Η κατασκευή του μύθου

Οποιος μπαίνει στην πολιτική, μπαίνει για να θριαμβεύσει. Να αφήσει έργο. Να δημιουργήσουν ή να μετονομάσουν πλατείες και δρόμους με το όνομά του. Να δοξάσει τον τόπο του, τη χώρα του, τον εαυτό του. Κυρίως αυτό.

Ολοι έχουν βλέψεις. Να φτάσουν μέχρι υπουργοί, πρωθυπουργοί. Τα φαντάζονται όλα πιθανά. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα στον τόπο μας, όλα μπορούν να γίνουν. Τόσα έχουν δει τα μάτια μας, ιδίως τα τελευταία χρόνια. Παλιά φαίνεται τα πράγματα να ήταν αλλιώς.
Ο σοβαρός υποψήφιος πρέπει καταρχήν να έχει έναν κύκλο προσώπων θαυμαστών, που πάντοτε υπάρχει και μαζεύεται γύρω του, όσο πιο τρανταχτό όνομα, φέρνει.

Επομένως οι χιλιάδες αφελείς που συνωστίζονται στα πρόθυρα της εξουσίας, για την εξουσία, μένουν στα πρόθυρα του ναού. Δεν προλαβαίνουν να μπουν γιατί κάποτε βλέπουν το μάταιο της προσπάθειάς τους και αρκούνται σε όποια θέση τους δώσουν, αλλά κι αυτό ακόμα στη δύσκολη πολιτική σκηνή, που συνδέεται βεβαίως με την κοινωνική, οικονομική, χρειάζεται προσόντα, κάποια προτερήματα.

Γεννιούνται για να κυβερνήσουν. Αυτή είναι και η δουλειά τους, η εργασία τους η πραγματική και το πτυχίο που ενδεχομένως έχουν, και τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά τους πάνω σε χρήσιμα πολιτικά θέματα μένουν προς το παρόν καρφωμένα στους τοίχους του γραφείου τους, ίσως για πάντα. Δυσκολότερο είναι να θυσιάζεσαι για το κοινό καλό.
Θα πρέπει όμως ο ανελισσόμενος να δημιουργήσει την εικόνα του. Ή μάλλον να φιλοτεχνήσουν την εικόνα του κι αυτό αναλαμβάνουν «εξπέρ» του είδους. Κάτι σαν ανάπλαση προσώπου. Αλλο είσαι, άλλο σε εμφανίζουν. Οπως θέλει ο κόσμος να σε βλέπει.
Αλλος άνθρωπος. Ε, αφού έτσι σε θέλει το κοινό, τι να κάνουμε. Από κοντά λοιπόν οι στρατιές των χρήσιμων, για τον σκοπό, ανθρώπων. Ιστοσελίδες, εφημερίδες, περιοδικά με τους κατάλληλους ανθρώπους επί το έργον. Κι αν χρήματα δεν περισσεύουν;
– Βρείτε, θα πει ο ηγέτης.
– Λεφτά υπάρχουν. Πάντοτε υπάρχουν, μα είναι δανεικά, ίσως τολμήσει κάποιος να ψελλίσει.
Πρέπει όμως να βρεθούν κι αυτοί, που κι αυτά τα μαύρα συσσωρευμένα μαντάτα να τα βγάλουν  από τη δική τους πλάτη. Απλό κι αυτό. Αν δε βοηθήσει λίγο κι η αδέκαστη Δικαιοσύνη, που όλα τα βλέπει, κι όλα τα μαχαιρώνει κατά βούληση, τότε γιατί να υπάρχει πρόβλημα. Ελλάδα είμαστε. Ολα γίνονται, μέχρι και του σπανού τα γένια….

Άραγε πόσες τέτοιες περιπτώσεις έφθασαν ψηλά στην κορφή του Ολύμπου με τους μύθους να κτίζονται προσχεδιασμένα για τη δική τους και μόνο υστεροφημία. Κτίζοντας μια ιστορία πλήρως παραποιημένη. Κι αντίστοιχα έναν μύθο. Κι αυτή την ιστορία του μύθου φρόντισε να τη μεταφέρει σε βιβλία. Κι αυτά μένουν για να διηγούνται όσα θέλουν. Πάντως όχι την αλήθεια.
Μας αρέσουν τα παραμύθια. Πώς αλλιώς θα φθάναμε στην Πόλη.
Ο Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