Στο μουντό μεσοχείμωνο

O χειμώνας δεν είναι η καλύτερη εποχή του Λονδίνου. Συνήθως κάνει κρύο, βρέχει, είναι βαρύς και μουντός – και ο φετινός δεν είναι εξαίρεση. Χωρίς να παραβλέπει κανείς τα προβλήματα που προκαλεί φέτος ο άγριος ελληνικός χειμώνας σε πολλούς Έλληνες (καθώς και στους μετανάστες, βεβαίως, που διαβιούν σε αντίξοες συνθήκες), πολλοί από εμάς ζηλέψαμε τα λαμπρά ελληνικά τοπία, τα σκεπασμένα με χιόνι, και τις φωτογραφίες αγαπημένων τόπων που μεταμορφώθηκαν κάτω από τους οικείους γαλάζιους ουρανούς. Ο φετινός χειμώνας είναι βαρύς παντού στην Ευρώπη. Φαίνεται να αποτελεί ταιριαστό επίλογο σε μια χρονιά που ήταν δύσκολη για πολλούς.

Εμείς που μένουμε στο Λονδίνο, βρίσκουμε παρηγοριά στη ζεστασιά του σπιτιού μας αλλά και στις δραστηριότητες σε ανοιχτούς χώρους με διάθεση σκληρής κι ηρωϊκής αποφασιστικότητας.

Το πρωϊνό μου τρέξιμο στο κοντινό μου πάρκο αλλά και οι καθημερινές μετακινήσεις μου με το ποδήλατο στο κεντρικό Λονδίνο αποτελούν τις προσπάθειες ενός αποφασισμένου μαζοχιστή. Έξω στην ύπαιθρο ντυνόμαστε ζεστά (τα αδιάβροχα είναι απολύτως απαραίτητα), για να θαυμάσουμε την ομίχλη που ανεβαίνει από τα κανάλια και τα ποτάμια, τις στριφνές συστροφές των γυμνών δέντρων στα φυλλοβόλα δάση, καθώς τα υπέροχα χρώματα της αγγλικής εξοχής περιορίζονται σε μια φτωχή, μουντή παλέτα πρασίνου και γκρίζου. Σε αυτές τις συνθήκες, το καθημερινό βίωμα γίνεται μια ψυχολογική πάλη με τον εαυτό μας – αντάξια, σε προσωπικό επίπεδο, του Ομηρικού έπους.

Αυτή την εποχή, οι περισσότεροι Λονδρέζοι προτιμούν τους κλειστούς χώρους. Οπότε, τα παμπ αποτελούν αναπόφευκτο πόλο έλξης. Υπάρχουν επίσης πολλές παραστάσεις στο West End και στη Νότια Όχθη μπορεί κανείς να απολαύσει θεατρικά έργα για τα πιο «ραφιναρισμένα» γούστα. Άνοιξε και πρόσφατα η καινούργια επέκταση στο Tate Modern. Η εθνική πινακοθήκη, εν τω μεταξύ, γιορτάζει την επιρροή του Καραβάτζιο σε μεταγενέστερες γενιές καλλιτεχνών. Υπάρχει μουσική για όλους. Εγώ, πάντως, περιμένω με ανυπομονησία την «Ελλάδα που τραγουδάει», έναν φόρο τιμής στη μουσική κληρονομιά της χώρας που θα αποτίσουν στο Μέγαρο Barbican η Δήμητρα Γαλάνη, η Ελένη Τσαλιγοπούλου και η Γιώτα Νέγκα. Έχω κι άλλη δουλειά να κάνω: μετά από μερικά χρόνια στην Αθήνα, πρέπει πλέον να αγοράσω το περιοδικό Time Out, να μελετήσω τις κριτικές στο διαδίκτυο και να φτιάξω μια λίστα καινούργιων και ψαγμένων ελληνικών εστιατορίων. Εδώ, όπως μου λένε, η ποιοτική ελληνική κουζίνα έχει πλέον δυναμική παρουσία και λόγω της άφιξης στην πρωτεύουσα της καινούργιας διασποράς από την Ελλάδα. Θα τα εξετάσω!

Αυτή είναι η πρώτη ανάρτηση ενός, ελπίζω, μοναδικού μπλογκ: το μπλογκ ενός Άγγλου που μιλάει Ελληνικά και που θα προσπαθήσει να μοιράζει τη ζωή του μεταξύ Λονδίνου και Αθήνας.

Η αλλαγή της καθημερινότητας έχει τις δικές της προκλήσεις και οι μεταβατικές περίοδοι είναι πάντα περίεργες. Ένας άνθρωπος που περνάει από μια πραγματικότητα σε μιαν άλλη, παρατηρεί τον κόσμο γύρω του με πιο οξυδερκή ματιά από αυτόν που έχει εντελώς συνηθίσει στο περιβάλλον του. Τα χρόνια μου στην Ελλάδα άφησαν στο δικό μου μυαλό εντυπώσεις γεμάτες χρώμα. Ξέρω ότι, εδώ στο Λονδίνο θα συναντιέμαι τακτικά με πολλούς Έλληνες που μένουν εδώ, καθώς και με πολλούς άλλους που σπουδάζουν και ενδιαφέρονται για τα ελληνικά θέματα. Έτσι, ένα τέτοιο μπλογκ θα μπορούσε να ρίξει φως σε μια πτυχή της «ελληνικής πραγματικότητας” – όπως την βλέπουμε κι από μακριά.

Αλλά μπροστά μου έχω καινούργιες επαγγελματικές δυνατότητες, καινούργιες προοπτικές – ξέρω, λ.χ., ότι θα ταξιδεύω συχνά σε μακρυνά και ασυνήθιστα μέρη. Δέκα μέρες πριν, βρέθηκα στην Καραϊβική, και δεν μπόρεσα να αποφύγω να συγκρίνω τα όσα έβλεπα με τις ομορφιές του Αιγαίου και του Ιονίου. Ήταν διδακτική η σύγκριση.

Εδώ, λοιπόν, ξεκινάει το νέο μου πείραμα. Εάν κάτι από ολ’ αυτά σας φαίνεται ενδιαφέρον, θα χαρώ να μου το πείτε. Και ευχηθείτε καλή τύχη, καθώς προσπαθώ να προσαρμοστώ, παλεύοντας με τις μικρές μέρες και τις μεγάλες νύχτες της βόρειας Ευρώπης.

Ένας Ελληνόφωνος Άγγλος
Λονδίνο, 23 Γενάρη 2017