Βιέτ Ταν Νουέν: Με δυο απόψεις, με δυο πατρίδες

Ο Πόλεμος του Βιετνάμ έχει χαρακτηριστεί σαν ο πρώτος τηλεοπτικός πόλεμος. Η τηλεόραση στην αρχή, κατά το χρονικό διάστημα στο οποίο εκτυλίσσονταν, και ο κινηματογράφος αργότερα, σαν περίληψη και ανάλυση τόσο της ψυχοσύνθεσης του πολεμιστή που πήρε μέρος σ’ αυτόν αλλά και κατ’ επέκταση σαν ανάλυση του πολέμου, σαν καθρέφτης της γενικότερης αμερικανικής κοινωνίας αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας της σύρραξης στη Νοτιοανατολική Ασία. Ισως περισσότερο κι από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Πόλεμος στο Βιετνάμ εμφανίστηκε στα μίντια σαν μια παρανοϊκή έκφραση της πολιτικής των άκρων του 20ού αιώνα. Ταυτόχρονα πρόκειται μάλλον για τη μοναδική περίπτωση που η Ιστορία – στη δημόσια τουλάχιστον έκφανσή της – γράφτηκε από τους ηττημένους και όχι απ’ τους νικητές. Ο ίδιος ο πόλεμος στα μάτια του μέσου κατοίκου της Αμερικής ή της Ευρώπης είναι εμφανώς επηρεασμένος απ’ αυτό το «καλλιτεχνικό θέαμα» του «Αποκάλυψη τώρα», του «Πλατούν», του «Φόρεστ Γκαμπ» ή έστω του «Καλημέρα Βιετνάμ» και πάντα από την οπτική γωνία του αμερικανού στρατιώτη που βρίσκεται στη μέση της αφιλόξενης βιετναμέζικης ζούγκλας.

Διαβάστε περισσότερα εδώ