Ο Μάνος Βαβαδάκης σκηνοθετεί «Μια νύχτα των δολοφόνων»

Κλεισμένα στο υπόγειο του σπιτιού τους, τρία αδέλφια, στην προσπάθειά τους να υπερνικήσουν την πατρική εξουσία, σχεδιάζουν τη δολοφονία των γονιών τους.  Επιδίδονται σε ένα ενστικτώδες παιχνίδι ενηλικίωσης δίχως τέλος. Ένα κουβανέζικο έργο, που τα γεγονότα του Μάη του ’68 ανέδειξαν σε κατεξοχήν έργο σύγκρουσης των γενεών.

Η παράσταση «Η νύχτα των δολοφόνων» παρουσιάζεται στο Θέατρο του Νέου Κόσμου έως τις 6 Ιανουαρίου 2019. Ο Μάνος Βαβαδάκης υπεύθυνος για την μετάφραση και τη σκηνοθεσίας μας μιλάει για τα δολοφονικά σχέδια των ηρώων.

Τι πραγματεύεται το έργο;

Τρία ενήλικα αδέλφια, ο Λάλο, η Κούκα και η Μπέμπα, συγκεντρώνονται στο υπόγειο του σπιτιού τους, απομονωμένα από τους γονείς τους και παίζουν ένα παράξενο παιχνίδι, σχεδιάζοντας τη δολοφονία των γονιών τους. Ακροβατούν ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, ωθώντας ο ένας τον άλλο σε ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις, όπου συχνά το ασυνείδητο κυριαρχεί της λογικής.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;

Η οικογένεια και το ασφυκτικό περιβάλλον που μπορεί να ορίζει για τα μέλη της είναι η θεματική του έργου. Πως διαφορετικές προσωπικότητες καλούνται να συμβιώσουν εντός ενός κοινού πλαισίου, που δεν έχει προκύψει από επιλογή. Η ευθύνη βαραίνει κυρίως τους γονείς, που φοβούμενοι τη μοναξιά και τη φθορά, αρνούνται να αντιμετωπίσουν τα παιδιά τους ως ξεχωριστά άτομα με όνειρα και επιθυμίες, και συχνά ακούσια τα υποβάλλουν σε επιλογές που τις βαφτίζουν «το καλό της οικογένειας».

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;

Και τα τρία πρόσωπα του έργου, παρόλο που είναι ενήλικες, είναι προσκολλημένα στην εφηβική τους ταυτότητα και υιοθετούν μέσα στο έργο συχνά παιδικόμορφες συμπεριφορές, κυρίως στις συγκρούσεις. Αρνούνται να έρθουν αντιμέτωπα με τα προβλήματα των ενηλίκων, κι όλο αυτό από φόβο για τις συνθήκες που επικρατούν εκτός σπιτιού. Δυσκολεύονται να φανταστούν τον εαυτό τους να κάνει το επόμενο βήμα δίχως τη γονεϊκή προστασία.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;

Η ενηλικίωση και η αποκόλληση από τους γονείς είναι και θα είναι σύγχρονο θέμα. Όσον αφορά δε στην Ελλάδα, η οικογένεια συνεχίζει να αποτελεί πυλώνα της οργάνωσης της κοινωνίας μας, που δύσκολα αναλύεται ή του ασκείται κριτική, αποτέλεσμα και των πολιτικών που έχουν ακολουθηθεί, συνδέοντας την οικογένεια με παροχές. Υπάρχουν και πρόσφατες εξαγγελίες λαϊκιστικού περιεχομένου, όπως η υπόσχεση σε κάθε οικογένεια να υπάρχει ένας δημόσιος υπάλληλος. Παρατηρούμε έτσι πως συνδέεται το άτομο με τη στήριξη της οικογένειας και τούμπαλιν.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;

Υπάρχει μια ατάκα στην τελευταία σκηνή που λέει ο Λάλο, «αν η αγάπη μπορούσε… μακάρι να ‘φτανε μόνο η αγάπη…». Ε, λοιπόν δεν φτάνει η αγάπη. Η αγάπη απαιτεί διαρκή προσπάθεια για να παραμένει ενεργή. Ειδικά μέσα στην οικογένεια που η αγάπη των μελών της τίθεται σπάνια προς αμφισβήτηση, χρειάζεται να σπάσουν τα ταμπού και τίποτα να μην επικρατεί ως δεδομένο. Όχι αλλά πρέπει. Οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τους άλλους ως ξεχωριστές προσωπικότητες και να τους βοηθάμε να προσεγγίσουν την ευτυχία.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή; 

Αγαπημένη μου σκηνή είναι αυτή του δικαστηρίου. Είναι το πρώτο σημείο που συντονίζονται και τα τρία αδέλφια στο παιχνίδι και προκαλείται η πρώτη ισχυρή έκρηξη συναισθηματισμού.