την αύξηση του προσδόκιμου ζωής – έχουν, ειδικά τα τελευταία χρόνια των μεγάλων εξελίξεων, κάτι από την γοητεία της τέχνης.
Δεν μπορώ, δηλαδή, να φανταστώ ότι οι σύγχρονοι επιστήμονες, για παράδειγμα οι γενετιστές (αυτοί οι «γητευτές των γονιδίων» που μπορούν, «πειράζοντας» ένα γονιδίωμα, να αλλάξουν όχι μόνο την ποιότητα ζωής ενός ανθρώπου αλλά και τη «μοίρα» του εφόσον επεμβαίνουν σε θανατηφόρες αρρώστιες), είναι απολύτως ορθολογιστές, χωρίς φαντασία, χωρίς την εσωτερική ανάγκη να βάλουν στοίχημα με το ανέφικτο.
Ούτε πως τα επιτεύγματά τους είναι αποτέλεσμα μιας γραμμικής μεθόδου εργασίας. «Οταν ο επιστήμονας εκτρέπεται από αυτήν, έχουμε τα σημαντικά αποτελέσματα» μου είχε πει πριν από λίγο καιρό ένας σπουδαίος γιατρός.
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις