Συγκλονίζει η μαρτυρία μιας πρόσφυγα Ροχίνγκια

Μια συγκλονιστική μαρτυρία μιας πρόσφυγα Ροχίνγκια, που έφυγε από τη Μιανμάρ στη μεγάλη έξοδο και βρέθηκε στο Μπαγκλαντές, κατέγραψαν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Η Σαζίντα μίλησε για τις δύσκολες ώρες που έχει ζήσει στην υπεύθυνη έντυπης επικοινωνίας των ΓΧΣ Μήτση Περσάνη, η οποία μεταφέρει μέσω του in.gr τη συνομιλία που είχαν και από την οποία γίνεται πλήρως αντιληπτό το ψυχικό βάρος που κουβαλάει η νεαρή γυναίκα.

«Ένα χρόνο μετά τη μεγάλη έξοδο των Ροχίνγκια από τη Μιανμάρ στο Μπαγκλαντές, συνάντησα τη Σαζίντα στην κλινικη των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, στο Ουντσινπράνγκ. Ήρθε στη συνάντησή μας ντυμένη στα μαύρα. Ήθελε να μοιραστεί αυτά που έζησε στη Μιανμάρ και αυτά που ζει τώρα. Δεν χαμογέλασε ούτε για μία στιγμή όση ώρα μιλούσε, ενώ έκλαψε αρκετές φορές. Η Σαζίντα είναι από τους Ροχίνγκια που γλίτωσαν, όχι όμως χωρίς απώλειες…

«Στις 25 Αυγούστου του 2017, ο στρατός ήρθε στο χωριό μας στη Μιανμάρ. Μπήκαν στο σπίτι μου κι άρχισαν να πυροβολούν. Σκότωσαν δύο από τα παιδιά μου, που ήταν 5 και 6 ετών. Έκαναν το ίδιο σε όλα τα σπίτια κι ύστερα έβαλαν φωτιά. Έκαψαν το χωριό μας. Έπρεπε να φύγουμε.»

Η Σαζίντα είναι 35 ετών. Είναι πρόσφυγας Ροχίνγκια και ζει με τον άντρα της και τα τρία παιδιά της στο Ουντσιπράνγκ, έναν αυτοσχέδιο καταυλισμό στη χερσόνησο Κοξ Μπαζάρ στο νοτιοανατολικό Μπαγκλαντές που φιλοξενεί περίπου 22.000 πρόσφυγες Ροχίνγκια.

Η Σαζίντα μοιράζεται το κατάλυμά της με τους γονείς του άντρα της, τον αδελφό και την αδελφή του. Στο κύμα βίας που ξέσπασε τον Αύγουστο του 2017, έχασε τους γονείς της, τον παππού και τη γιαγιά της και πολλούς άλλους συγγενείς. Μέχρι σήμερα δεν έχει ιδέα τι τους συνέβη. «Δεν ξέρω πού βρίσκονται. Δεν ξέρω αν είναι ζωντανοί ή νεκροί» λέει με φωνή που τρέμει πριν ξεσπάσει σε κλάματα.

Η Σαζίντα είχε κατάθλιψη όταν ήρθε στο Μπαγκλαντές εξαιτίας των τραυματικών εμπειριών που είχε υποστεί στη Μιανμάρ. Είχε άγχος, ήταν πολύ ανήσυχη και αισθανόταν θλίψη. Έμαθε ότι οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα παρέχουν υπηρεσίες ψυχικής υγείας και, καθώς είχε ανάγκη από ψυχολογική υποστήριξη, πήγε στην κλινική για να ζητήσει βοήθεια. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα τής παρείχαν φροντίδα ψυχικής υγείας για περίπου πέντε μήνες. Η φροντίδα είχε αποτέλεσμα: το στρες και τα αισθήματα άγχους και κατάθλιψης έχουν μειωθεί. Αν και δεν της είναι εύκολο, τώρα αισθάνεται πιο δυνατή για να πει την ιστορία της με αυτοπεποίθηση.

