Λουδοβίκος των Ανωγείων: Βλέπουν την Ελλάδα σαν χωράφι

Συνέντευξη στην Τζωρτζίνα Ντούτση

Ο Λουδοβίκος των Ανωγείων έρχεται για πρώτη φορά στη σκηνή του Half Note (9-12/12) για να μας μιλήσει για το χρώμα της αγάπης μέσα από τις λυρικές μελωδίες και τις ιστορίες του. Κάθε μια από τις τέσσερις βραδιές που θα βρεθεί στη μουσική σκηνή του Μετς, ο σπουδαίος τραγουδοποιός από τ’ Ανώγεια της Κρήτης, θα υποδεχτεί και μία διαφορετική, εκλεκτή καλεσμένη. Συγκεκριμένα θα τον συνοδεύσουν οι: Νένα Βενετσάνου, Μαρία Αναματερού, Μαριάννα Πολυχρονίδη και Νεφέλη Κουρή.

Στη συνέντευξή του στο in.gr ο Λουδοβίκος των Ανωγείων μάς μιλά για το χρώμα της αγάπης, σχολιάζει τη δύσκολη σημερινή πραγματικότητα που βιώνει η κοινωνία, μας περιγράφει τη ζωή του στην Κρήτη και αποκαλύπτει για πρώτη φορά όσα ενδιαφέροντα μάς ετοιμάζει.

Θα βρεθείτε στη σκηνή του Half Note για πρώτη φορά (9-12/12). Τι ιστορίες θα μας πείτε τις τέσσερις αυτές βραδιές;
«Το θέμα είναι Το χρώμα της Αγάπης και γύρω από αυτό θα παρουσιάσουμε τραγούδια, κείμενα και σκέψεις. Η αγάπη λέγεται από τα χείλια όλου του κόσμου, άλλοι την εννοούν και άλλοι όχι. Όλες οι θρησκείες του κόσμου βάζουν την αγάπη μπροστά για να προχωρήσουν και κάθε οικογένεια χρειάζεται την αγάπη. Μήπως αυτό το συναίσθημα είναι τελικά η λύση και δεν το ξέρουμε; Συχνά μπερδεύουμε τον έρωτα με την αγάπη. Ο έρωτας, θα έλεγα, είναι μια νηπιακή ζωή της αγάπης. Αργότερα θα πρέπει να αποδεχτείς τον άλλο για αυτό που είναι και αυτό είναι το αίτημα της αγάπης. Ο έρωτας σε σκλαβώνει γιατί αυτή είναι η δουλειά του, η αγάπη όμως μπορεί να σε ελευθερώσει».

Ποιο είναι το χρώμα της αγάπης; Ποιο χρώμα θα της δίνατε;
«Ακριβώς επειδή δεν έχει απάντηση αυτή η ερώτηση, διατηρεί τόσα χρόνια αυτό το τραγούδι στην επικαιρότητα. Μια φορά που ο πατέρας μου ήταν άρρωστος στο νοσοκομείο ήταν απέναντί του ένας άλλος ασθενής, επίσης πολύ άρρωστος. Η γυναίκα του ήταν μια πολύ σεμνή κυρία. Μια φορά κρατώντας το μπαστούνι της μπήκε μέσα στο θάλαμο, κάθισε απέναντι από τον άντρα της, κοιτάχτηκαν στα μάτια για λίγο και άρχισαν να τρέχουν τα δάκρυα και των δυο. Αυτό είναι το χρώμα της αγάπης, το άχρωμο, το διάφανο. Ο επίλογος αυτής της εικόνας είναι ότι εκείνος της είπε: «θέλω λουλούδια πλαστικά στον τάφο μου απάνω που να μη θέλουν πότισμα σε κόπο μη σε βάνω«.
Πολλές φορές όταν παίζουμε σε μικρά παιδιά μάς ρωτάνε το χρώμα της αγάπης. Ένα παιδάκι κάποτε είπε πως είναι το μαύρο γιατί οι ερωτευμένοι βγαίνουν τη νύχτα. Ο καθένας δίνει το χρώμα της αγάπης από το χρώμα που τον περιβάλλει όταν συναντιέται με μια μεγάλη στιγμή αγάπης».

