Η εμπειρία της Νίκης που παλεύει με την κατάθλιψη

Η Νίκη παλεύει τα τελευταία χρόνια με την κατάθλιψη. Λαμβάνει υπηρεσίες από την Εταιρεία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας στη Θράκη και μοιράζεται στο in.gr, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Υγείας, αφιερωμένη στην κατάθλιψη, τη δική της εμπειρία από τη μάχη που δίνει καθημερινά.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα χωρίο του Έβρου. Έχασα τη μητέρα μου σε πολύ νεαρή ηλικία, ούτε που τη θυμάμαι. Στο μυαλό μου έχω μόνο μια εικόνα της από τον καιρό που ήταν άρρωστη. Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου, αλλά την έχασα όταν ήμουν 10 ετών. Στη συνέχεια ζούσα με τον αδελφό μου, δουλεύοντας στα χωράφια σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Στα 16 παντρεύτηκα το σύζυγό μου μετά από συνοικέσιο. Με ζήλευε πολύ και έπινε, είχε ψυχολογικά προβλήματα. Στα 18 απέκτησα τον πρώτο μου γιο. Τότε ήταν που αρρώστησα για πρώτη φορά, χρειάστηκε να νοσηλευτώ στο ψυχιατρείο στη Θεσσαλονίκη. Στη συνέχεια απέκτησα άλλους δυο γιους. Το συμβάν, όμως, που ήταν το χειρότερο απ’ όλα ήταν ο θάνατος του δευτερότοκου γιου μου σε ηλικία 37 ετών από καρκίνο. Η στενοχώρια που ένιωθα ήταν πολύ μεγάλη, δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Ο άνδρας μου ήταν πιο κλειστός άνθρωπος, δεν εκφραζόταν καθόλου, έπνιγε τον πόνο του στο αλκοόλ. Μετά από έξι μήνες έφυγε και εκείνος από τη ζωή».

Η Νίκη αποφάσισε να πάει σε ψυχίατρο μετά από παρότρυνση μίας φίλης της. «Δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Ψυχολογικά δεν ένιωθα καλά, πότε είχα καλή διάθεση και πότε όχι. Δεν ήμουν καθόλου καλά, δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου. Είχα αϋπνίες, είχα πόνους σε όλο το σώμα και δε με πίστευε κανείς, με μεγάλη πίεση έκανα τις δουλειές μου, έκανα πολύ κακές σκέψεις για όλα. Τότε μια φίλη μου μού πρότεινε να πάω σε έναν ψυχίατρο και άρχισα να τον συναντώ κάθε δύο εβδομάδες. Η διάθεσή μου, όμως, δε βελτιώθηκε και χρειάστηκε να νοσηλευτώ ξανά. Πλέον δυσκολευόμουν πάρα πολύ να κάνω ακόμη και τις δουλειές στο σπίτι, μου ήταν αδύνατον να πηγαίνω για δουλειά. Αν είχα λίγη βοήθεια από το σύζυγό μου…».

Στην άσχημη πολλές φορές ψυχολογία της Νίκης έρχεται να προστεθεί και η οικονομική ανασφάλεια. «Εξωγενείς παράγοντες, όπως τα οικονομικά π.χ. επηρεάζουν πολύ τη διάθεσή μου. Αν και έχω περάσει δύσκολα στη ζωή μου και έχω μάθει να τα βγάζω πέρα, με επηρεάζει αρνητικά το ότι ίσα-ίσα τα βγάζω πέρα και δεν μπορώ να στηρίξω οικονομικά τα παιδιά μου, περισσότερο το γιο μου που είναι πέντε μήνες απλήρωτος από τη δουλειά του».

Κι ενώ σε αυτές τις περιπτώσεις η στήριξη από το οικογενειακό περιβάλλον είναι πολύ σημαντική στην περίπτωση της Νίκης αυτό δεν έγινε. «Δυστυχώς, στην περίπτωσή μου δεν υπήρξε στήριξη από κανέναν. Αυτός είναι ο καημός μου. Πιστεύω ότι είχα μεγάλη ανάγκη την κατανόηση και την υποστήριξη των συγγενών μου. Ούτε ο σύζυγος ούτε τα παιδιά μπορούσαν να με καταλάβουν. Όποτε δεν ένιωθα καλά, μου έλεγαν «ξάπλωσε να ηρεμήσεις». Θεωρούσαν ότι δεν έχω κάτι σοβαρό, τους ήταν δύσκολο να με καταλάβουν. Μόνη μου έτρεχα στους γιατρούς».

Σημαντικό ρόλο στη ψυχολογία ενός ατόμου που πάσχει από κατάθλιψη παίζει και η στάση του ευρύτερου περιβάλλοντος και ο στιγματισμός που μπορεί να βιώνει. Η Νίκη όσο ζούσε στο χωριό δεν είχε επαφές με συγχωριανούς της. «Δε συμμετείχα συχνά στην ομάδα γυναικών του χωριού και πήγαινα μόνο όταν με καλούσαν, δηλαδή σπάνια. Είχα μόνο μία φίλη. Οι συγχωριανοί με απέφευγαν. Και το δικό μας σπίτι ήταν κλειστό, κανείς δε χτυπούσε την πόρτα μας. Αν και νιώθω ακόμα θυμό για τη στάση του κόσμου απέναντί μου, προσπαθώ να τους καταλάβω. Δεν υπήρχε κάποιος να τους πει λίγες κουβέντες. Αν ήξεραν περισσότερα για το τι είναι η κατάθλιψη, μπορεί να με έβλεπαν αλλιώς. Στην πόλη οι άνθρωποι είναι πιο φιλικοί απ’ ό,τι στο χωριό. Η γειτονιά με δέχτηκε και μ’ αγαπά. Αν με δουν στενοχωρημένη με ρωτούν τι κάνω, γιατί είμαι έτσι, γιατί είμαι στενοχωρημένη και μου λένε αστεία για να νιώσω καλύτερα».

Αυτό που κάνει τη Νίκη να νιώθει καλά, είναι η επαφή με τους θεραπευτές της, η βόλτα με τη φίλη της την Άννα και η απασχόλησή της με τη γη. «Εκεί που τα ξεχνώ όλα και ούτε καταλαβαίνω πώς περνά η ώρα, είναι όταν ασχολούμαι με τη γη. Σκέφτομαι μόνο τη δουλειά, καθαρίζω ξηρούς καρπούς, ασχολούμαι με τη φροντίδα των φυτών και των οικόσιτων ζώων, με την καθαριότητα. Και στο σπίτι, όταν είμαι απασχολημένη με τα οικιακά νιώθω καλά, απλώς αυτό κρατά πιο λίγο».

Επιμέλεια: Κική Μαργαρίτη

Newsroom ΑΛΤΕΡ ΕΓΚΟ