Η Κ.Δοξαρά μιλά στο in.gr για «Αγαλματάκια ακούνητα»

Μία αστυνομική ιστορία αγάπης για μικρούς και μεγάλους με ηθοποιούς και κούκλες που ζωντανεύουν είναι η παράσταση «Αγαλματάκια Ακούνητα… μέρα ή νύχτα;» που παρουσιάζεται στο θέατρο Radar κάθε Σάββατο.

Ένα Αρχαιολογικό Μουσείο υποδέχεται τους επισκέπτες του. Όλοι έχουν έρθει για να δουν το διάσημο άγαλμα της όμορφης Γαλάτειας. Τουρίστες, μπαμπάδες, μαμάδες και ζωηρά παιδιά. Όμως εκείνη τη μέρα το άγαλμα δεν βρίσκεται στο βάθρο του. Έχει εξαφανιστεί. Αμέσως σημαίνει συναγερμός. Ο κόσμος φεύγει, οι πόρτες κλείνουν και ο μυστηριώδης κύριος Επιθεωρητής, που καταφθάνει, δίνει εντολή σε δυο ξεναγούς να φυλάξουν το βράδυ το αναστατωμένο μουσείο. Τι κρύβει όμως η αληθινή ιστορία της Γαλάτειας; Τι ξέρουν γι’ αυτή τα αγγεία του Μουσείου; Θα καταφέρουν οι δύο ξεναγοί να λύσουν το μυστήριο και να τη φέρουν πίσω; Μήπως τελικά όλα γίνονται στο όνομα της αγάπης;

Η νέα παραγωγή για παιδιά του θεάτρου Σκάλα «Αγαλματάκια ακούνητα… μέρα ή νύχτα;» μας προσκαλεί σε ένα συναρπαστικό ταξίδι στην ελληνική μυθολογία και στην ιστορία του Πυγμαλίωνα και της Γαλάτειας, μέσα από ένα εντυπωσιακό σκηνικό θέαμα που συνδυάζει κούκλες, θέατρο και σκιές. Η ποίηση συναντά τον ρεαλισμό σε μία παράσταση γεμάτη χιούμορ, μυστήριο, ρομαντισμό και πολλές ανατροπές, που εξοικειώνει τα παιδιά με τη μυθολογία, την τέχνη και την πλούσια ιστορία μας.

Η Κυριακή Δοξαρά υπεύθυνη του όλου εγχειρήματος (σενάριο, σκηνοθεσία, κούκλες, μουσική επιμέλεια) μας εξηγεί την διαχρονική ιστορία του Πυγμαλίωνα και εξομολογείται πως εκείνη θα βίωνε μια νύχτα στο μουσείο.

Τι είναι αυτό που θεωρείτε ότι κάνει την ιστορία του Πυγμαλίωνα και της Γαλάτειας διαχρονική και μας συγκινεί μέχρι και σήμερα;
Ο μύθος του Πυγμαλίωνα και της Γαλάτειας είναι ίσως η απόλυτη ιστορία αγάπης! Ο γλύπτης Πυγμαλιωνας, μην βρίσκοντας μια κοπέλα όπως θα την επιθυμούσε για να την αγαπήσει, την δημιουργεί με τα ίδια του τα χέρια μέσα από το φαινομενικά άψυχο μάρμαρο.Κι είναι ακριβώς η μαγεία της αληθινής αγάπης που νιώθει για αυτήν που την κάνει να ζωντανέψει και να γίνει το αιώνιο λατρεμένο ταίρι του. Ταυτόχρονα όμως αυτή η ιστορία αγάπης είναι και μια αλληγορία πάνω στη δημιουργία της τέχνης που φτιάχνει πλάσματα που δεν υπάρχουν, με τόση δύναμη που συχνα ξεπερνάει την μίμηση της καθημερινής ζωής και γίνεται η υλοποίηση της πιο απίθανης φαντασίας!

Το να περάσεις τη νύχτα σου μέσα σ’ ένα μουσείο ακούγεται σε κάποιους λίγο τρομακτικό. Εσείς πώς θα βιώνατε μία τέτοια εμπειρία;
Όπως καταλαβαίνετε από την επιλογή δημιουργίας αυτής της παράστασης, αυτό που περιγράφετε, θα ήταν για εμένα η πιο μαγευτική εμπειρία. Ξεχασμένη μια νύχτα μέσα σε ένα αρχαιολογικό μουσείο, με όλα τα υπέροχα μυστηριώδη γλυπτά και αγάλματα να με περιβάλλουν θα γινόμουν ζωντανός ακροατής των ιστοριών τους που άλλοτε θα ηταν μυστηριώδεις, άλλοτε γενναίες κι άλλοτε τρυφερές… Μια τέτοια ιδέα εξάλλου άναψε και την σπίθα για την φλόγα της δημιουργίας της παράστασης για τα «Αγαλματακια» μας.

