Η Μαρία Καλλιμάνη αναρωτιέται «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα»

Μια από τις παραστάσεις που θα συζητηθούν τη φετινή σεζόν ανεβαίνει στο θέατρο Τζένη Καρέζη. «Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα» αναρωτιέται ο σκηνοθέτης Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος ο οποίος μεταφέρει στη σκηνή το αριστούργημα του Μαρκ Χάντον.

Είναι 7 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Ο 15χρονος Κρίστοφερ στέκεται δίπλα στον σκοτωμένο σκύλο της γειτόνισσάς του, της κ. Σίαρς, που τον έχουν καρφώσει με ένα δικράνι. Η κ. Σίαρς θα καλέσει την αστυνομία, και ο Κρίστοφερ για πρώτη φορά στη ζωή του θα οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα, όπου θα του γίνει σύσταση. Παρά την απαγόρευση του πατέρα του, ο Κρίστοφερ αποφασίζει να λύσει το μυστήριο του σκοτωμένου σκύλου, γιατί πιστεύει πως ο δολοφόνος πρέπει να βρεθεί και να τιμωρηθεί. Με την ενθάρρυνση της δασκάλας του, θα καταγράψει όλα τα στοιχεία που θα συγκεντρώσει σ’ ένα βιβλίο, που θα γίνει και θεατρικό έργο για τη σχολική γιορτή…

Ο Κρίστοφερ έχει φοβερό μυαλό και εξαιρετικές ικανότητες στα μαθηματικά, σκοντάφτει όμως στα απλά πράγματα της καθημερινής ζωής. Δεν έχει τολμήσει ποτέ να απομακρυνθεί μόνος του από το σπίτι του, δεν ανέχεται να τον αγγίζει κανείς και δεν εμπιστεύεται τους ξένους. Η αστυνομική του έρευνα, που θα τον βγάλει για πρώτη φορά έξω από το σπίτι του, θα φέρει τη ζωή του τα πάνω κάτω. Ο Κρίστοφερ θα βρει τη χαμένη μητέρα του, θα καταλάβει πως η αγάπη των δικών του είναι μπερδεμένη με μυστικά και ψέματα και θα συνειδητοποιήσει τις δυνάμεις που θα του επιτρέψουν να προχωρήσει στη ζωή…

Ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας Σάιμον Στήβενς, που έργα του έχουν ανεβεί άλλες δυο φορές από το Θέατρο του Νέου Κόσμου, υπογράφει τη θεατρική διασκευή του πολυβραβευμένου μυθιστορήματος του Μαρκ Χάντον Ποιος σκότωσε το σκύλο τα μεσάνυχτα, που κέρδισε 7 βραβεία Ολίβιε, όταν πρωτοπαρουσιάστηκε στο Εθνικό Θέατρο του Λονδίνου το 2013. Έχει παιχτεί σε πολλές χώρες, ανάμεσά τους στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στο Μεξικό, στην Κορέα, στην Ιαπωνία, στην Αυστραλία, στο Βέλγιο, στο Ισραήλ, στην Ελλάδα, κερδίζοντας πολλά σημαντικά βραβεία.

Η Μαρία Καλλιμάνη, η οποία υποδύεται την μητέρα του Κρίστοφερ μας μιλάει για αυτό το υπέροχο έργο.

Τι πραγματεύεται το έργο;

Το έργο του  Βρετανού συγγραφέα  Σάιμον Στίβενς είναι η θεατρική διασκευή του ομότιτλου δημοφιλούς μυθιστορήματος του συμπατριώτη του Μαρκ Χάντον, μετά από επιθυμία του ίδιου. Είναι η ιστορία ενός έφηβου σ’ ένα αγγλικό προάστιο, μέσα όμως από το πρίσμα ενός ασυνήθιστου μυαλού και μιας ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσης. Ο Κρίστοφερ έχει μεγάλη έφεση στα μαθηματικά, έχει φωτογραφική μνήμη, δεν του αρέσει να τον αγγίζουν, μιλάει μόνο κυριολεκτικά, δεν κατανοεί την έννοια της μεταφοράς, δεν  του αρέσει να συναναστρέφεται άλλους ανθρώπους, θα ήθελε να γίνει αστροναύτης και λατρεύει τις αστυνομικές ιστορίες και ιδιαιτέρως τις ιστορίες με τον Σέρλοκ Χολμς. Ένα βράδυ βρίσκει σκοτωμένο το σκύλο της γειτόνισσας στην αυλή της. Με αφορμή τη δολοφονία του Γουέλινγκτον, ο Κρίστοφερ θα πραγματοποιήσει ένα εκπληκτικό ταξίδι που θα αλλάξει τη δική του ζωή και των γύρω του.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Το έργο μιλάει για την οικογένεια και πώς όλοι μας έχουμε καθοριστεί  μέσα από αυτή τη σχέση, για τη διδασκαλία, τη μάθηση και την σημαντική σχέση δασκάλου- μαθητή, για το δικαίωμα στη διαφορετικότητα και το θάρρος. Ο Κρίστοφερ  παρ’ όλο που δεν έχει ταξιδέψει ποτέ μόνος του μέχρι τώρα, επιχειρεί ένα ταξίδι που θα τον αλλάξει και θα επηρεάσει και όσους τον περιβάλλουν. Μέσα από αυτό το ταξίδι  ζωής, θα έρθει αντιμέτωπος με τον εαυτό του αλλά και με τους άλλους και θα ωριμάσει, γνωρίζοντας πια τις δυνατότητές του και ξεπερνώντας τους φόβους του. Το έργο αφηγείται με μεγάλη φαντασία  μια ρεαλιστική ιστορία συγκινητική και αισιόδοξη που αφορά όλους μας και μας παρακινεί να δρούμε με ενθουσιασμό και γενναιότητα όπως ο Κρίστοφερ. Να ακούμε και να υπερασπιζόμαστε το παιδί που όλοι έχουμε μέσα μας και πολλές φορές  ξέρει καλύτερα από εμάς τους ενήλικες αυτό που έχουμε ανάγκη.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;

