Αντίο Φερνάντο, θα μας λείψεις

Η είδηση της απόσυρσης του Φερνάντο Αλόνσο από την ενεργό δράση της Φόρμουλα 1 έπεσε σαν «βόμβα» στον κόσμο του μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Ο Ισπανός έχει συνδέσει το όνομα του με τον αστραφτερό κόσμο της ταχύτητας, καθώς έγινε γνωστός αρχικά σαν ο «κρυπτονίτης» του τεράστιου Μίκαελ Σουμάχερ και στη συνέχεια σαν ο καλύτερος οδηγός μιας σπουδαίας γενιάς οδηγών.

Πλέον ο Ισπανός χωρίς κίνητρο του για να παραμείνει στο άθλημα που αγάπησε τόσο, αποχωρεί για άλλες «πολιτείες» έχοντας αφήσει μια σπουδαία κληρονομιά στο σπουδαιότερο άθλημα ταχύτητας.

Το ταπεινό ξεκίνημα και το «μικρόβιο της ταχύτητας»

Ο Φερνάντο Αλόνσο Ντίαθ γεννήθηκε στο Οβιέδο της Αστουρίας στις 29 Ιουλίου το 1981. Ο πατέρας του, Χοσέ Λουίς ήταν ερασιτέχνης οδηγός καρτ και λάτρης της ταχύτητας. Θέλοντας να περάσει το «γονίδιο» του στα παιδιά του, έφτιαξε ένα καρτ το οποίο προοριζόταν για τη μεγάλη αδερφή του «Νάντο», Λορένα. Ωστόσο η 8χρονη τότε Λορένα δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε αντίθεση με τον μόλις τριών χρόνων αδερφό της.

Από μικρή ηλικία ταξίδευε σε ολόκληρη την Ισπανία μαζί με τον πατέρα του (ο οποίος είχε και χρέη μηχανικού) λαμβάνοντας συμμετοχή σε αγώνες. Αν και η οικογένεια του δεν είχε τους πόρους για να κυνηγήσει μια καριέρα στον αθλητισμό, οι νίκες του έφεραν αρκετές χορηγίες και οικονομική ρευστότητα.

Από το 1993 μέχρι το 1996 ο Αλόνσο κατέκτησε 4 συνεχόμενα πρωταθλήματα στην Ισπανία, δύο τίτλους Inter-A σε Ισπανία και Ιταλία (το 1997 και το 1998), ενώ βγήκε δεύτερος στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1998.

Ενδιαφέρον από τη Minardi και τα πρώτα βήματα στη Φόρμουλα 1

Οι επιδόσεις του τράβηξαν την προσοχή του παλαίμαχου οδηγού της Minardi, Αντριάν Κάμπος ο οποίος έδωσε την ευκαιρία στον Ισπανό να αγωνιστεί για αυτόν το όπεν της Nissan το 1999. Ο 18χρονος τότε Αλόνσο στον δεύτερο αγώνα του πήρε την πρώτη του νίκη και κατέκτησε τελικά το πρωτάθλημα με έναν βαθμό διαφορά από τον δεύτερο.

Με το μονοθέσιο της Μινάρντι ο Φερνάντο σημείωσε χρόνους 1,5 δευτερόλεπτα ταχύτερους από τους χρόνους των οδηγών της κανονικής ομάδας. Μετά από έναν χρόνο στη Φόρμουλα 3000 και δύο χρονιές στη Benetton ως δοκιμαστικός οδηγός, επέστρεψε στη Minardi αυτή τη φορά ως πρώτος οδηγός.

Οι επιδόσεις του τράβηξαν για ακόμη μια φορά πολλά βλέμματα συμπεριλαμβανομένης της Sauber, όμως τελικά κατέληξε να ακολουθήσει τον μάνατζερ του Φλάβιο Μπριατόρε στη Renault ως οδηγός δοκιμών για το 2002.

