Το λεσβιακό μέλος: Ο Αλκαίος (Μέρος Β’)

Το Σίγειο, κατόπιν σχετικού αιτήματος των αντιμαχόμενων πλευρών και διαιτησίας του κορίνθιου τυράννου Περίανδρου, περιήλθε τελικά στην κατοχή των Αθηναίων. Η λήξη της πολεμικής αναμέτρησης και η αποκατάσταση της ειρήνης έδωσαν το σύνθημα για την αναβίωση των παλαιών αντιπαραθέσεων μεταξύ των αντίπαλων αριστοκρατικών γενών της Μυτιλήνης.

Εκείνος που ανέλαβε τα ηνία της Μυτιλήνης ήταν εντέλει ο Μυρσίλος, που προερχόταν από τη γενιά των Κλεανακτιδών. Ηγετικό ρόλο στην επιχείρηση ανατροπής του Μυρσίλου διαδραμάτισε, κατά τα φαινόμενα, ο Αλκαίος με την εταιρεία (πολιτική ομάδα) του. Ο Πιττακός ήταν αρχικά κι αυτός ένας από τους συνωμότες, αλλά στη συνέχεια πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο και, για ένα μικρό διάστημα, μοιράστηκε την εξουσία με τον Μυρσίλο.

Ο Αλκαίος αναγκάστηκε να καταφύγει μαζί με τους εταίρους (πολιτικούς συντρόφους) του στην Πύρρα, πόλη χτισμένη στην ανατολική ακτογραμμή του κόλπου της Καλλονής, προκειμένου να μην τιμωρηθεί για την επίθεση που ήταν έτοιμος να πραγματοποιήσει εναντίον του Μυρσίλου.

Στην περίοδο της φυγής του Αλκαίου στην Πύρρα ανήκει ένα εξαίρετο ποίημά του, όπου ο ποιητής όχι μόνον ικετεύει τη λεγόμενη Λεσβιακή Τριάδα —τον Δία, την Ήρα και τον Διόνυσο— να τον λυτρώσει από τη δυστυχία της εξορίας, αλλά και εκτοξεύει κατάρες εναντίον του γιου του θρακιώτη Ύρρα, του κοιλαρά Πιττακού, ο οποίος καταπάτησε τον όρκο του —να απελευθερώσει το λαό ως μέλος της εταιρείας— και έγινε ο μπόγιας της Μυτιλήνης.

Σε ένα άλλο ποίημά του ο Αλκαίος εκφράζει και πάλι τον έντονο ψυχικό πόνο του για τα βάσανα της εξορίας. Ο ποιητής δηλώνει με λόγο θρηνητικό ότι έχει βρει καταφυγή σε ένα τέμενος μακριά από την πόλη, όπου ζει σαν χωριάτης, σαν λύκος, αλλά και ότι έχει νοσταλγήσει τη ζωή ανάμεσα στους πολίτες της Μυτιλήνης, τη συνέλευση του λαού (αγορά) και τη βουλή (βόλλα).

*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, ένας από τους Επτά Σοφούς της αρχαίας Ελλάδας.

Το λεσβιακό μέλος: ο Αλκαίος (Μέρος Α’)