Μιλήστε μας λίγο γι’ αυτή τη συνάντηση ανάμεσα στις κούκλες και τους ηθοποιούς επί σκηνής. Πώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους;
Στα «Αγαλματακια» το Κουκλοθέατρο και το Θέατρο συναντιούνται επι σκηνής σε μια ιδιαίτερη μίξη. Η σύνδεση τους είναι ουσιαστική και οργανική. Στην ψυχή της παράστασης καθένα έχει τον ρόλο του να υπηρετήσει και να ενισχύσει το συνολικό όραμα του έργου. Οι κούκλες είναι πλάσματα του ονείρου και της φαντασίας. Δεν μιλούν τόσο με τις λέξεις όσο με τις εικόνες που δημιουργούν και ζωντανεύουν. Ενώ οι ηθοποιοί είναι οι παραμυθάδες της ιστορίας που επικοινωνούν με την ερμηνεία τους την αλήθεια των νοημάτων του κειμένου , κάνοντας το προσιτό στους μικρούς μας θεατές.

Ως ιδρύτρια του Θεάτρου Σκάλα ασχολείστε χρόνια με το παιδικό θέατρο. Τι προϋποθέσεις θεωρείτε ότι πρέπει να πληροί μία παράσταση για παιδιά;
Απο το 2004 που ιδρύσαμε μαζί με το Βασίλη Ροδίτη το Θέατρο Σκάλα στοχεύουμε στην δημιουργία παραστάσεων που να σέβονται τα παιδιά και να μην τα αντιμετωπίζουν σαν «λιγότερο έξυπνους ενήλικες» αλλά σαν ανθρώπους μικρότερους σε ηλικία , με ισχυρότερη όμως φαντασία και πλουσιότερο συναισθηματικό κόσμο από τους «μεγάλους». Μια παράσταση για παιδιά θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από αλήθεια, αμεσότητα και ειλικρίνεια. Αυτά τα «απλά» συστατικά είναι τα πλέον απαραίτητα στην παρασκευή του μαγικού φίλτρου μιας παιδικής παράστασης κι αλίμονο αν ξεχάσεις κανένα από αυτά! Τα παιδιά θα έρθουν να στο θυμίσουν και να στο απαιτήσουν και -κατά τη γνώμη μου- πολύ καλά θα κάνουν.

Έχετε σπουδάσει ηθοποιός και κουκλοπαίχτρια στο Λονδίνο, όπου εργαστήκατε επίσης για κάποια χρόνια. Ποια ήταν τα εφόδια που πήρατε από τις σπουδές και την εργασία σας εκεί;
Την σημαντικότητα των ετών που σπούδασα και εργάστηκα στο Λονδίνο την αναγνώρισα εκ των υστέρων. Γυρνώντας πίσω στο χρόνο βλέπω οτι μια σχολή θεάτρου αποδεικνύεται καλή όταν σε μαθαίνει να αναγνωρίζεις τα ποσά πολλά δεν ξέρεις και θα ήθελες να μάθεις. Η συνεργασία, από την άλλη, με αξιόλογους θιάσους σε μια χώρα με λαμπρό θεατρικό παρελθόν και παρόν σε ωθεί να παραδεχτείς οτι το «ταλέντο» είναι μόνο η αρχή και πρέπει να συνοδεύεται από ανεξάντλητη εργατικότητα και μια επιθυμία να αφήνεις διαρκώς την επιφάνεια και να ψάχνεις βαθύτερα… Όντας επίσης «ξενάκι» εκεί αναζήτησα με ώριμη νοσταλγία την ιστορία και τις αρχέγονες πηγές των μύθων του τόπου που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Της Ελλάδας.

Μετά την παράσταση μιλάτε με τα παιδιά; Τι σας ρωτάνε συνήθως και τι φροντίζετε εσείς να επικοινωνήσετε σε αυτά;
Όταν παίζουμε σε οργανωμένη παράσταση για σχολείο που μας επισκέπτεται φροντίζουμε να μιλήσουμε και να προετοιμάσουμε τα παιδιά για τις εικόνες και τα νοήματα του έργου μας. Αντίθετα έπειτα από την παράσταση είναι η ώρα που εμείς ακούμε τους μικρούς μας θεατές. Τους ενθαρρύνουμε να μοιραστούν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους ακόμα και τις απορίες τους. Συχνά τους εξηγούμε και τις πολυσυνθετες τεχνικές του κουκλοθεάτρου που χρησιμοποιούμε με εξαίρεση την τωρινή μας παράσταση που βλέπεις ότι τα παιδιά θέλουν τις κούκλες – αγάλματα να παραμένουν σμιλεμένα αερικά στο μουσείο χωρίς επεξηγήσεις που θα τολμούσαν να τις απομυθοποιησουν.

Νατάσα Μαστοράκου

in.gr