«Να σταθούμε όλοι μας όρθιοι…»

Θα μπορούσε να είχε κατεβάσει τον «λαό» του στους δρόμους για να αποκομίσει κομματικό όφελος. Θα μπορούσε να ηγηθεί των Αγανακτισμένων στη δεκαετία του 1980 πριν από την εμφάνιση των Αγανακτισμένων. Θα μπορούσε να εξαργυρώσει το συναίσθημα και να τοκίσει τη μικροπολιτική τακτική.

Ήταν η στιγμή του: η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη από τον Δημήτρη Κουφοντίνα στις 26 Σεπτεμβρίου 1989 θα επένδυε τον ηγέτη της Δεξιάς με τον μανδύα του θύματος. Σύμφωνα με μια διεστραμμένη ανάλυση θα μπορούσε ακόμη και να σβήσει μέρος του μένους που είχαν απέναντί του τα «πράσινα καφενεία» της εποχής. Ο «αποστάτης», ο «θατσερικός», ο «ανάλγητος» Κωνσταντίνος Μητσοτάκης θα αποκτούσε ένα ανθρώπινο προσωπείο.

Αν αξίζει, ωστόσο, να θυμηθούμε –ξανά- την ομιλία του εντός του Κοινοβουλίου εκείνη την ημέρα είναι επειδή μας αφορά στις 26 Σεπτεμβρίου 2018. Είναι επειδή τα τελευταία χρόνια έχουμε παρακολουθήσει τις παλινωδίες της βίας και του ανορθολογισμού σαν ασθενείς που δηλώνουν αδυναμία να ακολουθήσουν την ιατρική αγωγή. Σαν συγγενείς που επούλωσαν όπως όπως το τραύμα χωρίς να το μετατρέψουν ποτέ σε εμπειρία.

Όχι, προφανώς, δεν ζούμε ημέρες «17 Νοέμβρη». Η σιωπηλή πλειονότητα έχει καταδικάσει τους δολοφονικούς «Ρομπέν των πόλεων» παρακολουθώντας πλέον τον ακτιβισμό του πεζοδρομίου.

Ζούμε, ωστόσο, την αναθέρμανση της ρητορικής για την «καλή» βία, την περιφορά παλαιών «αμεταμέλητων» -τύπου Κουφοντίνα- και τη σχετικοποίηση της Δημοκρατίας, έτσι ώστε να ταιριάζει στα σπιθαμιαία μέτρα του καθενός. Παρακολουθούμε την ανοχή της πολιτείας προς τον αναρχισμό που μπουσουλάει σαν μωρό, με την άδεια του Νίκου Τόσκα.

Αξίζουμε άλλους συμβολισμούς. Έχουμε ανάγκη από έναν ιδεασμό αδιαπραγμάτευτου πολιτισμού, που αρνείται να υποκύψει στη σαγήνη του «λαού», αυτής της απειλητικής έννοιας που τρέφεται από τις ψευδαισθήσεις της:

«Είναι μία πολιτική δολοφονία που προστίθεται σε μία μακρά αλυσίδα δολοφονιών που προηγήθηκαν. Αποτελεί σκληρό πλήγμα για τη Νέα Δημοκρατία και αποτελεί δεινή δοκιμασία για μένα και την οικογένειά μου. Πρέπει όμως αυτή την ώρα της μεγάλης δοκιμασίας να σταθούμε όλοι μας όρθιοι. Να προστατεύσουμε τη Δημοκρατία και τους θεσμούς της. Σε ό,τι με αφορά, μία ευχή έχω να εκφράσω: να είναι το αίμα του Παύλου Μπακογιάννη το τελευταίο αίμα που χύνεται άδικα σε αυτό τον τόπο».