Jane Fonda: η ζωή ξεπερνά τον κινηματογράφο

Γεννημένη το 1937 ως Lady Jayne Seymour Fonda στην Νέα Υόρκη, η κινηματογραφική και θυελλώδης ζωή ήταν μάλλον μονόδρομος για τη μικρή Jane. Με πατέρα τον ηθοποιό Henry Fonda και μητέρα τη socialite, Frances Brokaw, ήταν επόμενο να ακολουθήσει τα βήματά τους αφού εκείνη και ο αδερφός της έπαιζαν ρόλους από ταινίες στο σπίτι. Το τέλος της ανεμελιάς της σηματοδοτήθηκε από τον αιφνίδιο θάνατο της μητέρας της όταν η ίδια ήταν 12 χρονών. Τα προβλήματα γάμου και η κατάθλιψη οδήγησαν σε αυτοκτονία και την Jane στο να φύγει αμέσως εσωτερική σε σχολείο αλλά και στο να αναπτύξει χρόνια διατροφική διαταραχή (βουλιμία). Η σχέση με τον πατέρα της Henry ήταν δύσκολη, απόμακρη και ψυχρή.

Σπούδασε Τέχνες στο Παρίσι και ξεκίνησε την καριέρα της ως μοντέλο στην Νέα Υόρκη. Η ίδια βέβαια παραδέχτηκε ότι ποτέ δεν της άρεσε αυτή η δουλειά γιατί δινόταν έμφαση μόνο στο πώς δείχνει. Το ταξίδι στην υποκριτική ξεκίνησε το 1954, ως συμπρωταγωνίστρια του πατέρα της στην ταινία The Country Girl, ενώ ξαναβρέθηκαν το 1982, στην ταινία On Golden Pond, που χάρισε στον Henry το μοναδικό του Όσκαρ. Η δεκαετία του ’60 ήταν η εποχή της γατούλας στον κινηματογράφο και η Jane ακολούθησε αυτόν το δρόμο. Ήταν και η εποχή όπου παντρεύτηκε τον πρώτο της σύζυγο Roger Vadim, τον άντρα που της άλλαξε όλη την ιδιοσυγκρασία (εκτός από τον πατέρα της).

Ο ισχυρός σκηνοθέτης άνοιξε το δρόμο στην πολυγαμία, στις ατελείωτες βραδιές με ερωτικές συνευρέσεις που αποτελούνταν από τρία ή και περισσότερα άτομα, στην εξερεύνηση της σεξουαλικότητάς της με γυναίκες και άντρες ενώ ήταν παντρεμένη, αλλά και την καταπίεση που άντεξε μέχρι το 1973. Η ίδια παραδέχτηκε ότι ποτέ δεν απόλαυσε το σεξ με άλλους τότε και το έκανε μόνο και μόνο για να μην χάσει τον άντρα που της έδειχνε εκτίμηση. Ο Vadim ήταν και τζογαδόρος, αφήνοντας πολλά χρέη που τελικά ξεπλήρωσε η Jane μέσα στα χρόνια. Άλλοι υποστήριξαν ότι η Jane ήταν γκέι ή bisexual, αφού την είχαν δει πολλές φορές να περπατάει χέρι χέρι με γυναίκες και να αναπτύσσει τρυφερές σχέσεις μαζί τους εκείνη τη δεκαετία. Εκείνη πάντως, όταν ρωτήθηκε σχετικά, απάντησε: ‘τι να σας πω, τα έχω κάνει όλα’.

Η ταινία Barbarella, σε σκηνοθεσία του συζύγου της, την καθιέρωσε σαν απόλυτο sex symbol αλλά εκείνη μισούσε την τότε εικόνα της και άρχισε να νιώθει θύμα εκμετάλλευσης του Vadim, για χάρη του οποίου απέρριψε ρόλους στις ταινίες Bonnie and Clyde, Δόκτωρ Ζιβάγκο και το μωρό της Ρόζμαρι. Αν και είχε φέρει στον κόσμο την κόρη τους Βανέσα, η Jane επέστρεφε όλο και πιο σπάνια τα βράδια στο σπίτι τους. Ήταν πλέον η δεκαετία του ’70 και η μεγάλη σταρ είχε κουραστεί να παίζει τις ξανθιές bimbo στις ταινίες και είχε κουραστεί να συνυπάρχει με έναν τόσο απαιτητικό και δύσκολο άντρα. Το 1972 μπαίνει στο κόμμα των Μαύρων Πανθήρων και εγκαινιάζει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή της. Αυτό του ακτιβισμού. Αντιτίθεται ανοιχτά στην ανάμιξη του Αμερικανικού στρατού στον πόλεμο του Βιετνάμ και φέρνει στο προσκήνιο το φεμινισμό και την ανάγκη της γυναίκας να μην είναι απλώς ‘όμορφη που το βουλώνει’. Εγκαταλείπει το σύζυγό της και ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο με το ρόλο της γυναίκας που σπάει τα δεσμά και γίνεται η φωνή εκείνων που δεν μπορούν να μιλήσουν. Αν και κατηγορήθηκε πολλάκις για το εμπορικό κομμάτι αυτής της νέας περσόνας, εκείνη δεν πτοήθηκε. Μάλιστα, αφιέρωσε όλη τη δεκαετία του ‘90 στον ακτιβισμό και επέστρεψε στα γνώριμα μέρη των ταινιών το 2005.

Η ζωή στα 80

‘Και να με πλήρωνες, δεν ξαναγινόμουν νέα. Δεν μου αρέσει καθόλου η νιότη. Ένιωθα να γερνάω στην ηλικία των 7. Στα 20, μισούσα το ότι ήμουν πολύ μεγάλη. Στα 30, ήμουν κειμήλιο και δεν έβλεπα μέλλον μπροστά μου. Στα 49, μπήκα σε μία σκοτεινή τρύπα και δεν ξαναδούλεψα σαν ηθοποιός για 16 χρόνια. Στα 60, άρχισα να καταλαβαίνω ποια είμαι και τότε ξαναέγινα νέα. Το δε σεξ ήταν καλύτερο από ποτέ όσο διένυα τα 70 αλλά στα 80 μου αποφάσισα να αποσυρθώ γιατί πολύ απλά έτσι ένιωσα. Παρόλα αυτά, ακόμα βγαίνω ραντεβού’.

Το κορίτσι από την Νέα Υόρκη, με σκληρό πατέρα που ποτέ δεν της έδωσε την αγάπη που τόσο λαχταρούσε και την αποζητούσε στους επίσης δύσκολους άντρες της ζωής της, με τη μαμά που την ‘άφησε’ και την τσάκισε ψυχολογικά, το όνομα που συνδέθηκε με την αερόμπικ στα 80s, η κάτοχος Όσκαρ, η μαμά που δεν ήταν ποτέ παρούσα στη ζωή της κόρης της και σήμερα η γιαγιά που παραδέχεται ότι κατάλαβε τι θα πει οικειότητα και τρυφερότητα όταν γεννήθηκε το εγγόνι της. Το κορίτσι που σήμερα μιλάει για τα δικαιώματα της τρίτης ηλικίας και το ρατσισμό της αναγκαστικής νιότης ενώ κάθε εμφάνισή της στο κόκκινο χαλί μας θυμίζει ότι νέος δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.