Το υπόβαθρο της ελληνικής λογοτεχνίας (Μέρος Α’)

Οι ιστορικές έρευνες έχουν δείξει ότι πίσω από την εκτυφλωτική λάμψη των ομηρικών επών, τα οποία θεωρούμε ως αφετηρία της ελληνικής λογοτεχνίας, υφίσταται το θολό περίγραμμα μίας περίπου χιλιετίας ελληνικής ιστορίας.

Αν και δεν είμαστε σε θέση να ορίσουμε επακριβώς τη χρονική στιγμή κατά την οποία εμφανίστηκαν στη Νότια Βαλκανική τα πρώτα μεταναστευτικά κύματα από ελληνικές φυλές που ήταν εγκατεστημένες στο βορρά, μπορούμε να την τοποθετήσουμε μετά σχετικής βεβαιότητας στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ.

Οι έλληνες εισβολείς δεν ήταν οι πρώτοι που εγκαταστάθηκαν σε αυτήν τη γη, στην οποία οι δρόμοι των μεταναστεύσεων ήταν χαραγμένοι εκ των προτέρων λόγω του έντονου γεωγραφικού αναγλύφου. Όπως φανερώνουν τα αρχαιολογικά ευρήματα, οι μετανάστες συνάντησαν αρχαίους πολιτισμούς που βρίσκονταν σε ακμή.

Η ανάμειξη των ινδοευρωπαίων μεταναστών με τους ξένους λαούς (Πελασγούς, Κάρες, Λέλεγες κ.ά.) που βρήκαν στη Νότια Βαλκανική επηρέασε τη γένεση του ελληνικού λαού. Και κάτι ακόμη σημαντικότερο: η συνάντηση και αλληλεπίδραση των δύο αυτών μερών, στην οποία οφείλεται και το πλήθος των αντινομιών που χαρακτήριζαν την πνευματική ζωή των Ελλήνων, υπήρξε ένα γεγονός καθοριστικής σημασίας, που δημιούργησε τις προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση του πολιτισμού της Δύσης.

Από τα μέσα του 16ου αιώνα π.Χ. καθίσταται φανερός ένας πρώιμος ελληνικός πολιτισμός, ο αποκαλούμενος μυκηναϊκός, που βρισκόταν κάτω από την ισχυρή επίδραση του πλούσιου και ξενότροπου πολιτισμού της θαλασσοκράτειρας μινωικής Κρήτης.

Υπεύθυνοι για την καταστροφή του μυκηναϊκού κόσμου γύρω στο 1200 π.Χ., περίπου διακόσια χρόνια μετά τον αφανισμό του μινωικού πολιτισμού, θεωρήθηκαν επί μακρόν οι Δωριείς (είναι γνωστή σε όλους η λεγόμενη κάθοδος των Δωριέων, η μεγάλης κλίμακας μετανάστευσή τους προς νότον).

Όμως, ολοένα και περισσότερο τείνει να επικρατήσει στην εποχή μας η άποψη ότι οι Δωριείς εισέδυσαν στις μετέπειτα εστίες τους ως απλοί ακόλουθοι των βαρβαρικών φυλών που εισέβαλαν περί το 1200 π.Χ. στην Ανατολική Μεσόγειο, σπέρνοντας τον τρόμο και τον όλεθρο έως τα σύνορα της Αιγύπτου και της Μεσοποταμίας.

Αυτοί οι βόρειοι λαοί, που είναι δύσκολο να προσδιοριστούν από εθνικής απόψεως, όχι μόνον υπέταξαν το κράτος των Χετταίων στην Ανατολή αλλά και προετοίμασαν πιθανώς το τέλος των κέντρων της ελληνικής ζωής στη 2η χιλιετία π.Χ.

Την καταστροφή του μυκηναϊκού πολιτισμού ακολούθησαν σκοτεινοί αιώνες, για τους οποίους δε γνωρίζουμε παρά ελάχιστα πράγματα. Όμως, στην προαναφερθείσα εισροή ελληνικών φυλών βρισκόταν η αφετηρία μιας εξελικτικής διαδικασίας που επέπρωτο να φέρει, στον 8ο αιώνα π.Χ., την τελείωση του γεωμετρικού ρυθμού και την ακμή της επικής ποίησης.

*Στη φωτογραφία του παρόντος άρθρου εικονίζεται ο Θησαυρός του Ατρέως στις Μυκήνες.