Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Δ’)

Τα Επινίκια του Βακχυλίδη φανερώνουν ότι η δύναμη αυτού του ποιητή συνίσταται στην αφηγηματική ικανότητά του. Ειδικότερα, το αρχαιότερο από τα Επινίκιά του μαρτυρεί την επιδεξιότητά του, αλλά και την καθοριστική επίδραση που έχει δεχτεί από τον Όμηρο, σε βαθμό που είναι ξένος προς τον Πίνδαρο.

Αντίθετα, στα δύο μεγαλύτερα ποιήματά του για τον Ιέρωνα —κάναμε λόγο γι’ αυτά σε προηγούμενο άρθρο— ο Βακχυλίδης εμφανίζεται ανεξάρτητος.

Σε αυτό που αναφέρεται στην ολυμπιακή νίκη του σικελιώτη τυράννου με τον κέλητα, ο ποιητής πλάθει τη συνάντηση του Ηρακλή με τον Μελέαγρο στον Άδη ως ένα εντυπωσιακό παράδειγμα για την αστάθεια κάθε ηρωικού μεγαλείου. Η απότομη διακοπή της διήγησης, το σταμάτημα του θέματος, μόνο επιφανειακά μπορεί να θυμίσει Πίνδαρο, εφόσον δεν υπάρχει εδώ κάτι που να φέρνει στο νου τα τολμηρά άλματα εκείνου.

Στην πανηγυρική ωδή του για την ολυμπιακή νίκη του Ιέρωνος με το άρμα, ο Βακχυλίδης απευθύνεται στο βαριά άρρωστο τύραννο των Συρακουσών, που αμέσως μετά έμελλε να πεθάνει, και τον παρηγορεί με μια ωραία διατύπωση της παράδοσης για τον Κροίσο: ο βασιλιάς των Λυδών, που είχε καταφέρει να κερδίσει —όπως και ο Ιέρων— την εύνοια του Απόλλωνος χάρη στα πλούσια δώρα του προς το δελφικό ναό, δεν εγκαταλείφθηκε από το θεό την ώρα του θανάσιμου κινδύνου. Όταν έπεσαν οι Σάρδεις, ο Απόλλων διέσωσε τον προστατευόμενό του από την πυρά, που την είχε σβήσει η βροχή του Δία, και του χάρισε μια ευτυχισμένη ζωή στη χώρα των Υπερβορείων.

*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, ο βασιλιάς των Λυδών Κροίσος στην πυρά.

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Α’)

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Β’)

Βακχυλίδης, το αηδόνι της Κέας (Μέρος Γ’)