O Σ.Μπιρμπίλης μιλά στο in.gr για τον «Ωκεανό»

Μια ακυβέρνητη σχεδία στη μέση του Ωκεανού. 147 άνθρωποι, τα μάτια τους, μια σκέψη, μια σχολαστική σφαγή, η νύχτα που έρχεται, η πείνα, τα φαντάσματα, η σάρκα, ένας άντρας που με κοιτάζει… Η Θάλασσα χορεύει, αργά όμως.

O Σάκης Μπιρμπίλης σκηνοθετεί στην παράσταση «Ωκεανός» του Αλεσάντρο Μπαρίκο με την Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη στη σκηνή του Κάτω Χώρου στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Στο έλεος της Θάλασσας, σε μία παράλογη μονομαχία, ανάμεσα σε όλους τους πιθανούς θανάτους, δύο άντρες συνεχίζουν να μισούν, ώσπου σηκώνουν τα μάτια και βλέπουν για πρώτη φορά τον Ωκεανό.

Στη στεριά, ένα παιδί με καρφωμένα τα μάτια στον ορίζοντα, ονειρεύεται να φτάσει την αλήθεια που βρίσκεται εκεί κάτω και ένας γέρος με σκυμμένο το κεφάλι και μισόκλειστα μάτια, που είχε δει, μα είχε γυρίσει ζωντανός, θα μείνει για πάντα απαρηγόρητος.

«Εδώ, στα σωθικά της Θάλασσας είδα την αλήθεια να φτιάχνει τη φωλιά της σχολαστική και τέλεια και αυτό που είδα είναι ένα αρπαχτικό πουλί, μεγαλειώδες σαν πετάει και άγριο. Δεν ξέρω. Δεν ήταν ό,τι ονειρευόμουν, όταν ονειρευόμουν αυτό».

Ο Σάκης Μπιρμπίλης λίγες μέρες πριν την πρεμιέρα της παράστασηας μας μίλησε για τους προβληματισμούς που θίγει το έργο και τις αναφορές του στο σήμερα

Τι πραγματεύεται το έργο;
Την συνάντηση και την πάλη του ανθρώπου με τον Εαυτό και με τα πιο κρυφά και σκοτεινά του ένστικτα, όταν ισορροπεί ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο. Τι άλλο μπορεί να γεννήσει η ψυχή και ο νους του όταν και η τελευταία πιθανότητα επιβίωσης έχει εκλείψει;

Ποιους προβληματισμούς θίγει;
Ποιες δυναμικές διαμορφώνονται μέσα σε μία κοινωνία και ποιες δυνάμεις επιβιώνουν;
Ποιοι είναι οι πιο ευτυχείς σ’ αυτόν τον κόσμο;
Τι θέση έχει ο έρωτας στον πόλεμο;
Υπάρχει μία θεϊκή δύναμη, αρχή και τέλος και ο μόνος δρόμος για τη σωτηρία;
Αν η αλήθεια ήταν ζώο, τι ζώο θα ήταν;

Ποιο είναι το προφίλ των ηρώων;
Ο Σαβινύ, ένας γιατρός. Ο Τόμας, ένας ναύτης. Οι Λιτές- Προσευχές, θεές της συγχώρεσης.
Θα συναντηθούν για μία στιγμή και θα δουν τον κόσμο με τα μάτια της θάλασσας για να αντιμετωπίσουν τελικά το “τερατώδες” που κρύβει μέσα της η οποιαδήποτε ύπαρξη.

Τι αναφορές έχει στο σήμερα;
Η κοινωνία που ζούμε σήμερα, τα ένστικτα και οι ορμές που ορίζουν συμπεριφορές, δε διαφέρουν από αυτές που παρακολουθούμε να διαμορφώνονται στο έργο. Η κοινωνίας μας στο μικροσκόπιο, είναι η σχεδία του έργου. Πάνω της οι άνθρωποι ζουν και αλληλεπιδρούν σε μεγέθυνση. Λόγω του μεγέθους της στιγμής και των δράσεων μας δίνεται η δυνατότητα να δούμε, να κατανοήσουμε και να εμβαθύνουμε σε πράγματα, που «από την άκρη της θάλασσας είναι αόρατα».

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να έχει πάρει ο θεατής όταν δει την παράσταση;
Ποιο είναι το θεμέλιο συστατικό της αιώνιας κοινωνίας του ανθρώπου και πώς μπορεί να το απαρνηθεί ώστε να ανακαλύψει την πνευματική του υπόσταση και την ψυχική του αγνότητα;

Ποια είναι η αγαπημένη σας σκηνή;
Είναι η σκηνή στην οποία ο Τόμας γίνεται παιδί και μας μεταφέρει τα λόγια ενός γέρου ονόματι Ντάρρελ, για να καταλήξει στη σκέψη ότι πραγματικά έχει σωθεί μόνο εκείνος που δε βρέθηκε ποτέ σε κίνδυνο. Κι αυτός που είδε “την αλήθεια” θα μείνει για πάντα απαρηγόρητος.

in.gr