Τζένη Καρέζη: Η συγκινητική επιστολή με την οποία αποχαιρέτισε το κοινό της

Τα χρόνια πέρασαν, τα πρότυπα άλλαξαν, ωστόσο κάποιες γυναίκες παραμένουν στην κορυφή ακόμη και δεκαετίες μετά τον θάνατό τους, όχι μόνο για την ομορφιά αλλά και για το προσωπικό στίγμα που άφησαν. Μια από αυτές ήταν οπωσδήποτε η Τζένη Καρέζη.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1933. Το 1951 αποφοίτησε και πήρε μέρος στη θεατρική παράσταση Αντιγόνη του Σοφοκλή, που τότε παιζόταν στο ΡΕΞ. Παρά τις αντιρρήσεις των γονιών της, την ίδια χρονιά έδωσε εξετάσεις και έγινε δεκτή στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.

Η πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση πραγματοποιήθηκε το 1955, στην ταινία «Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο» που μέχρι σήμερα το κοινό συνεχίζει να παρακολουθεί σε κάθε προβολή της στην τηλεόραση. Ακολούθησε «Η θεία από το Σικάγο», «Το κοροϊδάκι της δεσποινίδος», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Τζένη-Τζένη» και πολλές άλλες ταινίες που άφησαν εποχή.

Η μεγάλη αγάπη της ίδιας ήταν το θέατρο και μάλιστα είχε πρωταγωνιστήσει σε αρκετές αρχαίες τραγωδίες: Αντιγόνη, Εκκλησιάζουσες, Λυσιστράτη Θεσμοφοριάζουσες, Κλυταιμνήστρα, Μήδεια, Ηλέκτρα και Οιδίπους Τύραννος.

Τον Φεβρουάριο του 1988, έπαιξε στον «Βυσσινόκηπο» του Άντον Τσέχωφ. Λίγες μέρες  πριν την παράσταση, η Καρέζη διαγνώστηκε με καρκίνο της μήτρας. Όμως συνέχισε τις εμφανίσεις της στην παράσταση «Διαμάντια και Μπλουζ», την περίοδο 1990-1991. Έκτοτε, η κατάσταση της υγείας της επιδεινώθηκε αρκετά.

Η ίδια διαισθάνθηκε το τέλος της και λίγους μήνες πριν φύγει από τη ζωή έγραψε την αυτοβιογραφία της, ενώ αποφάσισε να αποχαιρετίσει το κοινό της με μια ανοιχτή επιστολή. Η επιστολή αυτή δημοσιεύθηκε στον Τύπο και συγκίνησε το πανελλήνιο.

«Τρία χρόνια τώρα ταλαιπωρούμαι με σοβαρό πρόβλημα στην υγεία μου. Με φωτεινά διαλείμματα βέβαια, και με ενδιάμεσο τον περσινό χειμώνα, και την ευτυχία να παίξω το αριστούργημα της Λούλας Αναγνωστάκη «Διαμάντια και μπλουζ» στο θέατρο «Αθήναιον» και να αγαπηθεί τόσο το έργο, η παράσταση και εγώ προσωπικά από το αθηναϊκό κοινό. Ο θεός του θεάτρου για άλλη μια φορά στάθηκε καλός και γενναιόδωρος μαζί μου και πίστευα ότι αυτή η ευτυχία θα συνεχιζόταν και φέτος. Ότι θα επαναλαμβάναμε το «Διαμάντια και μπλουζ» στο θέατρό μας και ότι στη συνέχεια θα το παρουσιάζαμε στη Θεσσαλονίκη.

»Δεν στάθηκε δυνατόν. Δυστυχώς. Και πέρασα ένα ολόκληρο χειμώνα ανάμεσα Αθήνα-Λονδίνο δίνοντας μάχη με την αρρώστια μου και έχοντας πάντα μαζί μου τον ακριβό μου σύντροφο Κώστα Καζάκο και τον μονάκριβό γιό μου Κωνσταντίνο.

»Στις πολύ δύσκολες στιγμές της ζωής, ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά. Άλλος ξορκίζει το κακό φωνάζοντας, άλλος βγάζοντας προς τα έξω την απελπισία του, άλλος σιωπώντας και μαχόμενος καρτερικά.

»Αυτή η τελευταία είναι και η δική μου περίπτωση. Μαζί με την οικογένειά μου θα αγωνιστώ για την υγεία μου, για τη ζωή μου και για την επάνοδό μου στη σκηνή.

»Ευχαριστώ τον Τύπο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τη διακριτική τους στάση, ευχαριστώ όλο τον κόσμο, ανώνυμους και επώνυμους για τη συμπαράσταση και την αγάπη τους και ας είναι σίγουροι ότι όλες μου οι προσπάθειες είναι να ξαναβρεθώ κοντά τους μέσω της δουλειάς μου.

»Επίσης αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω την εκπληκτική ομάδα των γιατρών του ουρολογικού τμήματος του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου για την ετοιμότητα με την οποία αντιμετώπισαν το Μεγάλο Σάββατο το μεσημέρι την καινούρια και μάλλον επικίνδυνη περιπέτεια της υγείας μου. Ιδιαιτέρως ευχαριστώ τους θεράποντες γιατρούς μου καθηγητή Νίκο Δαβίλα και τον γιό του Ηλία Δαβίλα για το επιστημονικό τους κύρος, τη βαθιά ανθρωπιά τους και το θερμό ενδιαφέρον με το οποίο με περιέβαλαν.

»Θέλω να ζω με τους δικούς μου. Θέλω να κάνω τη λατρεμένη μου δουλειά. Θέλω να προσφέρω. Ν’ αγαπώ και να με αγαπούν.

»Δεν χάνονται αυτά. Δεν πρέπει να χαθούν. Δεν θέλω να χαθούν.

»Και πάντα θα ελπίζω…

»Φιλικότατα

ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ ».

Η πολυαγαπημένη ηθοποιός πέθανε στις 26 Ιουλίου 1992, μετά από τετραετή μάχη με τον καρκίνο.

Στη μνήμη της ιδρύθηκε το ίδρυμα «Τζένη Καρέζη», που παρέχει ανακουφιστική φροντίδα σε χρόνιους πάσχοντες, καρκινοπαθείς και μη.