Το υπόβαθρο της ελληνικής λογοτεχνίας (Μέρος Β’)

Δύο γεγονότα της προομηρικής εποχής δημιούργησαν ευνοϊκές προϋποθέσεις για την ελληνική λογοτεχνία: η γένεση της ελληνικής γραφής και η δημιουργία του ελληνικού μύθου.

Από τη μια πλευρά, γνωρίζουμε ότι ο μυκηναϊκός κόσμος χρησιμοποίησε στο β’ μισό της 2ης χιλιετίας π.Χ. τη Γραμμική Β γραφή, ένα σύστημα συλλαβικών συμβόλων που εξελίχθηκε από την παλαιά κρητική γραφή (Γραμμική Α), προκειμένου να αποδοθούν, έστω και με πολύ άκομψο τρόπο, ελληνικές λέξεις.

Η γνώση αυτού του ανεπαρκούς για τις ανάγκες της ελληνικής γλώσσας συστήματος γραφής χάθηκε προφανώς με την καταστροφή που επέφερε η μετανάστευση των Δωριέων. Οι Έλληνες, αναγκασμένοι να ξεκινήσουν και σε αυτό το πεδίο από την αρχή, έφθασαν τελικά στην ανακάλυψη της ελληνικής φθογγικής γραφής, ενδεχομένως στο α’ μισό του 9ου αιώνα π.Χ.

Από την άλλη πλευρά, οι γνωστοί ελληνικοί θρύλοι διαμορφώθηκαν, σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή, ανάμεσα στο 12ο και τον 8ο αιώνα π.Χ. Οι μύθοι των Ελλήνων, καρπός της ένωσης ινδοευρωπαϊκών και μεσογειακών στοιχείων, αλλά και της επίδρασης των αρχαίων πολιτισμών της Ανατολής, επηρέασαν καθοριστικά την ελληνική ποίηση τόσο στη θεματολογία όσο και στην πνευματική στάση της.

Αξίζει τέλος να σημειώσουμε ότι πριν από τον Όμηρο δεν υπάρχει λογοτεχνία με την έννοια του γραπτού λόγου, αλλά αυτό δε σημαίνει σε καμία περίπτωση πως δεν υπάρχει και ποίηση, ηρωικό έπος, θρύλοι και τραγούδια για μεγάλα κατορθώματα, ήδη από τους Μυκηναϊκούς Χρόνους.

*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου, το μυκηναϊκό ανάκτορο του Νέστορος κοντά στη Χώρα Τριφυλίας, όπου βρέθηκαν πινακίδες με κείμενα Γραμμικής Β γραφής.

Αρχαία ελληνική λογοτεχνία: Το υπόβαθρο της ελληνικής λογοτεχνίας (Μέρος Α’)