Έξι ηθοποιοί και μια -θεατρική- πτήση τρόμου

Ένας πύραυλος χτυπά απ’ το πουθενά ένα επιβατικό αεροπλάνο. Ακολουθεί μία τεράστια έκρηξη και το BU21 πέφτει σ’ έναν κεντρικό δρόμο του Λονδίνου. Έξι άνθρωποι αφηγούνται τις απώλειες εκείνης της μέρας, το τραύμα και τη διαδικασία επούλωσης του…

Αυτή είναι με λίγα λόγια η υπόθεση του “BU21”, του θεατρικού έργου του Stuart Slade, που κάνει πρεμιέρα στις 22 Οκτωβρίου στο θέατρο 104 στο Γκάζι. Η παράσταση, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, επιστρέφει με ανανεωμένη διανομή για δεύτερη χρονιά και θα παρουσιάζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη.

Οι έξι ηθοποιοί της παράστασης συστήνουν στο In.gr τους ήρωες τους και μας μιλάνε για την εμπειρία της «συνάντησης» μαζί τους.

Ανδρονίκη Αβδελιώτη

Η γνωριμία μου με την Άννα μετρά μόνο λίγες μέρες, σχεδόν μιάμιση εβδομάδα μιας και κάνω αντικατάσταση. Οπότε θα έλεγα ότι ακόμα είμαστε στο στάδιο που γνωριζόμαστε! Προσπαθώ να καταλάβω τι περνά, πόσο πληγωμένη είναι, πόσο άδικο νιώθει αυτό που της συνέβη. Η Άννα βρέθηκε στο λάθος σημείο την λάθος ώρα. Όταν ξυπνάς ένα όμορφο πρωινό να χαρείς τον ήλιο στο πάρκο δεν φαντάζεσαι πως θα πέσει κοντά σου ένα αεροπλάνο και πως τα καύσιμα του θα σου κάψουν το σώμα. Η ζωή της άλλαξε και νιώθει θυμό και για την ίδια αλλά και για την καταστροφή που αντίκρισε αμέσως μετά γύρω της. Δεν νομίζω πως για εκείνη παίζει ρόλο αν ήταν τρομοκρατική επίθεση ή απλά ένα ατύχημα . Το γεγονός είναι ένα και δεν αλλάζει. Άνθρωποι γύρω της κάηκαν ζωντανοί, άλλοι θρηνούσαν για τους ανθρώπους τους που χάθηκαν και εκείνη όπως και άλλοι πάλεψαν για να κρατηθούν στη ζωή από ένστικτο και μόνο.  Ο θυμός της , τα σημάδια στο σώμα της, όπως και ο πόνος που της προκαλούν δεν την βοηθούν να ξεχάσει και να προχωρήσει. Δίνει μάχη με την κατάθλιψη , φλερτάρει με τον θάνατο, αλλά είναι ένα δυνατό πλάσμα. Ξέρει καλά πως στη ζωή πέφτουμε για να σηκωθούμε.

Χρηστίνα Γαρμπή

Η Florence είναι ένας χαρακτήρας που δεν επαναπαύεται, αναρωτιέται συνεχώς για τα πάντα. Τόσο στις πρόβες όσο και στις παραστάσεις προσπαθώντας να μπω στη θέση της ανακαλύπτω πολλά πράγματα και για μένα. Το να προσπαθείς να κατανοήσεις έναν χαρακτήρα, να γίνεις αυτός και μέσα από τη δική του ιστορία να λες παράλληλα και τη δική σου είναι μία δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα πολύ δημιουργική διαδικασία. Το στοίχημα για μένα σ’ αυτού του είδους τις δραματουργίες είναι να καταφέρεις να συνδεθείς με τα θέματα του χαρακτήρα με τον τρόπο που θα συνδεόσουν αν αφηγούσουν τη δική σου ιστορία. Τότε νομίζω είναι που αρχίζει να εμπλέκεται και ο θεατής.

