Ο Αγαρτζίδης και η Αναστάσογλου μιλούν στο in.gr για τη Βοσκοπούλα

Ένα έργο για μια εποχή που οι βοσκοπούλες είναι ασπροντυμένες, οι Έρωτες κρατούν τόξα, οι ερωτευμένοι αναστενάζουν, οι σπηλιές είναι ειδυλλιακές, η αγάπη εύκολη και ο θάνατος εύκολος. Αυτό είναι με λίγα λόγια η παράσταση: «Η βοσκοπούλα» που παρουσιάζεται στο Δώμα του Θεάτρου του Νέου Κόσμου από τις 19 Ιανουαρίου.

Ένα γκόθικ παραμύθι, σκοτεινό και φωτεινό, βασισμένο «σε ρομαντικόν επεισόδιον συνταράξαν την νήσον Κρήτην», «ωφέλιμο για όποιον θέλει να αποφύγει τον έρωτα και τα πάθη της σαρκός».

Η Βοσκοπούλα θεωρήθηκε αυθόρμητο δημιούργημα της λαϊκής ζωής της Κρήτης, ένα τραγούδι των βοσκών, σαν δημοτικό τραγούδι, ενώ αργότερα αναγνωρίστηκε ο έντεχνος χαρακτήρας της και η λογοτεχνική της αξία. Σύγχρονη της Ερωφίλης και του Κατζούρμπου, γραμμένη σε κρητική διάλεκτο, είναι το μοναδικό δείγμα του είδους της που έφτασε ως τις μέρες μας και το σημαντικότερο αντίστοιχο στην ελληνική γραμματεία και στην ευρωπαϊκή ποιμενική ποίηση της εποχής. Εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1627.

Με μια γλώσσα παλιά που λάμπει σαν καινούρια, ανακαλύπτουμε τους πρώτους ήχους. Με όχημα τη φωνή και τη μουσικότητα μιλάμε για το πρώτο αίσθημα, την απολυτότητα του συναισθήματος, λίγο καιρό πριν η ψυχή εμπλακεί με την ψυχολογία, για την πρώτη αγάπη που συνορεύει με τον θάνατο, για την επιστροφή στην απλότητα που επιβάλλει το σώμα.

Ο Δημήτρης Αγαρτζίδης και η Δέσποινα Αναστάσογλου υπεύθυνη για την σκηνοθεσία και την δραματουργική επεξεργασία μας απαντούν για τους προβληματισμούς του έργου και το προφίλ των ηρώων.

Τι πραγματεύεται το έργο;
Δημήτρης: Μια βοσκοπούλα ερωτεύεται κεραυνοβόλα έναν όμορφο βοσκό. Αυτή είναι η αρχή. Το έργο μιλά για απόλυτα αισθήματα, για το πως ζει όλο σου το σώμα τη χαρά και τη λύπη σου. Από τη στιγμή που έρχονται σε επαφή αυτοί οι δυο άνθρωποι ανοίγει ένας χώρος ενηλικίωσης συναισθηματικής και ανθρώπινης θα έλεγα. Ο έρωτας γίνεται μια σωματική, διανοητική και ψυχολογική διεργασία που τους διαπερνά και διαπερνά κι εμάς διαβάζοντας τα λόγια τους τέσσερις αιώνες μετά.
Δέσποινα: Η βοσκοπούλα, έργο ανωνύμου είναι το βουκολικό ειδύλιο μεταξύ ενός νεαρού βοσκού και μιας βοσκοπούλας, στο οποίους η μοίρα παίζει ένα αδυσώπητο παιχνίδι.