Το κεφάλαιο της Renault, η εκτόξευση και οι δύο Παγκόσμιοι τίτλοι

Βλέποντας το απίστευτο ταλέντο του Ισπανού ο Μπριατόρε αποφάσισε να απολύσει τον Τζένσον Μπάτον από την ομάδα το 2003 και να προάγει τον Αλόνσο σε οδηγό της πρώτης ομάδας, με τις κριτικές του Τύπου που ακολούθησαν να κάνουν λόγο για «ευνοιοκρατία». «Ο χρόνος θα δείξει αν έκανα λάθος» δήλωσε απλά ο Ιταλός γενικός διευθυντής της ομάδας. Και ο χρόνος τον έβγαλε ασπροπρόσωπο.

Στο Γκραν Πρι της Μαλαισίας ο Ισπανός έγινε ο νεότερος οδηγός που κατέλαβε την pole position σε ηλικία μικρότερη των 22 ετών. Έκλεισε τη σεζόν του 2003 με 4 podiums και 55 βαθμούς τερματίζοντας έκτος στο Πρωτάθλημα.

Την επόμενη σεζόν κατάφερε να ανεβεί άλλες 4 φορές στο βάθρο και με 59 βαθμούς κατετάγη τέταρτος στην τελική βαθμολογία.

Το 2005 έμελλε να είναι η σεζόν του κερδίζοντας τους 4 από τους πρώτους 7 αγώνες. Αποφασισμένος να κάνει δικό του τον τίτλο στο δεύτερο μισό της σεζόν συνέχισε πολύ δυνατά (3 νίκες, 6 πόντιουμ) και κατέκτησε το Πρωτάθλημα Οδηγών δύο αγώνες πριν το τέλος, βάζοντας τέλος στο ιστορικό «τρελό» σερί του Μίκαελ Σουμάχερ των 5 συνεχόμενων τίτλων.

Ήταν μόλις 24 ετών και αναδείχθηκε ο νεότερος Παγκόσμιος πρωταθλητής με 133 βαθμούς, 21 μπροστά από τον Κίμι Ραϊκόνεν.

Όντας στο απόγειο των ικανοτήτων του την επόμενη σεζόν κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα μετρώντας συνολικά 134 πόντους και 7 νίκες. Ακόμη και ο θρυλικός Μίκαελ Σουμάχερ πεισμωμένος από την ήττα του το 2005 δεν κατάφερε να ανακόψει την πορεία του προς τον τίτλο, παρότι ολόκληρη η σεζόν ήταν μια «τιτανομαχία» των δύο.

Με το back to back ο Αλόνσο απέδειξε πως δεν ήταν κάποιος τυχαίος, αλλά ήταν φτιαγμένος από το ίδιο «μέταλλο» που ήταν και ο Γερμανός.

Η «περιπέτεια» στη Mclaren και η επιστροφή στη Renault

Κάνοντας το repeat με τη Γαλλική ομάδα ο Αλόνσο αποχώρησε από τη Renault το 2007 με προορισμό τη Mclaren, με την οποία είχε δώσει τα χέρια από τον Δεκέμβρη του 2005.

Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος χαρακτηριστικά: «Ένιωθα πως πλέον είχα χάσει σχεδόν την ευχαρίστησή μου (σ.σ. το να κερδίζει), χρειαζόμουν ένα καινούριο κίνητρο».

Εκεί είχε ως team mate τον ανερχόμενο rookie, Λιούις Χάμιλτον. Ο Βρετανός έδειξε από πολύ νωρίς πως δεν ήθελε να περιοριστεί στον ρόλο του no 2 με τις κόντρες του με τον Φερνάντο να είναι αναρίθμητες. Το ταμπεραμέντο του δύο φορές Παγκόσμιου πρωταθλητή σε συνδυασμό με τη «δίψα» και το «εγώ» του νεαρού Χάμιλτον έβαλαν «φωτιά» στην ομάδα.

Κατά τη διάρκεια της σεζόν η πιο «μπαρουτοκαπνισμένη» μάχη του πρωταθλήματος ήταν ανάμεσα στους δύο πιλότους, με τα αμφιλεγόμενα γεγονότα μεταξύ των δύο να είναι πολλά.

