Ο Δημοσθένης Παϊκόπουλος μιλά για την ύψιστη τέχνη της ψαλτικής

Τη Μεγάλη Παρασκευή, ο κύριος Δημοσθένης Παϊκόπουλος έχει την τιμητική του. Πρωτοψάλτης στον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος στο Αιγάλεω, είναι ο παλαιότερος στην Αθήνα, ο τελευταίος ίσως των Κωνσταντινουπολιτών που φέρουν μια μακρά κληρονομιά στην ψαλτική τέχνη.

Γεννημένος το 1929, λάτρης της μουσικής, γνώστης της βυζαντινής, αλλά και ανεξίθρησκος με όλα τα είδη, επιμένει στην εκδοχή της ακουστικής παράδοσης και την διαδίδει στις νεότερες γενιές. Πολλοί νέοι θα κάτσουν δίπλα του στο αναλόγιο στην ύψιστη στιγμή των ψαλμών.

Ο Παϊκόπουλος έζησε και συνέπραξε με ψάλτες – θηρία, όπως ο Κωνσταντίνος Πρίγγος ή ο Θρασύβουλος Στανίτσας, βίωσε τη σκληρή εποχή των διωγμών στην Κωνσταντινούπολη, απελάθηκε εξάλλου με άλλους Ελληνες το τρομερό 1964. Εδώ και 53 χρόνια κάνει κάθε εβδομάδα με σταθερότητα το δρομολόγιο από το Μπουρνάζι όπου διαμένει μέχρι το Αιγάλεω που ψάλλει, πιστός στην τέχνη και την πίστη του.

Η καταγωγή σας ποια είναι;

Η καταγωγή μου είναι από τα Καλάβρυτα, από τη Δάφνη ή Παλαιά Στρέζοβα. Η μητέρα μου ήταν από τα νησιά του Μαρμαρά, το γένος Αθανασιάδη.

Πού γεννιέστε;

Στην Αντιγόνη, στα Πριγκηποννήσια. Πώς βρέθηκε ο πατέρας μου εκεί; Στην Πόλη υπάρχουν τρία μοναστήρια: στην Πρίγκηπο η Μονή Αγίου Γεωργίου Κουδουνά, η δεύτερη στην Αντιγόνη, η του Αγίου Γεωργίου Καρύπη, η τρίτη μονή στο Φανάρι, πέντε λεπτά από Πατριαρχείο η Μονή Παναγίας και Παραμυθίας. Και τα τρία είναι ελληνικά μετόχια. Το πρώτο της Αγίας Λαύρας και τα άλλα δύο του Μεγάλου Σπηλαίου Καλαβρύτων. Οταν το 1874 έγινε ο μεγάλος σεισμός στην Πόλη και κατέρρευσε ο Κουδουνάς, η Μονή της Αγίας Λαύρας έστειλε τον μοναχό Διονύσιο Παϊκόπουλο ηγούμενο στην Πόλη. Αυτός ήταν θείος του πατέρα μου.

Με την παρέλευση των χρόνων, ζήτησε από τον ξάδελφό του να του στείλει ένα παιδί να το μεγαλώσει εκείνος. Είχε επτά παιδιά αυτός και έτσι έστειλε τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου μεγάλωσε εκεί και έγινε και ιερέας και επιστάτης σε Καρύπη και Φανάρι στο μοναστήρι Παναγίας και Παραμυθίας. Εγώ γεννήθηκα στο νησί Αντιγόνη το 1929. Ο πατέρας μου όλο τον χειμώνα λειτουργούσε στο Φανάρι. Το καλοκαίρι ήμασταν στην Αντιγόνη. Το δημοτικό σχολείο που πήγα ήταν στον Μπαλατά που συνορεύει με το Φανάρι.

Οι ψάλτες τότε ποιοι είναι; Τα πρώτα σας ακούσματα δηλαδή.

Γεννήθηκα, στην πιο καλή εποχή, την γόνιμη εποχή ιεροψαλτών. Αρχων ήταν ο Ιάκωβος Ναυπλιώτης. Τεράστια μορφή. Σχεδόν γείτονάς μας και πολύ φίλοι με τον πατέρα μου. Ερχόταν και έψαλλε και στην εκκλησία του πατέρα μου. Από έξι ετών με έβαζε στο αναλόγιο και έψαλλα, θυμάμαι την τεράστια φωνή του που δεν μπορείς να καταλάβεις από κασέτες σήμερα. Ηγεμονική φωνή, την έχω στα αφτιά μου ακόμη. Με επηρέασε πολύ.