Από μοντέλο σε μοντέλο

Μελέτη περίπτωσης: 18 επιμελητές, μέλη της Διεθνούς Ενωσης Κριτικών Τέχνης AICA Ελλάδας, επιλέγουν ως τρεις καλλιτέχνες ο καθένας βάσει μιας κοινής θεματικής. Πρόκειται για ένα καίριο ζήτημα της περιόδου που διανύουμε, είναι συναφές με την επιστήμη της λογικής και προτάσσει ως κεντρικό άξονα την εξής ιδέα: «Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι προϊόν μιας αναλυτικής διαδικασίας και όχι απλά μιας έκφρασης που υπαγορεύεται από αναπαραγωγές κυρίαρχων προτύπων της εποχής μας». Αυτό τουλάχιστον σημειώνεται στο σύντομο δελτίο Τύπου το οποίο αποσκοπεί να προτρέψει τους δημοσιογράφους να επικοινωνήσουν το γεγονός της έκθεσης που προκύπτει από αυτή την απόπειρα, αφότου βέβαια αποκωδικοποιήσουν με ζήλο το διαφεύγον μήνυμα της θεματικής της.

Με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι από αυτή τη σταχυολόγηση προκύπτει μια έκθεση με ειδικό τίτλο «Παραγωγικά και Αξιωματικά Συστήματα», η οποία σηματοδοτεί το άνοιγμα του συνόλου σχεδόν των θεωρητικών, των ιστορικών και των κριτικών τέχνης του ελληνικού χώρου στην κοινωνία μέσα από τη δημιουργία ενός νέου θεσμού με γενικό τίτλο «Θεωρήματα».

Σύμφωνα με το Βήμα στόχος είναι να καθιερωθεί και να επαναλαμβάνεται κάθε δύο χρόνια, σύμφωνα με τη φιλοδοξία του προέδρου της AICA και ομότιμου καθηγητή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Εμμανουήλ Μαυρομάτη με συνοδοιπόρο σε αυτή την προβολή και μελέτη της καλλιτεχνικής δημιουργίας, «μέσα από την επιστημονική, θεωρητική και καλλιτεχνική αναζήτηση», το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.
Τι βλέπει ο θεατής

Τι βλέπει λοιπόν ο υποψιασμένος ή ανυποψίαστος δημοσιογράφος στα «Θεωρήματα 2018», τα οποία «θα μπορούσαν να είναι η αρχή μιας εν γένει κίνησης εξόδου από τον επαναλαμβανόμενο τυπικό κύκλο, μοντέλο-αναπαραγωγή του μοντέλου, νέο μοντέλο αντικατάστασης του προηγούμενου μοντέλου και της αναπαραγωγής του, μέσω μιας επόμενης αναπαραγωγής νέου μοντέλου, κ.ο.κ», όπως «διευκρινίζεται» στο κείμενο του καταλόγου της έκθεσης;

Από τα συστήματα σκέψης του Αρη Προδρομίδη ως τις χειροτεχνικές παραδοσιακές αναφορές του Δημήτρη Αντωνίτση και το ηχοτοπίο του Απόστολου Λουφόπουλου που δηλώνει την ένωση του επισκέπτη με την ελευθερία της πτήσης της μέλισσας, έργα που μοιάζουν ατάκτως ερριμμένα, χωρίς να έχει ληφθεί ιδιαίτερη μέριμνα για τους μεταξύ τους συνειρμικούς διαλόγους, σαν να μην υπάρχει μια στιβαρή ραχοκοκαλιά που να διατρέχει την έκθεση. Ακόμα και η τοποθέτηση των έργων στον χώρο αποδυναμώνει την όποια δυναμική τους, είναι και αυτό το εν πολλοίς άχαρο υπόγειο του ΕΜΣΤ που τελικά μόνο με μια ευφάνταστη σκηνογραφία μπορεί να δημιουργήσει ατμόσφαιρα ή να συνδράμει στην ανάδειξη των έργων που φιλοξενεί.

in.gr