Ο Χορν στο φως

Είκοσι χρόνια μετά τον θάνατο του ηθοποιού που σφράγισε με τη γοητεία, το χάρισμα και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του το ελληνικό θέατρο, το ΒΗΜagazino φωτίζει γνωστές και άγνωστες πτυχές του μυθιστορηματικού βίου του με τη βοήθεια ανθρώπων που τον γνώρισαν

Κάπνιζε αρειμανίως. Ηταν μάλλον μια συνήθεια που κουβαλούσε από μικρός. Παιδιά σχεδόν ακόμη, με τη Μελίνα Μερκούρη τρύπωναν κάτω από το χαλί στο σπίτι της και άναβαν τσιγάρο κρυφά για να μην τους ανακαλύψει ο πατέρας της. Μεγαλώνοντας, στο πέτο του σακακιού του υπήρχε πάντα μια καρφίτσα. Μα τι την ήθελε; «Α, δεν το ξέρεις; Τρυπάω με αυτήν το φίλτρο του τσιγάρου. Γιατί γίνεται αβλαβές τελείως» απαντούσε. Δημήτρης Χορν ή καλύτερα Τάκης. Ο όμορφος, ο πνευματώδης, ο κομψός, ο καλλιεργημένος. Ο ρομαντικός που δεν έβαζε στο στόμα του ποτέ τυρί φέτα. Είδε μια φορά τον Κωστή Παλαμά – «τον είχα σαν θεό» είχε πει – να αγοράζει σε ένα μπακάλικο. Πάει, αυτό ήταν. Του χάλασε τη μαγεία.

Δημήτρης Χορν: ο ηθοποιός, ο μαθητής του Ροντήρη. Ο γοητευτικός εραστής του μπουλβάρ, αλλά και ο διαβολικός Ριχάρδος Γ’, ο τρελός στη «Δωδέκατη Νύχτα» του Σαίξπηρ, που ανάγκασε εν έτει 1945 τον βρετανό πρεσβευτή στην Αίγυπτο να παραδεχτεί ότι δεν είχε δει ποτέ κάτι αντίστοιχο στην αγγλική σκηνή. Ο Δημήτρης Χορν, ο ματαιωμένος «Αρχιμάστορας Σόλνες» στο κύκνειο άσμα του στο θέατρο το 1983. «Ο Χορν είναι ο κατ’ εξοχήν ειρωνικός ηθοποιός μας» γράφει για εκείνον, το 1984, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος. «Η μίμηση πράξεως γι’ αυτόν είναι ένα ξόρκι, ένα άλλοθι, ένα προσωπείο για να εξορκιστεί η απελπισία του όντος. (…) Σαν τους τρελούς του Σαίξπηρ, διαλύει την τάξη και συγκολλά τα συντρίμμια της αταξίας».

Και όμως, εκείνος ήθελε να παίξει τον Οιδίποδα και δεν το τόλμησε ποτέ, όπως δεν τόλμησε και την Επίδαυρο. Γιατί; «Δεν είχα τη φωνή που είχε ο Μινωτής» εξομολογούνταν στην Ιωάννα Παπαντωνίου, το 1993, σε μια χειμαρρώδη συνομιλία που δημοσιεύθηκε στο βιβλίο «Δημήτρης Χορν» (εκδόσεις Οδός Πανός), σε επιμέλεια Δημήτρη Μπαγέρη. Υστερα, με την ίδια επιμονή, τόνιζε: «Νομίζω πως πρόδωσα όλους τους ρόλους που έχω παίξει». Και αν ο Σαίξπηρ τον έβλεπε, τι πίστευε ότι θα έλεγε; «Θα έλεγε ότι αυτός είναι για τα πανηγύρια» απαντούσε. Αραγε τα εννοούσε όλα αυτά την ίδια στιγμή που δήλωνε σε μια από τις τελευταίες τηλεοπτικές του συνεντεύξεις στη Σεμίνα Διγενή «ψευδο-σεμνός» και «ψευδο-μετριόφρων»;

«Σ’ αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά!» του έγραφε το 1946 η Εντίθ Πιάφ, ύστερα από τη γνωριμία τους στη διάρκεια μιας εμφάνισής της στην Αθήνα. Ο έρωτάς της λέγεται ότι υπήρξε μονόπλευρος. Ισως γιατί ο Δημήτρης Χορν έπρεπε να συναντήσει αργότερα την Ελλη Λαμπέτη, σε έναν μυθιστορηματικό έρωτα που αποτύπωσε το πιο ερωτικό «σ’ αγαπώ» του ελληνικού κινηματογράφου στην «Κάλπικη λίρα» του 1955. Και ας θεωρούσε ότι το σινεμά είναι «εκπόρνευσις».
Ο άνθρωπος που μας έμαθε ότι «ηθοποιός σημαίνει φως» στην «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι, ο καλλιτέχνης που είχε πει ότι ο θάνατος τον τρόμαζε όσο και η ζωή, έφυγε ακριβώς πριν από 20 χρόνια, στις 16 Ιανουαρίου του 1998, σε ηλικία 76 ετών.

in.gr