Σε όλα αυτά προστέθηκε το σκάνδαλο «Spygate» και ο μηδενισμός της ομάδας, με τις ισορροπίες να χάνονται οριστικά.

Παρά τις όλες αντιξοότητες ο τίτλος έμεινε «ανοικτός» μέχρι τον τελευταίο αγώνα, όπου και τελικά τον κατέκτησε στη Βραζιλία ο Κίμι Ραϊκόνεν με διαφορά μόλις 1 βαθμού, αφήνοντας «στα κρύα του λουτρού» τους δύο πιλότους.

Η λύση της συνεργασίας των δύο πλευρών μετά τη λήξη του πρωταθλήματος ήταν αναμενόμενη, καθώς ο Αλόνσο υποστήριξε πως «μια Βρετανική ομάδα θα στήριζε περισσότερο έναν Βρετανό οδηγό».

Έτσι με το τέλος της σεζόν και ο Αλόνσο υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την «αγαπημένη» του Renault.

Παρά την περιορισμένη δυναμική του μονοθέσιου στις δύο χρονιές του στη Γαλλική ομάδα ο Αλόνσο κατέκτησε δύο νίκες και δύο βάθρα τερματίζοντας πέμπτος το 2008 και ένατος την επόμενη χρονιά.

Ferrari και η δύση της καριέρας του

Πριν το τέλος του 2009 η Ferrari «χτύπησε την πόρτα» του Ισπανού και του προσέφερε τριετές συμβόλαιο. Έτσι ο 28χρονος τότε Αλόνσο μετακόμισε στο Μαρανέλο με μοναδικό στόχο τον τίτλο.

Αν και η F10 δεν ήταν το δυνατότερο όχημα στο πρωτάθλημα ο Αλόνσο απέδειξε για ακόμη μια φορά πως ήταν ο καλύτερος οδηγός στο grid όντας πρωτοπόρος στη μάχη του τίτλου μπροστά από τον Σεμπάστιαν Φέτελ. Ωστόσο στον αγώνα του Άμπου Ντάμπι τερμάτισε 7ος και έχασε το πρωτάθλημα με διαφορά 4 πόντων.

Κατά τη διάρκεια της τετραετούς κυριαρχίας της Red Bull στο άθλημα, ο «Νάντο» μπήκε ξανά «σφήνα» στην Αυστριακή ομάδα το 2012. Πριν το Γκραν Πρι της Βραζιλίας η διαφορά του με τον πρωτοπόρο Φέτελ ήταν στους 13 πόντους, Παρά την τεράστια προσπάθεια του και το γεγονός ότι ξεκίνησε από την έβδομη θέση η δεύτερη θέση δεν ήταν αρκετή να του χαρίσει το πρωτάθλημα καθώς τερμάτισε 3 βαθμούς πίσω από τον Γερμανό, χάνοντας ακόμη ένα πρωτάθλημα στις λεπτομέρειες.

Τις δύο επόμενες χρονιές η Ferrari έκανε βήματα πίσω με την δεύτερη και έκτη θέση να μην είναι αρκετές για τον «πεινασμένο» για τίτλο Ισπανό. Με τη «Σκουντερία» στην τέταρτη θέση των κατασκευαστών και πολύ μακριά από την ασυναγώνιστη Mercedes γνώριζε πως έπρεπε να αποχωρήσει.

Ενδεικτικό της αδυναμίας της Ferrari στο πενταετές πέρασμα του Αλόνσο τα πλασαρίσματα του ίδιου και των team mate του. Δεύτερος το 2010, τέταρτος το 2011, δεύτερος ξανά τη διετία 2012-2013 και έκτος το 2014, την ίδια στιγμή που οι ομόσταυλοι του τερμάτισαν στην έκτη θέση το 2010-2011, έβδομη και όγδοη τα δύο επόμενα έτη και ξανά έβδομη το 2014.

Βλέποντας τη Honda να επιστρέφει στη Φόρμουλα 1 και να συνεργάζεται με τη Mclaren πίστεψε πως η θρυλική συνεργασία τω δύο θα είχε τα εντυπωσιακά αποτελέσματα της δεκαετίας του 90′, επιστρέφοντας για ένα δεύτερο πέρασμα στη Βρετανική ομάδα.