Δύσκολη η αγάπη και η συμπόρευση στις μέρες μας;
«Είναι πολύ δύσκολη αν και είναι το μόνο αναγκαίο. Γιατί όταν μέσα σε μια δίνη μπαίνουν προτεραιότητες επιβίωσης και μόνο, τότε ξεχνάς πολλά πράγματα και χάνεσαι. Η εποχή δεν ευνοεί τίποτα. Αν καταφέρουμε να πειστούμε ότι το λίγο έχει ένα μέγεθος, που είναι το αναγκαίο, τότε θα πάμε παρακάτω. Τα πλαστά διλήμματα είναι που μας ζορίσανε τα τελευταία χρόνια και τώρα είμαστε κακομαθημένοι. Έχουμε προσθέσει στον εαυτό μας ανάγκες που δεν είναι απαραίτητες. Βέβαια το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε, σαφώς και φύγανε πολλά σπουδαία πράγματα, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ότι μια πατρίδα σαν την Ελλάδα, δεν μπορεί να ζήσει τον πληθυσμό της αξιοπρεπώς, στοιχειωδώς… Ποιος φταίει αν δεν φταίνε εκείνοι που κυβερνούν τον κόσμο, οι πολιτικοί; Νομίζω ότι για πολλά χρόνια έλειψε ο πατριωτισμός από πολλούς κυβερνήτες και όπως δεν διάβασαν το μνημόνιο που υπέγραψαν και το δήλωναν τόσο εύκολα, κάπως έτσι το ίδιο εύκολα παρέδωσαν και την πατρίδα. Μια πατρίδα που στο παρελθόν μας έχει γεμίσει περηφάνια και συνεχίζει να το κάνει. Τόσα πράγματα μάς έχουν δώσει οι πρόγονοί μας για να πορευόμαστε και μας τα κόβει ένα σύστημα εδώ και χρόνια. Είναι θέμα παιδείας όλα. Ακόμα και η Αγάπη. Αν διαβάσουμε τις «ενυπόγραφες επιστολές» του «Θεού» στη Φύση τότε κατανοούμε τον κόσμο. Και χρειάζεται να καταλάβουμε τη σχέση αυτή που έχει αποκοπεί».

Από τι κινδυνεύει η Ελλάδα και η Ευρώπη;
«Από τη στιγμή που θεώρησε η παγκόσμια κοινότητα ότι τα χρήματα και οι αγορές είναι ο στόχος, πέρα από τα συναισθήματα, οικογένειες κλπ. καταλαβαίνεις ότι όλα πάνε πίσω. Ο δυνατός πάντα κρατάει και το μαχαίρι και το τυρί. Εμείς πάντα στην άκρη είμαστε, φτηνή γης.
Η Ελλάδα σήμερα κινδυνεύει από τον κακό της εαυτό που λέμε πρώτα, αλλά και από απέξω. Τη βλέπουν σαν χωράφι. Η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση έφερε κάποια πράγματα καλά αλλά και πολλά κακά. Πρέπει να σεβαστείς τον Πολιτισμό μιας χώρας, αλλά και τις παραδόσεις, τα δέντρα ανθίζουν στα άκρα όχι στη μέση.
Η Ευρώπη πρέπει να δει πραγματικά τους λαούς της, την επαρχία που έχει σχέση με τις μυρωδιές και το χώμα. Στην Ελλάδα, ο μισός πληθυσμός ζει στην Αθήνα. Ποιος μας είπε ότι η Αθήνα είναι κάτι σημαντικό; Βλέπεις χωριά αριστουργήματα που είναι ερημωμένα. Παραδοθήκαμε στην ευκολία και αυτό είναι το πρόβλημα της εποχής».

Αυτή η έρημη ελπίδα ντρέπεται να πει το όνομά της φωναχτά, κρύβεται ντροπιασμένη. Μου είχατε πει σε παλαιότερη συνέντευξή μας για το in.gr. Τι κάνει αυτή η έρημη η ελπίδα σήμερα;
«Πάλι αυτή η έρημη η ελπίδα κάνει σαν πουλάκι που δεν έχει τα φτερά ανοιχτά και κάθεται κουρνιασμένη σε μιαν άκρη. Κάποιος θα την καλέσει να πάει στα χέρια του απάνω να κελαηδήσει. Ξέροντας όμως ότι για άλλη μια φορά δεν θα λυτρωθεί…».

Ψιθυρίζοντας ιστορίες παραμύθια στίχους ακούγονται ηχηρά οι αλήθειες… Τουλάχιστον αυτός είναι ο δικός σας τρόπος.
«Θα σας το πω με ένα παράδειγμα. Αν πάμε σε μια σκηνή και έχουν τα ηχεία τέρμα όπως γίνεται συνήθως, ο κόσμος από κάτω αναγκάζεται να φωνάζει για να ακούσει ο ένας τον άλλο. Σε μια εκκλησία που δεν έχει ηχητικά και ψάλλει ο ιερέας με τον ψάλτη σιγανά, ο κόσμος δεν μιλάει από κάτω. Άλλωστε το Σ’ αγαπώ το λέμε πολύ χαμηλά, είναι προσωπικό θέμα και το ψιθυρίζουμε στο αυτί.
Στο σημείο αυτό να πω δημόσια για πρώτη φορά πως στην Κρήτη ετοιμάζω ένα αμφιθέατρο για να κάνω αυτό ακριβώς, λιτά πράγματα με βαθύ πολιτισμό. Ένα μικρό θέατρο χωρίς ηχητικά. Οι παραστάσεις θα γίνονται Κυριακές απόγευμα με τη δύση του ηλίου. Θα προσφέρουμε τσάι από τα βότανα του βουνού εκεί. Μια απλή ιστορία, κάθε Κυριακή απόγευμα. Πρέπει να κάνουμε προτάσεις που στα δεδομένα τα σημερινά να μπορούν να σταθούν. Με λιτό και απλό τρόπο να κάνουμε πράγματα. Το πολύ μας έχει χαλάσει».

