Εμπεδοκλής: η πρώτη συνδυαστική θεώρηση της ελεατικής και της ηρακλείτειας σύλληψης του κόσμου (Μέρος Α’)

Η ζωή του φιλοσόφου Εμπεδοκλή, που τοποθετείται από χρονικής απόψεως στον 5ο αιώνα π.Χ. (πιθανώς μεταξύ 494/493 και 434/433 π.Χ.), αναπτύχθηκε στο γόνιμο έδαφος του ελληνισμού της Δύσης.

Γόνος αριστοκρατικής οικογένειας, ο Εμπεδοκλής γεννήθηκε στον Ακράγαντα, δωρική αποικία, χτισμένη στη νοτιοδυτική ακτογραμμή της Σικελίας, στη θέση που κατέχει η σύγχρονη πόλη Αγκριτζέντο.

Με έντονη συμμετοχή στην πολιτική ζωή της πατρίδας του και ευρεία λαϊκή αποδοχή, ο Εμπεδοκλής, μετά το θάνατο του πατέρα του που είχε συντελέσει στην κατάλυση της τυραννίας, συνέβαλε στη διαφύλαξη της δημοκρατίας στην πόλη του, ματαιώνοντας την απόπειρα των ολιγαρχικών να επανέλθουν στην εξουσία.

Προς τα τέλη της ζωής του φαίνεται ότι απώλεσε τη λαϊκή εύνοια, εξορίστηκε και αναγκάστηκε να καταφύγει στην Πελοπόννησο.

Ο τρόπος και ο τόπος του θανάτου του παραμένουν άγνωστοι.

Ως γιατρός και περιπλανώμενος ιερέας, ο Εμπεδοκλής προσείλκυε θαυμαστές και οπαδούς, οι οποίοι τον συνόδευαν από πόλη σε πόλη.

Στην εισαγωγή των Καθαρμών περιγράφει τον εαυτό του ως αρχηγό ενός λατρευτικού θιάσου, ενώ σε ένα άλλο χωρίο υπόσχεται στους οπαδούς του όχι μόνο τη γνώση των φαρμάκων αλλά και τη μυστική τέχνη να ορίζουν τους ανέμους και τον καιρό.