Ο Σπύρος Αλιδάκης μας μιλάει για το Hommage και τον Λευτέρη Βογιατζή

Το hommage είναι μια περίεργα ονειρική-συνειρμικη περιήγηση στον κόσμο του Λευτέρη. Έχει στοιχεία βιωματικά αλλά περισσότερο είναι μια προσωπική ματιά του Σπύρου Αλιδακη μεσα στο συγκεκριμένο χώρο όπου έζησε και δημιούργησε αυτός ο άνθρωπος.

Στοχος ειναι οι θεατές να δούνε και να ζήσουν το Κυκλαδων διαφορετικά, άκρως μεταμορφωμένο. Να δούμε πως ειναι να επαναφέρουμε τον Λευτέρη στο εδώ και Τώρα, που δεν ανήκει στο παρελθόν. Η σύλληψη και η σκηνοθεσία ανήκουν στον Σπύρο Αλιδάκη. Σε κάθε παράσταση θα εμφανίζεται ένας παλιός ή νέος συνεργάτης του Λευτέρη Βογιατζή. Στην παράσταση στις 9 Ιανουαρίου θα εμφανιστεί ο Δημήτρης Ήμελλος.

Ο Σπύρος Αλιδάκης δέχθηκε να μας εισάγει στον κόσμο του Hommage και να εξηγήσει πως ξεκίνησε αυτή η ιδέα.

Τι είναι για εσάς το Hommage;

Ένας πολύ προσωπικός μου φόρος τιμής στο έργο και την τεράστια προσωπικότητα του Λευτέρη Βογιατζή, μαζί με τον ολοζώντανο αυτό χώρο που συνέδεσε την καλλιτεχνική του πορεία.

Πως εμπνευστήκατε την performance αυτή;

Η γνωριμία μας, η συνεργασία μας ως βοηθός του και έπειτα μετά το χαμό του η ενασχόληση μου με το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων με όλες τις ζωντανές μνήμες και εικόνες που κουβαλά αυτός ο πολυπρόσωπος χώρος σίγουρα εμπότισε και μπλέχτηκε με δικές μου αναζητήσεις και επιρροές. Συν την τριβή με το τεράστιο έργο που έχει αφήσει πίσω του, γέννησε την ανάγκη να παίξουμε με υλικά και να χτίσουμε αϋλα την παράσταση αυτή ανοίγοντας την στο κοινό.

Τι πρέπει να ξέρει ο θεατής πριν έρθει να τη δει;

Πως σίγουρα δεν πρόκειται για μία αμιγώς θεατρική παράσταση. Ο θεατής δεν καλείται να κάνει τίποτα, παρά μόνο να είναι ανοιχτός και άοπλος όπως σε ένα όνειρο του με διάθεση περιήγησης, εξερεύνησης και ανακάλυψης.

Πότε και πως ξεκινήσατε να εργάζεστε στο πλάι του Λευτέρη Βογιατζή.

Γνώρισα τον Λευτέρη το 2008, όταν εκτελούσα χρέη βοηθού στα γυρίσματα του Νίκου Παναγιωτόπουλου «Τα Οπωροφόρα της Αθήνας». Ήθελα καιρό να δουλέψω μαζί του, καθώς λάτρευα τη μαγεία που ασκούσε μέσα μου το έργο του στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Τον πλησίασα και του εξέφρασα αυτή μου την επιθυμία. Από την άλλη μέρα δουλεύαμε κιόλας μαζί. Νομίζω πως σε εμένα αναγνώριζε κάποια στοιχεία που ’χε σε νεαρότερη ηλικία – γιατί ως βοηθός ομολογώ δεν το’χα!

Πείτε μας το πιο σημαντικό πράγμα που θυμάστε να σας έχει πει τα χρόνια που δουλεύατε μαζί.

Δεν θυμάμαι τόσο να μου έχει πει όσο να έχω βιώσει την ασίγαστη αμφιβολία του για όλα. Η παράσταση δεν σταματούσε με το που ανέβαινε, εκεί άρχιζαν όλα. Μία συνεχής πάλη με το ρόλο, το κείμενο και κατ´επέκταση με τον ίδιο του τον εαυτό.

Η πιο τρυφερή στιγμή και η πιο άγρια που θυμάστε από τον Λευτέρη.

Ο Λευτέρης είχε την ικανότητα να είναι γλυκός και άγριος μαζί, σε απόσταση αναπνοής η μια διάθεση από την άλλη. Ένα συγκεκριμένο περιστατικό είναι δύσκολο να σας περιγράψω αλλά θυμάμαι έντονα την αίσθηση που μου είχε αφήσει μια φορά όντας εξαγριωμένος μαζί μου για κάποια υπόθεση της δουλειάς και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου, αφού προηγουμένως με ειχε κατακεραυνώσει, μου απευθύνθηκε με τον πιο γλυκό τρόπο. Με μια φωνή που δεν είχα ξανακούσει μέχρι τότε. Αυτή η αντίθεση με σάστισε, ήταν τόσο δύσκολο να πιστέψεις ότι οι δύο αυτές δυνάμεις έβγαιναν σχεδόν ταυτόχρονα από τον ίδιο άνθρωπο.

Πείτε μας κάτι για εκείνον που δεν το ξέρει κανείς.

Η λανθασμένη αίσθηση ότι είχαν τον Λευτέρη μονίμως σοβαρό και αυστηρό μέσα στην κουλτούρα. Ο Λευτέρης δεν ήταν καθόλου δήθεν. Αντλούσε έμπνευση από όλα, ήταν περίεργος από το πιο trash πράγμα μέχρι το πιο σοβαρό. Ένα αδηφάγο πλάσμα που διάβαζε και έβλεπε τα πάντα. Νομίζω πως αυτό δεν το ξέρω μόνο εγώ.

Πόσο βαριά είναι η ευθύνη να κουράρετε ένα από τα ιστορικότερα θέατρα της Αθήνας;

Η απώλεια του Λευτέρη δυσαναπλήρωτη – όχι μόνο για το Κυκλάδων. Η σωστή κρίση της συντρόφου του, Ειρήνης Λεβίδη, να παραμείνει ανοιχτό το Κυκλάδων αγκαλιάστηκε στην αρχή απο λίγους.. Πλέον ολοένα η όποια επιφυλακτικότητα των πολλών αίρεται.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Δώσαμε και δίνουμε χώρο και αφοσίωση σε ανθρώπους της νεότερης γενιάς, ανεβάζουμε με πίστη παραστάσεις- προτάσεις τουλάχιστον με χαρακτήρα και προσπαθούμε να κερδίζουμε μέρα με την μέρα την εμπιστοσύνη και του τελευταίου δύσκολου θεατή.

Η γνώμη σας για το μέλλον του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων και για το σημερινό θεατρικό τοπίο στην πόλη μας;

Καθαρό στίγμα, διατήρηση και ενίσχυση των υπαρχουσών αξιών, μεγαλύτερο άνοιγμα σε φρέσκα/νέα καλλιτεχνικά εγχειρήματα και μορφές έκφρασης.
Όσον αφορά το θεατρικό τοπίο, μιλώντας προσωπικά, ολίγον βαρετό με δόσεις επιταχυνόμενης προχειρότητας, πολλές παγίδες και κάπου κάπου μέσα στο χάος.. διαμάντια! Το μέλλον του Κυκλάδων μέσα σ’αυτο τον κυκεώνα φαντάζει προκλητικό!

in.gr