Ποιους προβληματισμούς θίγει;
Δημήτρης: Για μένα το κείμενο ανοιγει το ερωτηματικό του αν μπορώ να αφήσω τον εαυτό μου να βιώσει ενα απόλυτο αίσθημα και πρωτόγονο, όπως όταν δοκίμασα πρώτη φορα το γλυκό, το ξινό, ή το πικρό. Μιλά για μια περιοχή που δεν παρεμβάλλεται η εγκεφαλική διεργασία και τα κοινωνικά φίλτρα, για μια περιοχή ελευθερίας. Πολλές φορές δουλεύοντας την παράσταση αναρωτήθηκα πως είναι στ’ αλήθεια να βιώνεις τις καταστάσεις στον μεγαλύτερο βαθμό, αγνοώντας τις συνέπειες, αλλά απολαμβάνοντας ως το κόκκαλο την ευχαρίστηση από την ένταση ενός αισθήματος, μιας σκέψης, ενός σώματος.
Δέσποινα: Τις βαριές συνέπειες του απρόοπτου, την αδυναμία μας μπροστά στον έρωτα και στον θάνατο.

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;
Δημήτρης: Για μένα οι ήρωες αυτοί είναι σαν άδεια δοχεία, με την έννοια ότι είναι ανοιχτοί και κενοί για να μπορέσουν να χωρέσουν ο ένας τον άλλο. Όταν συναντιούνται γνωρίζουν ο ένας τον άλλο, ενω ταυτόχρονα γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους. Η Βοσκοπούλα είναι, θα λέγαμε, μια επαναστάτρια της εποχής της. Όταν ερωτεύεται παίρνει τα ηνία του εαυτού της και πηγαίνει μεχρι τέλους χωρίς φόβο και με απόλυτη ενσυναίσθηση. Ο βοσκός παλι, βρίσκει, και μετα χάνει και αναζητά, κάτι ιδανικό. Κι ενω αυτό είναι στενάχωρο, είναι σαν να σου λέει βγες εκεί έξω και μπορεί να συναντήσεις κάτι απόλυτο.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;
Δημήτρης: Νομίζω η αναφορά στο σήμερα είναι ότι σήμερα αυτός ο τρόπος να βιώνουμε τα συναισθηματα μας είναι τελείως άγνωστος, δε θυμόμαστε αν ποτέ μπορούσαμε ή μπορέσαμε να αισθανθούμε με τρόπο ευθύ και πρωτόγονο τη χαρά και τη λύπη . Είμαστε τοσο αλλοιωμένοι και στραπατσαρισμένοι από το κάθε μέρα που δεν αντιλαμβανόμαστε ποια είναι δικά μας αισθήματα και ποια επίκτητα, ποιες είναι δικές μας σκέψεις και ποιες φορεμένες. Νομίζω αυτό σοκάρει τον αναγνώστη / θεατή στην Βοσκοπούλα σήμερα.
Δέσποινα: Το κρητικό αυτό ποιήμα εξιδανικεύει τα πρόσωπα και τα καθιστά ηρωικά μέσα στη θλίψη και το πένθος τους. Η ανάγκη μας για ομορφιά πληρώνεται από τέτοια κείμενα που διασώζουν την τραχύτητα και την γλαφυρότητα της γλώσσας και των ιστοριών που αυτή αφηγείται.

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;
Δημήτρης: Ποτέ δε θέλω να πάρει κάποιο μύνημα ο θεατής. Ο καθένας αρπάζει και συντονίζεται με αυτό που εχει ανάγκη. Η δικη μου επιθυμία είναι ο θεατής να αισθανθεί και να μπορέσει να είναι ανοιχτός αυτή τη μια ώρα που μετα τη δουλειά του μεσα στις σκέψεις και τα προβλήματά του θα μπει να δει την παρασταση. Όλη η υπόλοιπη διεργασία είναι απόλυτα προσωπική, ή τουλάχιστον εγω θέλω να κινήσω στον θεατή μέσω της παράστασης μια προσωπική διεργασία.
Δέσποινα: Ότι ένα όνειρο μπορεί να γεμίσει και την πιο δύσκολη πραγματικότητα.

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;
Δημήτρης: Η πρώτη που μου έρχεται τώρα είναι η σκηνή που πρώτη φορά κάνουν έρωτα. Είναι μια στιγμή ανάτασης και σκληρής ενηλικίωσης ταυτόχρονα. Κάτι ελαφρύ και βαρύ μαζι.
Δέσποινα: Η πρώτη συνάντηση της ολόλευκης βοσκοπούλας και του βοσκού της στην κορφή ενός βουνού της Κρήτης.

in.gr