Οι άνθρωποι που κατάφεραν το ακατόρθωτο

Αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο, για τον οποίο κακοχαρακτηρίζετε αυτήν την κυβέρνηση. Οι άνθρωποι κατάφεραν το ακατόρθωτο. Κατάφεραν να «βγάλουν την χώρα από τα μνημόνια», υπογράφοντας ένα τρίτο και πλέον ένα τέταρτο («το μνημόνιο της εξόδου»), τη δέσμευσαν για τουλάχιστον τέσσερις δεκαετίες και την περιουσία της για περίπου έναν αιώνα και της αποστέρησαν την οποιαδήποτε χρηματοδότηση. Αν δεν είναι αυτό κατόρθωμα, τότε ποιο είναι;

Ξεκινάμε από μία βασική παραδοχή: το τρίτο μνημόνιο ήταν αχρείαστο, ήταν μόνο δικό τους και ήταν απλά το αποτέλεσμα από τα επτάμηνα «τσαλίμια» της ανικανότητάς τους, μέχρι να υπογράψουν. Οι αριθμοί είναι ξεκάθαροι κι ας τους διαβάζουν όπως τους βολεύει: Η χώρα χρεώθηκε περίπου 100 δις. Η ανάπτυξη, αν και πράγματι κοντά στο 1,7% για το 2017, είχε ήδη καταβαραθρωθεί τις δύο προηγούμενες καταστροφικές χρονιές τους (γύρισε εκεί που ήταν το 2014). Το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ ελπίζουμε να επιστρέψει στα επίπεδα του 2014 (180% του ΑΕΠ) περίπου το 2020. Το χρέος των πολιτών πλησίασε τα 300 δις. Τα αιματηρά πλεονάσματα θα ήταν όνειρο θερινής νυκτός εάν δεν ξεζουμίζονταν οι πολίτες και το κράτος δεν είχε προχωρήσει σε μία ιδιότυπη στάση πληρωμών. Η δήθεν ελάφρυνση του χρέους είναι μία χαλαρή δέσμευση, όσο και η μπορντώ γραβάτα που δέθηκε και λύθηκε.

Και τι γίνεται τώρα, στο δήθεν «ξέφωτο» της εξόδου; Τα μαθηματικά είναι απλά και δεν βγαίνουν. Από τον ΕΝΦΙΑ πρέπει να παίρνουμε 2,65 δις, οπότε παραμένει. Το ψαλίδισμα του αφορολογήτου και η περικοπή των συντάξεων ψηφίσθηκαν, οπότε παραμένουν. Τα υψηλά πλεονάσματα μέχρι το 2060 είναι δεσμεύσεις στο χαρτί, οπότε παραμένουν. Μαντέψτε τι δεν παραμένει: Η χρηματοδότηση. Γι’ αυτό σας λέω, οι άνθρωποι είναι ήρωες.

Τι μπορεί να γίνει; Πρώτον, εκλογές. Το ανύπαρκτο πολιτικό κεφάλαιο των συριζανέλ εξαντλήθηκε εδώ και πολύ καιρό. Η χώρα χρειάζεται υγιείς πολιτικές – μεταρρυθμιστικές δυνάμεις, που θα την απαγκιστρώσουν από την ιδεοληψία του κρατισμού και θα απενοχοποιήσουν τη δυναμική της ελεύθερης (αλλά οριοθετημένης) επιχειρηματικότητας. Και δεύτερον και σημαντικότερο: Εμπιστοσύνη. Αυτή που απώλεσε η χώρα το 2015 και τη δέσμευσε ως το 2060.