Ωστόσο η τύχη δεν ήταν με το μέρος του. Επί μια τριετία η Ιαπωνική εταιρία απέτυχε παταγωδώς να εφοδιάσει την ομάδα με έναν γρήγορο και αξιόπιστο κινητήρα. Οι εγκαταλείψεις και τα χαμηλά πλασαρίσματα στη βαθμολογία έρχονταν το ένα μετά το άλλο, με τον ίδιο τον Αλόνσο να μην αντέχει αυτή τη ντροπή. «Αυτός είναι κινητήρας κατηγορίας GP2» είχε πει ουκ ολίγες φορές εκφράζοντας άριστα τη δυναμική του μονοθέσιου.

Βλέποντας πως ήταν αδιάφορος παράγοντας στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος έστρεψε την προσοχή του στους αγώνες αντοχής. Το 2017 αγωνίστηκε στα 500 μίλια της Ιντιανάπολις, ενώ έναν χρόνο αργότερα κατέβηκε στο πρωτάθλημα αντοχής εκπροσωπώντας την Toyota. Μετά τη νίκη στις 6 ώρες του Σπα ήρθε ο θρίαμβος στον απαιτητικό 24ωρο αγώνα του ΛεΜαν με συνοδηγούς τους πρώην πιλότους της Φόρμουλα 1, Καζούκι Νακαζίμα και Σεμπαστιάν Μπουεμί.

Έχοντας ήδη νικήσει το Γκραν Πρι του Μονακό (2006,2007) και μετρώντας δύο Πρωταθλήματα στη Φόρμουλα 1 ο Ισπανός ολοκλήρωσε έστω και ανεπίσημα το Triple Crown του μηχανοκίνητου αθλητισμού γράφοντας ακόμη μια σελίδα της Ιστορίας με χρυσά γράμματα. Πλέον κυνηγάει το απόλυτο ρεκόρ του αείμνηστου Γκράχαμ Χιλ ψάχνοντας τη νίκη στα 500 μίλια της Ιντιανάπολις.

Ίσως οι τελευταίες επιτυχίες να συντέλεσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην απόφαση του Αλόνσο να αποχωρήσει από τη Φόρμουλα 1, βλέποντας πως μπορεί να πρωταγωνιστήσει και σε κάποιο άλλο άθλημα. Αν και πολύ άλλοι οδηγοί κάνουν αυτή την αλλαγή όταν «είναι πλέον μεγάλοι και αργοί», όπως είπε με περίσσεια κακία και αναίδεια ο Μαξ Φερστάπεν, η περίπτωση του «Νάντο» είναι πολύ διαφορετική. Δεν είναι τόσο οι οδηγικές του ικανότητες που τον «εγκατέλειψαν» όσο η ανικανότητα των ομάδων του να του δώσουν ένα ανταγωνιστικό μονοθέσιο και να αγωνιστεί για τον τίτλο.

Η αποχώρηση του από τον μαγικό κόσμο τα ταχύτερου αθλήματος στον κόσμο μετά από 17 χρόνια φέρνει μια «χρυσή» εποχή στο τέλος της. Μετά από 32 νίκες, 22 pole position, 97 πόντιουμ και φυσικά δύο Παγκόσμιους τίτλους ο Αλόνσο αποχωρεί με πληγωμένο ηθικό και χωρίς κίνητρο, ψάχνοντας για ακόμη μια πρόκληση κάπου αλλού.

Παρά την έλλειψη πολλών τίτλων, τα αναρίθμητα επιτεύγματά του και το επιθετικό αλλά εντυπωσιακό στυλ οδήγησης του τον τοποθετούν επάξια στο Πάνθεον τον κορυφαίων πιλότων στην ιστορία του αθλητισμού πλάι στους Σένα, Σουμάχερ, Λάουντα, Φάντζιο, Προστ και Χάκινεν.

View this post on Instagram

Dear F1…

A post shared by Fernando Alonso (@fernandoalo_oficial) on Aug 14, 2018 at 8:08am PDT