Ποια είναι η ευθύνη το χρέος της Τέχνης κατά τη γνώμη σας;
«Η πραγματική Τέχνη είναι ένα εργαλείο το οποίο πρέπει να δουλεύει συνεχώς. Δεν είναι το σημαντικό να βγούμε να διαδηλώσουμε στους δρόμους, θα έχει μια γραφικότητα αυτό από τη μεριά της διανόησης. Ο καλλιτέχνης καταθέτει την Τέχνη του στις σκηνές, στο γράψιμο. Και εδώ έχει μπει όμως η ευκολία. Αλλά ο πραγματικός καλλιτέχνης κάνει το χρέος του πάντοτε, δεν έχει κι άλλη επιλογή».

Ζείτε στην Κρήτη τον περισσότερο καιρό. Έχετε γίνει πιο δημιουργικός; Νιώθετε ότι αφουγκράζεστε καλύτερα όσα συμβαίνουν γύρω μας;
«Ναι, ζω στην Κρήτη και έχω ξαναβρεί την επαφή μου με τη φύση, τους φίλους μου, τη συναναστροφή με τους παλιούς ανθρώπους που έχουν κάτι να πουν. Έχω πιο καθαρό βλέμμα και πιο καθαρό αυτί. Η Κρήτη είναι μια ευλογημένη χώρα, και εκεί στα βουνά όπου ζω εγώ είναι ακόμα καλύτερα. Γιατί ο αέρας είναι πιο αραιός, τα άστρα και ο ήλιος είναι πιο κοντά και η ποιότητα ζωής περιορίζεται στο απαραίτητο».

Ως παρατηρητής ποια είναι η ανάγνωσή σας για την πραγματικότητα;
«Είναι πραγματικά δύσκολα. Κάθε φορά μένουμε στην επιφάνεια των πραγμάτων και από πίσω υπάρχει πολύ σκουπίδι. Οφείλουμε να κοιτάξουμε κατάματα την πραγματικότητα και να καταδεχτούμε το λίγο και από εκεί και πέρα να πορευτούμε».

Η γνώμη σας για τη νέα υπουργό Πολιτισμού, Λυδία Κονιόρδου, ποια είναι;
«Η Λυδία Κονιόρδου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία γυναίκα και μεγάλη αγωνίστρια του Πολιτισμού. Σκεφτείτε πόσα χρόνια είναι στο σανίδι χωρίς να ακουστεί το παραμικρό εναντίον της, χωρίς να ψευτίσει την εικόνα της. Ό,τι έκανε το έκανε με βαθύ συλλογισμό, έχει καθαρό λόγο και καθαρό βλέμμα. Δεν ξέρω τι διοικητικές ικανότητες έχει, πράγμα βασικό σε ένα υπουργείο. Αλλά αυτή η γυναίκα σίγουρα γνωρίζει τον Πολιτισμό βαθιά. Η Λυδία Κονιόρδου και η Ειρήνη Παππά, είναι δυο πρόσωπα του νεότερου πολιτισμού που θαυμάζω πολύ».

Μετά τις παραστάσεις στο Half Note τι θα ακολουθήσει για εσάς;
«Ανακοινώνω σε εσάς πρώτη φορά ότι έχω γράψει κάποια ερωτικά κείμενα τα οποία ονομάζω ερωτικό ημερολόγιο. Θα είναι οι 12 μήνες του χρόνου και σε κάθε μήνα θα αντιστοιχούν δυο-τρία κείμενα. Μερικά από αυτά θα παρουσιάσουμε και στο Half Note. Θα γίνουν ένα μικρό βιβλίο με σκίτσα δικά μου και κείμενα σφιχτά, περιεκτικά και με χιούμορ.
Επίσης τον Ιανουάριο του 2017 θα κυκλοφορήσει ένα παραμύθι μου από τις εκδόσεις Σαββάλας με τίτλο Το μυρμήγκι και η πεταλούδα. Το κεντρικό του νόημα είναι ότι οφείλουμε μια πτήση στον εαυτό μας έστω και χωρίς φτερά.
Όσον αφορά τη ζωγραφική, ο Ψαραντώνης σαν φυσιογνωμία, σαν εικόνα με αυτή την άγρια αφέλεια που τον διακρίνει, με εμπνέει να τον αποτυπώσω από βασιλιά μέχρι ζητιάνο. Καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου λοιπόν δημιουργώ πορτρέτα του Ψαραντώνη, περίπου 25 στον αριθμό τον οποίο παρουσιάζω με ισάριθμες «ιδιότητες». Τον έχω ζωγραφίσει σαν Όμηρο τυφλό, σαν Τολστόι, κλπ. και τα έργα αυτά θα τα παρουσιάσω και στην Αθήνα».

entertainment.in.gr