Πίνδαρος, ο ιεροπρεπής ποιητής του Ωραίου (Μέρος Β’)

Η παραμονή του νεαρού Πινδάρου στην Αθήνα έθεσε τα θεμέλια των στενών σχέσεών του με τους Αλκμεωνίδες, αριστοκρατικό γένος που διαδραμάτισε έναν ιδιαίτερα σημαντικό —αν και όχι πάντα ευεργετικό— ρόλο στην ιστορία της πόλης. Το μοναδικό επινίκιο που έγραψε ο Πίνδαρος για Αθηναίο, το 486 π.Χ., αφορούσε τον Αλκμεωνίδη Μεγακλή, ανιψιό του Κλεισθένη, που λίγο πρωτύτερα είχε εξοστρακιστεί.

Σύμφωνα με τη βιογραφική παράδοση, μουσικοί δάσκαλοι του Πινδάρου υπήρξαν ο Απολλόδωρος και ο Αγαθοκλής, ενώ επίδραση άσκησαν ενδεχομένως στον νεαρό ο Λάσος ο Ερμιονεύς και ο Σιμωνίδης ο Κείος.

Η ποιητική δραστηριότητα του Πινδάρου τον συνέδεσε με πολλά από τα τότε κέντρα δύναμης και παιδείας. Όμως, τα ταξίδια που πραγματοποίησε για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών του δεν τον έκαναν να αποστασιοποιηθεί από την πατρίδα του και τους συγγενείς του, όπως είχαν πράξει αρκετοί περιπλανώμενοι ποιητές των Αρχαϊκών Χρόνων.

Το αρχαιότερο από τα σωζόμενα επινίκια του Πινδάρου, ο 10ος Πυθιόνικος, φανερώνει τη σχέση του ποιητή με τη Θεσσαλία: στα Πύθια του 498 π.Χ. ο Ιπποκλέας από την Πέλιννα (Πελινναίον) επικράτησε στο δίαυλο των παιδιών, και ο Θώραξ, ο πρεσβύτερος της μεγάλης γενιάς των Αλευαδών, παρήγγειλε το τραγούδι για τον επινίκιο πανηγυρισμό στον Πίνδαρο, το νέο ποιητή με τον οποίον τον συνέδεαν δεσμοί φιλοξενίας.

*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, χάρτης της Θεσσαλίας του 17ου αιώνα (πηγή: archaiologia.gr).

Πίνδαρος, ο ιεροπρεπής ποιητής του Ωραίου (Μέρος Α’)