Κική Δημουλά: Η έμπνευση δεν είναι καθόλου κυρία

23 Νοεμβρίου. Εκείνη την Παρασκευή είχε βραδιάσει νωρίς, έκανε ψύχρα. Κόσμος πολύς στους γύρω δρόμους, γεμάτο το κέντρο της Αθήνας. Τα πάντα έδειχναν να κινούνται στους εμπορικούς ρυθμούς της εισαγόμενης Black Friday. Στίφη καταναλωτών κατηφόριζαν νευρικά από τη στάση του μετρό προς την Ερμού. Ομως μετά τις έξι και μισή, στον αριθμό 8 της οδού Οθωνος, εμφανίστηκαν τα μέλη της ξένης αποστολής και οι έλληνες συνοδοί τους. Ξεχώριζαν από μακριά οι θήκες των μουσικών οργάνων και τα εξαρτήματα του συνεργείου τής σουηδικής ραδιοτηλεόρασης. Στον έβδομο όροφο, η πόρτα του Ιδρύματος Ουράνη είχε ανοίξει διάπλατα και φιλόξενα για τους επισκέπτες που είχαν κάνει το μεγάλο ταξίδι για να τη δουν. Στο βάθος, στην υποφωτισμένη αίθουσα συνεδριάσεων, καθόταν η ποιήτρια. Είχε απλωμένα τα χέρια της στο μεγάλο τραπέζι. Εκεί δίπλα, εκτός από βιβλία, υπήρχαν ελαφρά εδέσματα και ποτά, για το απαραίτητο φίλεμα. Πίσω της, πέρα απ’ τη διάφανη μπαλκονόπορτα, απλωνόταν πανοραμικά η πλατεία Συντάγματος, ολόφωτη, πολύβουη. Μόλις τους είδε να πλησιάζουν, η Κική Δημουλά σηκώθηκε αργά αλλά αποφασιστικά, καταβάλλοντας λίγη προσπάθεια παραπάνω, χαμογέλασε και τους καλωσόρισε. Τα αναλόγια δεν άργησαν να στηθούν, οι παρτιτούρες να λάβουν τις θέσεις τους, οι μελωδίες να πλημμυρίσουν τον χώρο…

Διαβάστε περισσότερα εδώ