Γύρος της γης, στο κέντρο της Αθήνας

Δεν μπορεί να γνωρίζει κανείς αν η Βίβιαν Στεργίου θα γράψει ένα επόμενο βιβλίο ή αν το έχει ήδη έτοιμο, είναι όμως γεγονός ότι με το «Μπλε υγρό» (μην αποκαλύψουμε τη σημασία του μπλε υγρού όπως συμπεραίνεται χάρη στη σποραδική του αναφορά και σε σχέση με τελείως διαφορετικούς, σύμφωνα με τις περιστάσεις, λόγους), το πρώτο της βιβλίο, ένα σύνολο δεκαέξι εκτενών διηγημάτων, ανοίγει και κλείνει ταυτόχρονα τους συγγραφικούς της λογαριασμούς με έναν τόσο εντυπωσιακά ουσιαστικό τρόπο ώστε ακόμη κι αν δεν υπήρχε οποιαδήποτε συνέχεια, να αισθάνεσαι πως η ίδια έχει προσθέσει κάτι τελεσιδίκως οριστικό στο πάνθεον της σύγχρονης ελληνικής πεζογραφίας.

Σύμφωνα με τα Νέα υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να διαπράξει κανείς το σφάλμα, που φαίνεται να έχει «στιγματίσει» τον αλησμόνητο ποιητή και πεζογράφο Θ.Δ. Φραγκόπουλο, όταν προέβλεπε – με ποινή περίπου αποκεφαλισμού του – στα μέσα της δεκαετίας του ’70 ότι με το βιβλίο «Η Κασσάνδρα και ο λύκος» η Μαργαρίτα Καραπάνου διεκδικούσε μια αναμφισβήτητα αξεκούνητη πρωτοκαθεδρία σε σχέση με τους σημερινούς και μελλοντικούς ομοτέχνους της, ωστόσο με τη Βίβιαν Στεργίου και το «Μπλε υγρό» της το πράγμα φαίνεται να είναι τελείως διαφορετικό.

Ψηλά ο πήχης

Κυρίως όσον αφορά τον πήχη των συγγραφικών της πραγματοποιήσεων που όσο χαμηλά τον τοποθετεί το οπισθόφυλλο με την κοινότατη παρατήρηση «Δεκαέξι μικρές αυτοτελείς ιστορίες – ψήγματα πραγματικότητας. Περίεργοι και διαφορετικοί, φοβισμένοι και γεμάτοι πείσμα να ευτυχήσουν, εντελώς καθημερινοί και εντελώς τυχαίοι, οι άνθρωποι των ιστοριών αυτών είναι οι άνθρωποι γύρω μας», τόσο το ίδιο το αποτέλεσμα της συγγραφής μοιάζει να εκτινάσσει τον πήχη σ’ ένα ύψος που κάνει τη φράση του Τερέντιου «τίποτε το ανθρώπινο δεν θα μπορούσε να μου είναι ξένο» να ακούγεται ως το τελικό επιμύθιο μιας σειράς άκρως «επικίνδυνων» ιστοριών. Με την έννοια ότι κάθε άλλο παρά εύκολο είναι – αντίθετα είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο – μια σειρά δεκαέξι διηγημάτων που τα εμπνέει στο σύνολό τους η «ανθρωπογεωγραφία» της σημερινής Αθήνας, με τη συγκεκριμένη κοινωνική και ηθολογική της διαστρωμάτωση, να παρέμενε συγγραφικά ανενεργή (η σειρά των δεκαέξι διηγημάτων), αν όση σύγχυση προκαλεί αναπόφευκτα η ανθρωπογεωγραφία αυτή στην επιστημονική της προσέγγιση δεν ξελαμπικαριζόταν με έναν τρόπο συναρπαστικό χάρη στην αφηγηματική ευφυΐα της Βίβιαν Στεργίου.

in.gr