Παναγιώτης Νάτσης

Η αλήθεια είναι ότι η ψυχοσύνθεση του Γκράχαμ με δυσκόλεψε. Προσπάθησα να τον δω από διάφορες οπτικές γωνίες. Τον έκρινα, τον δικαιολόγησα, τον διακωμώδησα, τον λυπήθηκα και τελικά, κάπου στη μέση, τα βρήκαμε. Πλέον γελάω πολύ μαζί του. Δεν τον κριτικάρω καθόλου κι ας μη συμφωνώ με τις πεποιθήσεις του. Απλώς, αυτός είναι ο Γκράχαμ. Έτσι έχει μεγαλώσει και όλα του τα βιώματα έχουν συνθέσει αυτόν το χαρακτήρα. Είναι έντονος, ζωντανός, δεν έχει δεύτερες σκέψεις και βιώνει κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα του, ψάχνοντας κάθε πρόσφορη ευκαιρία να αναδειχτεί.

Αντώνης Πριμηκύρης

Ο Alex στο BU-21 χάνει την κοπέλα του και τον καλύτερό του φίλο. Την επόμενη μέρα αναφέρει πως πάει κανονικά στη δουλειά. Μέσα στο εργασιακό του περιβάλλον, ψάχνει να βρει τον εαυτό και τα πατήματά του. Τί περιβάλλον είναι αυτό όμως; Τί χαρακτηριστικά φέρει και πως επιδρά πάνω του; Μέσα από ένα γρήγορο πέρασμα από τα γραφεία των σύγχρονων επιχειρήσεων κάποιας δυτικής μητρόπολης ο Alex αποκαλύπτεται και μας αποκαλύπτει. Τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά.. -Αλήθεια, εσύ τι θα έκανες στη θέση του;

Βαγγέλης Σαλευρής

Ο Clive είναι ένας έφηβος μουσουλμάνος ασιατικής καταγωγής που έχει μεγαλώσει στο Λονδίνο. Ένας από τους προβληματισμούς του είναι η κακή σχέση του με τον πατέρα του και η σχέση του με την θρησκεία. Μέσα από αυτά τα δύο προβλήματα προσπαθεί να αναπτυχθεί σαν χαρακτήρας και να βρει διέξοδο, αλλά όπως σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις δίνει τη λύση μια γυναίκα, η Florence. Διαβάζοντας το ρόλο μου έκανα ασυναίσθητα την αντιστοιχία με τα δικά μου εφηβικά χρόνια και ξαναθυμήθηκα τη δύναμη και τη μαχητικότητα που έχει ένας έφηβος. Το να πολεμάς γι’ αυτό που νιώθεις με όλες σου τις δυνάμεις και να μην επαναπαύεσαι.

Λία Τσάνα

Στην παράσταση υποδύομαι την Σίλια, μία κοπέλα που από το τρομοκρατικό χτύπημα χάνει την μητέρα της. Η Σίλια σε όλη την διάρκεια του έργου προσπαθεί να ξεπεράσει τον θάνατο της μητέρας της, να σταθεί στα πόδια της και να ξαναφτιάξει την ζωή της σύμφωνα με τα πρότυπα της μεγαλοαστικής κοινωνίας όπου ανήκει. Προσπαθεί να εκμηδενίσει την πραγματικότητα και να συμπεριφέρεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα αρνούμενη να αντιμετωπίσει όλα όσα έχουν συμβεί. Βέβαια οι ρωγμές της την προδίδουν και την φέρνουν συνέχεια αντιμέτωπη με όλα όσα αρνείται να δει. Η άμυνά της σε συνδυασμό με την αισιοδοξία της με κάποιον μοναδικό τρόπο την βοηθάει να προχωρήσει τουλάχιστον κοινωνικά. Η ηρωίδα μου είναι ένας πολύ ιδιαίτερος χαρακτήρας που βέβαια παρατηρώντας γύρω μου μου μοιάζει όλο και πιο συνηθισμένη. Οι άνθρωποι έχουμε μία τάση να αποφεύγουμε να μιλάμε για όσα μας πονάνε, να αποφεύγουμε τον πόνο και την απουσία κάνοντας σπασμωδικές κινήσεις προκειμένου να καλύψουμε το κενό- το όποιο κενό. Και όπως η Σίλια έτσι και ο καθένας μας σε δύσκολες καταστάσεις βρίσκουμε την δύναμη να σηκωθούμε στα πόδια μας και να μάθουμε να περπατάμε από την αρχή γιατί η ανάγκη για επιβίωση μας ξεπερνάει.