Οι ήρωες του έργου είναι άνθρωποι μιας σύγχρονης αγγλικής επαρχίας, άνθρωποι που αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα, θυμίζουν ήρωες ταινιών του Μάικ Λη και του Κεν Λόουτς, όχι ιδιαίτερης μόρφωσης, αν εξαιρέσεις τους δασκάλους του Κρίστοφερ στο ειδικό σχολείο. Οι χαρακτήρες είναι συγκινητικά ανθρώπινοι , αστείοι κάποιες φορές μέσα στην άγνοια και την αδυναμία τους, με τις θετικές και τις αρνητικές τους πλευρές, που έχουν τις καλύτερες προθέσεις τις περισσότερες φορές, όμως οι δύσκολες συνθήκες της ζωής τους ξεπερνούν.  

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;

Είναι ένα σύγχρονο έργο που αφορά ιδιαίτερα το σήμερα, καθώς παρατηρούμε  όλο και περισσότερα φαινόμενα βίας και τρομοκρατίας ενάντια στο «διαφορετικό» και το  «ξένο», αυτό που δεν είναι σαν κι εμάς. Υποτίθεται ότι στον εικοστό αιώνα, ο άνθρωπος έχει προοδεύσει στις  επιστήμες, την τεχνολογία, τις τέχνες, τις πνευματικές αναζητήσεις, αλλά είναι λυπηρό πόσο η έλλειψη παιδείας και η ανέχεια που χαρακτηρίζουν  την εποχή μας, οδηγούν σε πράξεις αποτρόπαιες που υποβιβάζουν το ανθρώπινο είδος.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Θα ήθελα ο θεατής να μπει και να παρακολουθήσει την ιστορία του Κρίστοφερ, να εμπνευστεί και να συγκινηθεί από αυτήν όπως και εμείς. Όπως σας ανέφερα είναι ένα έργο που θίγει πολλά θέματα και μιλάει κυρίως για τη διαφορετικότητα.  Θα ήθελα βλέποντας κάποιος αυτή την παράσταση, να νοιώσει την επιθυμία και την δύναμη να υπερασπιστεί τη δική του διαφορετικότητα, τα δικά του προτερήματα και ελαττώματα που τον κάνουν μοναδικό. Να διευρύνει τα όρια ανοχής του απέναντι στους άλλους και να  τους αποδεχτεί όπως ακριβώς είναι.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;

Στο έργο υποδύομαι την Τζούντυ, την μητέρα του Κρίστοφερ, που  παρά την αγάπη που νοιώθει για το παιδί της, δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα με την ιδιαίτερη και συχνά απρόβλεπτη  συμπεριφορά του. Μία αγαπημένη μου σκηνή στο έργο, είναι αυτή που διαδραματίζεται στις τέσσερις το πρωί , όταν μετά από ένα απρόσμενο συμβάν, αποφασίζω να πάρω  τη ζωή του παιδιού μου και τη δική μου στα χέρια μου και να εγκαταλείψω την παλιά μου ζωή μέσα σε μία νύχτα, χωρίς τίποτα σίγουρο για το μέλλον αλλά με μοναδικό γνώμονα την αγάπη για το παιδί μου και την αίσθηση της αξιοπρέπειας. Είναι μία σκηνή που η Τζούντυ δεν υφίσταται την εγωιστική συμπεριφορά των άλλων, δεν καταπίνει αυτό που την ενοχλεί αλλά δρα και αναλαμβάνει ίσως για πρώτη φορά την ευθύνη των πράξεων της.