Η Μελίνα Παναγιωτίδου για τον Μιγκέλ ντε Θερβάντες

Ουδέποτε είχα διανοηθεί να μεταφράσω τον Δον Κιχότε. Οταν μάλιστα, δεκαετίες πριν, είχα διαβάσει το πρωτότυπο, δεν είχα θαμπωθεί. Αν μη τι άλλο, τώρα ξέρω καλά πόσο θαμπά ήταν τα δικά μου μάτια. Και όταν, με την ίδια θολή όραση, δέχτηκα την πρόταση της Εστίας, το έκανα βλέποντας μόνο μια ακαταμάχητη πρόκληση. Αγνοούσα τότε πως μάλλον ονομάτιζα έναν δικό μου δονκιχοτισμό και ό,τι έμελλε να εξελιχθεί σε «έργο ζωής» – τετριμμένη έκφραση που περιέχει μια αλήθεια και μια εξιδανίκευση: αλήθεια, επειδή η αφοσίωση και ο μόχθος που απαιτεί ο ΔΚ αναλώνει πράγματι χρόνια ζωής· εξιδανίκευση, επειδή η φράση μοιάζει να υπανίσσεται εκπόνηση στις ιδεώδεις συνθήκες ενός απρόσβλητου εργαστηρίου.

Κι έτσι, ξεκίνησε η μεταφραστική περιπέτεια αυτού του ανυπότακτου έργου που βρίθει περιπετειών, αλλά δεν είναι περιπετειώδες μυθιστόρημα· που είναι διαλογικό, αλλά δεν είναι θεατρικό· που ανέτρεψε διά παντός την πορεία της μυθοπλασίας και που δεν έχει προηγούμενο παράδειγμα, αν και οι ρίζες του απλώνονται μέχρι το βυζαντινό και το ελληνιστικό μυθιστόρημα· που ο συγγραφέας του έχει την πεποίθηση ότι η ομιλούμενη γλώσσα είναι ικανή να εκφράσει το υψηλό, και το αποδεικνύει. Η σκέψη ότι, στις αρχές του 16ου αιώνα με τους ολίγιστους εγγραμμάτους, ο Δον Κιχότε ήταν ένα λαϊκό ανάγνωσμα που εκτόπισε τα εξωφρενικά ιπποτικά βιβλία της εποχής του, δεν έχει πάψει να με στοιχειώνει…

Διαβάστε περισσότερα εδώ