«Εγώ, ο άντρας μου και τα τρία παιδιά μου –7 και 6 ετών κι ένα μωρό 7 μηνών– παρατήσαμε τα πάντα και φύγαμε για να σωθούμε. Μας πήρε δύο μέρες να φτάσουμε στην όχθη του ποταμού Ναφ. Μείναμε εκεί μερικές μέρες κι ύστερα δώσαμε 16.000 τάκα (περίπου 190 δολάρια) στους βαρκάρηδες για να περάσουμε το ποτάμι και να φτάσουμε στο Μπαγκλαντές. Μείναμε περίπου 15 μέρες εκεί, κοντά στο ποτάμι, και οι Μπαγκλαντεσιανοί είδαν τις δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε και ήρθαν να μας βοηθήσουν. Στη συνέχεια ο στρατός μάς πήγε σε έναν καταυλισμό, όπου έπρεπε να δώσουμε χρήματα στον ιδιοκτήτη της γης. Περίπου 6 μήνες μετά, ο στρατός μάς έφερε στον καταυλισμό του Ουντσιπράνγκ, όπου ζούμε μέχρι σήμερα.»

Η ζωή της στον καταυλισμό είναι ένας καθημερινός αγώνας γεμάτος μικρές και μεγάλες δυσκολίες. Η καθημερινότητα γίνεται ακόμη πιο δύσκολη από την ανάγκη να βρει ξύλα για φωτιά, να έχει μια κατσαρόλα για να μαγειρεύει, να αντιμετωπίζει το σκοτάδι τη νύχτα.

Παρά τις δυσκολίες, η Σαζίντα αισθάνεται αρκετά δυνατή για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Το πρώτο πράγμα που κάνει όταν ξυπνάει το πρωί είναι να προσευχηθεί. Έπειτα ετοιμάζει πρωινό για τα παιδιά της. «Συνήθως έχουμε ρύζι το πρωί» λέει. Το φαγητό δεν φαίνεται να είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά της: ο στρατός και μερικές ΜΚΟ τής δίνουν τα απαραίτητα για να μαγειρέψει. Αυτό που την απασχολεί πραγματικά είναι τα ξύλα που χρειάζεται για να ανάψει φωτιά για το μαγείρεμα.

«Ο μεγάλος μου γιος, που είναι 8 ετών, πρέπει να πάει στο δάσος για να φέρει ξύλα. Φεύγει στις 7 το πρωί και γυρίζει στις 10 ή στις 11. Μερικές φορές φέρνει μόνο φύλλα ή κλαδιά από τα δέντρα. Πρέπει να ψάξει περισσότερο για να βρει καλύτερα ξύλα και χρειάζεται περισσότερο χρόνο. Ανησυχώ πολύ γι’ αυτόν όταν είναι στο δάσος.»

Η Σαζίντα θέλει να νιώθει ότι εκείνη και τα παιδιά της είναι ασφαλείς. Δεν ανησυχεί μόνο όταν ο γιος της είναι στο δάσος, αλλά και όταν τα παιδιά της πηγαίνουν στο σχολείο, μήπως τους επιτεθεί κάποιος στον δρόμο. Τη νύχτα δεν νιώθει ασφαλής, καθώς δεν υπάρχουν φώτα στον καταυλισμό.

Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει κάθε μέρα γίνονται μεγαλύτερες στη διάρκεια των μουσώνων. Έχει σκεπάσει το χωμάτινο πάτωμα μέσα στο καταφύγιό της με έναν μουσαμά και κάνει ό,τι μπορεί για να μην μπει το νερό μέσα. «Αν η βροχή δυναμώσει, το σπίτι μας μπορεί να γεμίσει νερό» λέει.

Στο τέλος της μέρας, πριν πέσει για ύπνο, οι ίδιες σκέψεις έρχονται πάλι στο μυαλό της: «Πού είναι οι γονείς μου; Πού είναι ο αδελφός μου; Πού είναι ο παππούς κι η γιαγιά μου;»

Η Σαζίντα δείχνει να μην μπορεί να ξεπεράσει την απώλεια των γονιών της. Ήταν τόσο περίεργο να κλαίει για τους γονείς της και να μη λέει κουβέντα για τα δύο μωρά της που οι στρατιώτες σκότωσαν μπροστά στα μάτια της. Για τον σύμβουλο ψυχικής υγείας που την παρακολουθεί δεν είναι τόσο περίεργο: «Δεν εχει καταφέρει να διαχειριστεί την απώλειά τους γι’ αυτό η Σαζίντα δεν μιλάει.»»