Ταίναρο, ο Κάβο Ματαπάς των ναυτικών

Νότιο άκρο της Πελοποννήσου, της ηπειρωτικής Ελλάδας και της Βαλκανικής χερσονήσου, το ακρωτήρι Ταίναρο, γνωστό στους ναυτικούς ως Κάβο Ματαπάς, είναι ένας τόπος ξεχωριστής ομορφιάς, φορτισμένος με ιστορικές μνήμες, συνηθισμένος σε φουρτούνες αλλά και σε μπουνάτσες.

Στην περιοχή του ακρωτηρίου υπήρχαν κατά την αρχαιότητα η πόλη Ταίναρος (εγκαταλείφθηκε στις αρχές των Ρωμαϊκών Χρόνων) και το ιερό του Ταιναρίου Ποσειδώνα (άσυλο των δούλων και των εγκληματιών), όπου τοποθετούνταν οι πύλες του Άδη.

Με το οικοδομικό υλικό του αρχαίου ιερού οικοδομήθηκε κοντά στον οικισμό Κοκκινόγεια, στην ακρογιαλιά, το εκκλησάκι των Αγίων Ασωμάτων, ερειπωμένο σήμερα.

Σε μικρή απόσταση από το εκκλησάκι σώζονται τμήματα αρχαίων ψηφιδωτών και λαξεύματα σε βράχους.

Την εποχή κατά την οποία Τούρκοι και Βενετοί διαφέντευαν το Αιγαίο, οι όρμοι της ευρύτερης περιοχής του Κάβο Ματαπά αποτελούσαν εστίες ή και ορμητήρια Μανιατών που επιδίδονταν στην πειρατεία. Το γεγονός αυτό ώθησε τους ναυτικούς να συνδέσουν τον Κάβο Ματαπά με το ακόλουθο γνωμικό: «Από τον Κάβο Ματαπά σαράντα μίλια αλαργινά!»

Μονοπάτι (διαδρομή 35′) οδηγεί στο μεγάλο πέτρινο φάρο του Ταινάρου, ο οποίος κατασκευάστηκε από Γάλλους το 1882 και προσφέρει μοναδική θέα στο πέλαγος και τα διερχόμενα εμπορικά πλοία.

Ανοιχτά του Ταινάρου συγκρούστηκαν στις 28 Μαρτίου 1941, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, βρετανικά και ιταλικά πολεμικά σκάφη. Η σημαντική αυτή ναυτική σύγκρουση, γνωστή ως ναυμαχία Ταινάρου ή Ματαπά, απέβη νικηφόρος για το βρετανικό στόλο.