Βγενοπούλου : Η ψυχή του εφηβικού θεάτρου εξηγεί πως είναι να δουλεύεις με παιδιά

Η υπεύθυνη του Μικρού Εθνικού, σκηνοθέτρια και παιδοψυχίατρος, πιστεύει ότι το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας γονιός είναι να πιστέψει ότι μπορεί να είναι τέλειος

Ποια είναι η πρώτη παράσταση που θυμάστε ως παιδί;
«Μεγάλωσα στην Πάτρα και κυρίως βλέπαμε τα έργα που έρχονταν στην πόλη περιοδεία. Η παράσταση που θυμάμαι πιο έντονα – είμαι σίγουρη δηλαδή ότι είχα δει θέατρο και πριν από αυτή – είναι το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;» με Καζάκο – Καρέζη. Την Καρέζη τη λάτρευα. Είμαι παιδί της Finos Film. Επειτα, στην εφηβεία, ήρθε η Μάγια Λυμπεροπούλου στην Πάτρα, έγινε το ΔΗΠΕΘΕ και κάπως άλλαξαν τα πράγματα. Ενεπλάκην περισσότερο».

Η ιατρική και το θέατρο πώς συνδυάστηκαν;
«Από παιδί έπαιζα μόνη μου διάφορα μιούζικαλ στο σαλόνι μας και 13 ετών δήλωσα ότι θα γίνω παιδοψυχίατρος. Πάντα συνυπήρχαν αυτά τα δύο μέσα μου, εγώ δεν αναρωτήθηκα ποτέ το πώς και το γιατί. Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι λόγοι που πάντα κάποιος κάνει κάτι στη ζωή του.  Νομίζω όμως ότι αυτές οι αποφάσεις μου συνδέονται με την περιέργεια που έχω για τις ανθρώπινες σχέσεις, για την ανατομία τους και για την ανάγκη μου να προσπαθώ να διακρίνω το πλέγμα που μας φέρνει κοντά».

Διαβάστε περισσότερα εδώ