Γιατί ο «πατέρας» της Ντόλι προσφέρεται να γίνει πειραματόζωο

Ο Σερ Ίαν Γουίλμουτ, ο επικεφαλής της βρετανικής επιστημονικής ομάδας που κλωνοποίησε το πρόβατο Ντόλι το 1996, ανοίγοντας παράλληλα τον δρόμο στις θεραπείες βλαστοκυττάρων και για τη νόσο Πάρκινσον, ανακοίνωσε ότι πάσχει ο ίδιος από την εν λόγω νευροεκφυλιστική πάθηση και προσφέρεται ως «πειραματόζωο» για να δοκιμασθούν νέες θεραπείες.

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά της Νόσου Πάρκινσον σήμερα, 11 Απριλίου, ο 73χρονος αναπτυξιακός βιολόγος δήλωσε ότι στηρίζει προσωπικά ένα νέο ερευνητικό πρόγραμμα που θα δοκιμάσει μια νέα γενιά θεραπειών, οι οποίες αποσκοπούν στο να επιβραδύνουν τουλάχιστον την προδευτική επιδείνωση της νόσου Πάρκινσον.

Ο ίδιος ανέφερε, σύμφωνα με τους The Times του Λονδίνου, ότι «με ευχαρίστηση θα γίνει πειραματόζωο και είτε θα δωρήσει ιστό του, είτε θα δοκιμάσει ο ίδιος νέες θεραπείες».

Παραδέχθηκε όμως ότι, καθώς η διάγνωση της νόσου έγινε προ τετραμήνου, ακόμη πασχίζει να αποδεχθεί τη νέα κατάστασή του. Κατάλαβε για πρώτη φορά ότι κάτι έχει, όταν στη διάρκεια μιας βόλτας με τον σκύλο του, έπαθε μια κρίση και ξαφνικά δεν μπορούσε να κινηθεί.

Το ιστορικό επίτευγμα της ομάδας του Σερ  Γουίλμουτ στο Ινστιτούτο Ρόσλιν του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου επέτρεψε σε άλλους επιστήμονες στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν ενήλικα κύτταρα για να τα επαναπρογραμματίσουν, ώστε να γίνουν πολυδύναμα βλαστικά. Τέτοια κύτταρα ήδη δοκιμάζονται σε θεραπείες για τη νόσο Πάρκινσον, σε μια προσπάθεια να αντικατασταθούν τα κατεστραμμένα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου με άλλα υγιή.

Ο Γουίλμουτ υπήρξε ο πρώτος διευθυντής του νέου Κέντρου Αναγεννητικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, όπου τα βλαστοκύτταρα χρησιμοποιούνται σε πειραματικές θεραπείες για νευρολογικές παθήσεις όπως το Πάρκινσον και η πολλαπλή σκλήρυνση.

Ερωτηθείς αν ελπίζει ότι θα υπάρξει θεραπεία για την πάθησή του πλέον, τη νόσο Πάρκινσον, απάντησε φλεγματικά «πάντα ελπίζεις, αλλά όχι πολύ. Σας προτείνω να με ξαναρωτήσετε σε έξι ή επτά χρόνια».

Όπως είπε, ο γιατρός του τού έδωσε δέκα έως 15 χρόνια ζωής ακόμη. «Δεν είναι και άσχημα. Μπορείς να διασκεδάσεις αρκετά σε αυτά τα δέκα ή 15 χρόνια», ήταν η απάντηση του Γουίλμουτ.

Η νόσος Πάρκινσον προκαλεί σταδιακή απώλεια των νευρώνων που παράγουν ντοπαμίνη στον εγκέφαλο, με συνέπεια να γίνεται ολοένα πιο δύσκολος ο έλεγχος των κινήσεων του ασθενούς, να έχει τρέμουλο (τρόμο) στα άκρα, πόνους και κατάθλιψη. Η νόσος πλήττει περίπου έναν άνθρωπο στους 500, κυρίως μετά τα 50.